Шмат хто з знаёмых паціху адышоў ад палітыкі: маўляў, трэба было ня выбарамі займацца, а ў гурткі сьпеўныя яднацца і мову захоўваць. Піша Руслан Равяка.
Шмат хто з знаёмых паціху адышоў ад палітыкі: маўляў, трэба было ня выбарамі займацца, а ў гурткі сьпеўныя яднацца і мову захоўваць. Піша Руслан Равяка.
Гартаў падараваную мне польскую кнігу пра трагедыю тамтэйшых жыдоўскіх гета. Не пакідае думка, што і мы жывём у гэткім адмысловым гета. Невялікім купкамі па ўсёй Беларусі, у гэткіх рэзэрвацыях. Моўных, палітычных, інфармацыйных ці культурных. Недзе тое гета добраахвотнае, недзе пад ціскам-прымусам. Абмяжоўваючы сябе недзе ў сярэдзіне, мы трапляем і жывём увесь час нават у асабістым гета.
Шмат хто з знаёмых паціху адышоў ад палітыкі: кажуць, што будуць займацца культураю і пашырэньнем мовы. Маўляў, беларускасьць пацярпела ад палітызаванасьці. Трэба было ня выбарамі займацца, а ў якія гурткі са сьпеўкамі аб’ядноўвацца ды ліпець паціху, каб не вылучацца. Але пасіўнасьць заўсёды звужае граніцы гэтага гета, і назаўтра ты прачынаесься ў яшчэ меншай вольнай прасторы. Патроху тое гета звужаецца нават па-за межы сям’і й родных. Тады нават дома ўжо пачынаеш гутарыць не па-свойску – каб родным нічога не было. Табе застануцца сны ды падсьвядомасьць, якая паціху ператравіць тваю сутнасьць, нічога не пакінуўшы для душы. Хіба потым, калі раптам трапіцца які тэкст па-наску ці колішні знаёмы, зашчэміць сэрца і душу, а можа… але…
Грамадзкасьці і ўраднікам такі расклад таксама зручны – абы іх не чапалі. А калі зьяўляюцца нейкія праблемы, дык маюцца карныя сродкі. Выдаленьне незалежнай прэсы, уціск яе апошнім часам прыгадвае гісторыю ІІ сусьветнай вайны. Заявы пра непажаданасьць знаходжаньня «НН» у Менску – верх усяго гэтага маразму. За апошнія колькі год ужо на ўездах у многія беларускія гарады можна вывешваць шыльдачкі: «Очищено от независимой прессы», «Носителей белорусского языка нет».
Жывучы ва ўмовах гэткай рэзэрвацыі, трэба пямятаць пра лёс жыдоўскіх ці індзейскіх папярэднікаў –да чаго прыводзіць бязьдзейнасьць. Трэба наступаць, рухацца, каб не загінуць у гісторыі цывілізацыі.
Баранавічы
Начальнік міліцыі Брагіна страляў у сваю жонку. Яна цудам выжыла9
Каментары