Няхай табе не сніцца Пальма дэ Маёрка... Лепш проста паехаць туды адпачыць

Да гэтага лета востраў з песні Шуфуцінскага быў для мяне сімвалам раскошы і элітарнасці. Нездарма тут абзавяліся «лецішчамі» Майкл Дуглас, Клаўдзіа Шыфер, Міхаэль Шумахер ды ці мала яшчэ якія знакамітасці.

Карацей, прывучаныя да ашчаднасці суровым беларускім побытам, у падарожжах мы таксама аддаём перавагу эканом-класу. Такім атрымаўся і сёлетні візіт у Іспанію. Добра, калі сябры з замежжа запрашаюць да сябе ў госці. Яшчэ лепш, калі ў гэты час якая-небудзь з авіякампаній устройвае распродаж білетаў. Палёт з Мінска да Барселоны і назад палегчыў мой рахунак на 250 еўра — нядорага, можна сказаць…

Ні табе бандэрасаў,

ні сантыментаў

У горадзе Гаўдзі мы можам дазволіць сабе літаральна некалькі вольных гадзін. За гэты час трэба паспець купіць білеты на паром да Маёркі (натуральна, туды дастаўляе і самалёт, але ж эканом-клас ёсць эканом-клас), на аўтобус да Памплоны (у два тыдні мы хочам упіхнуць як мага больш — таму ў другой частцы падарожжа вырашана паглыбіцца ў кантынент, пазнаёміцца з «сапраўднай» Іспаніяй) і прагуляцца па Барселоне, калі пашчасціць. Па гэтых вулачках, падпісаных па-іспанску і па-каталонску. Апошняе, паводле нашых уражанняў, больш падобна да французскай, чым да іспанскай. Нездарма ж каталонцы з гонарам кажуць «Я не іспанец, я каталонец». Яны адчуваюць сябе жыхарамі асобнай дзяржавы.

Чуткі пра вар’яцкі прыгожых іспанцаў дужа перабольшаныя. Шпацыруеш па набярэжнай, а насустрач — адны Бандэрасы… Як бы не так! Можа, таму што Барселона — горад касмапалітычны і іншаземцаў тут больш, чым абарыгенаў? — так мы з сястрой суцяшаем сябе. Не ведаючы яшчэ, што ў больш «іспанізаванай» Навары нас чакае тое самае…

Не падаюцца іспанцы і надта гасціннымі. Без асаблівага энтузіязму адказваюць на пытанні тыпу «як прайсці да бібліятэкі». Камарэрас у кавярнях — і ўвогуле нахабныя. Але непрыемны сэрвіс не здольны сапсаваць неверагодна смачную паэйю з рысу і морапрадуктаў, якая падаецца проста ў патэльні — кажуць, ад гэтага слова і пайшла назва стравы. Іншая версія — больш рамантычная: бедны рыбак не мог асыпаць раскошнымі падарункамі ўпадабаную дзяўчыну, затое прыгатаваў для яе вельмі смачную страву проста са свайго ўлову. «Для яе» па-іспанску — «раrа еllа»: ад «пара эйя» і пайшло «паэйя». Суцяшальным эфектам валодае і злёгку алкагольная Сангрыя на аснове чырвонага віна ды садавіны.

Аднак усе дробныя непрыемнасці цьмянеюць на фоне сапраўднай непрыемнасці ў аўтобуснай касе. Часу ў мяне хіба толькі на тое, каб схапіць білеты і панесціся ў порт. І ўсё б нічога, калі б не даўжэзная чарга ў касу. Чамусьці толькі ў ёй адной можна набыць білеты — усё як у нас, бачыце. З такой не тое, што сёння на лайнер да Маёркі не паспееш — нават праз два тыдні на самалёт да Мінска спазніцца можаш. Таму спрабую прыкінуцца шлангам — прайсці без чаргі, ну, цёмная іншаземка, што зробіш. Мо гэты «ход» і быў фатальным… Як бы там ні было, дзядок у касе кажа: «Толькі калі з чаргой дамовішся». Пачынаю ўгаворваць, і хоць іспанскую мову вучу не так даўно — з восені — паверце, я падключыла ўсё красамоўства, на якое толькі была здольная. Аднак сэрца «гарачага мача» застаецца ледзяшом: не даслухаўшы маю слёзную гісторыю, ён хутчэй усоўваецца ў акенца. Абыякавымі да майго ўпрошвання застаюцца і людзі за ім, не ўдастойваюць адказам і наступныя — толькі моўчкі прысоўваюцца бліжэй да сваіх папярэднікаў. Бачце, дружныя якія, сцяной стануць, абы не пусціць! Самай большай «праявай пачуццяў» у адказ на мае просьбы стала «Мяне гэта не датычыцца» ад жанчыны сярэдніх гадоў. «Эх вы, а я за вас яшчэ на мундзіялі хварэла!» — голасна крычу… па-беларуску. Няхай думаюць, што насылаю страшэнныя кары на іх галовы.

У тамтэйшым інфапункце, дзе аказваюць усялякую падтрымку іншаземным небаракам, выбачліва паціскаюць плячыма: «Не, ў касу дакладна не прапусцяць, вось калі б у вас была картка Vіsа»… На шчасце, такое дасягненне цывілізацыі ў мяне ёсць. «Ну і навошта вы там усе стаіце — незразумела», — прыгаворваю я, раздрукоўваючы свой электронны білет у найбліжэйшай інтэрнэт-кавярні — з кубачкам кавы, без аніякіх чэргаў, абраўшы на інтэрактыўнай карце аўтобуса ўпадабанае месца ля акенца. «Можа, у той чарзе не іспанцы былі, — выказваюць здагадку мае сябры, — або ў іх MаstеrСаrd!».

Прапушчаная Беларусь

Усе цяжкасці нібыта мінуліся, праграма-мінімум выкананая, можна спакойна выпраўляцца ў порт. У чаканні аўтобуса, які адвязе нас да лайнера, знаёмімся з вясёлай і вялікай афрыканскай — як мы вырашылі — сям’ёй. Пры слове «Беларусь» у іх акругляюцца вочы. «Дзе гэта?», «А там холадна?» — такі стандартны набор пытанняў задаюць людзі, якія ўпершыню чуюць пра існаванне нашай краіны. Іх шок нарастае, калі яны даведваюцца, што гэта ў цэнтры Еўропы! «Выбачайце, ніколі не чулі!», — вінавата ўсміхаюцца яны, а пасля з рогатам дадаюць «Ну нічога, вы, відаць, таксама пра нашу краіну нічога не ведаеце!». Слова «Сурынам» з урокаў геаграфіі, я натуральна ж, памятала. Праўда, чамусьці знаходзілася ў святой перакананасці, што гэта ў Афрыцы (спадзяюся, мой настаўнік не чытае гэтыя радкі). Пры слове «Афрыка» пырскаюць усе, нават самая малодшанькая ў сям’і. «Не», — кажуць, «у Паўднёвай Амерыцы»! А гутарыць сям’я (апроч зразумелай нам англійскай) на галандскай мове: Сурынам — былая калонія Нідэрландаў. Так вось узаемна і прасвяціліся! Насамрэч, кожная паездка за мяжу — гэта не толькі адкрыццё новага для сябе, але яшчэ і міні-асветніцкая місія для тамтэйшага насельніцтва. Калі хоць дзясятак чалавек даведаецца пра Беларусь — гэта ўжо добра. А тое вунь на вялікай мапе Еўропы ў хаце нашых сяброў на Маёрцы нам цяжка нават адшукаць Радзіму: пазначаныя толькі яе межы, а подпісу няма. Як тэра інкогніта на мапах часоў Калумбу! Можна было б пасмяяцца, калі б не было так прыкра… Ну, на той мапе, зразумела, Беларусь цяпер падпісаная, і «родны мой горад, любоў мая, казка кахання чароўная…» — таксама. Дабрацца б яшчэ да таго, хто такія мапы вырабляе і… «прасвятліць» яго! Вось вы можаце сабе ўявіць ў нашай кнігарні, напрыклад, мапу з «прапушчанымі» краінамі?..

Халадзільнік да вострава

Аднак я забягаю наперад, да Маёркі яшчэ трэба дабрацца. А гэта — тая яшчэ прыгода! Лайнер, які за шэсць гадзін «дамчыць» нас уначы да вострава мары, — ну проста «Тытанік». Памеры яго ўражваюць: толькі паспяваеш праводзіць позіркам дзясяткі фур, якія заязджаюць у грузавы адсек. Упершыню мой граміла-чамадан падаецца мне малюткай! А сябе я наогул адчуваю тут парушынкай. Унутры мы, перш-наперш скіроўваемся ў кавярню, дзе сціплая вячэра абыходзіцца нам на дваіх… як палова білета на паром. Ну не паміраць жа з голаду, сапраўды. У кавярні вельмі сімпатычныя столікі і ўтульненькія скураныя канапы, як міла. Яны перастаюць падавацца нам утульнымі толькі тады, калі даведваемся, што гэта і ёсць наш прытулак на гэту ноч. Крэслы па тыпу аўтобусных ці самалётных і тым больш каюты — для пасажыраў, якія патрацілі на квіткі больш за 55 еўра. З наступленнем ночы сітуацыя пагаршаецца: тэмпература за бортам рэзка паніжаецца — у адкрытым моры халодна, а на борце па-ранейшаму працуюць на поўную моц кандыцыянеры. Ці трэба казаць, што я не везла з сабой на Маёрку зіпуноў? Таму напінаю на сябе проста ўсё, што ёсць у чамадане. Не надта дапамагае. Ці трэба казаць, што да раніцы я ўжо ненавідзела Маёрку і пачынала разумець, чаму там сапсаваліся адносіны ў Шапэна з Жорж Санд?..

Ахапіць неабдымнае

Марское паветра, бірузовая вадзічка і белы пясочак усё ж валодаюць сапраўды гаючымі ўласцівасцямі. Прастуду здымае як рукой. І прачынаецца звыклая цікаўнасць да ўсяго — месцаў, людзей, культуры.

Месцы на Маёрцы — проста райскія. Хвалістыя абрысы вострава ствараюць неверагоднай прыгажосці бухты. Адчуванне астраўляніна — чароўнае: пачуццё нейкай адасобленасці, лакальнасці, ізаляванасці ад свету не пакідае. І вельмі прыемнае, трэба сказаць, гэтае пачуццё! Маёрка — невялічкая: літаральна за пару гадзін можна праехаць яе ўздоўж ці ўпоперак. Мы ж едзем даўжэй, усяму віной маё штохвіліннае жаданне выскачыць з машыны і ахапіць неабдымнае, прагна глытнуць горнага паветра, зірнуць уніз са стромкага краю зямлі. Казачны серпантын да Са Калобра завуць гальштукам, бо дарога настолькі звілістая, што перасякае сама сябе. Ад усяго ўбачанага перахоплівае дыханне, здаецца, можна памерці ад гэтай прыгажосці. Пра прыгажосці — у асобным артыкуле…

Людзі… Востраў кішма кішыць турыстамі. Больш за ўсё немцаў і англічан. Прычым адпачываюць яны ў асобных «рэзервацыях»: Пальму аблюбавалі першыя, а суседні дробны гарадок Магалуф — другія. Адпачынак «чапурыстых» брытанцаў на Маёрцы выглядае куды больш жудасна, чым папойка рускіх у Крыме! Бесцырымонныя ў сваіх заляцаннях «джэнтльмены» ператвараюць свой і чужы адпачынак у дэбош. Кажуць, гэта з-за таго, што на іх радзіме на алкаголь — велізарныя нацэнкі. У Іспаніі ж аматарам выпіць — гуляй, душа: ром, тэкіла, абсент — усё па смешных цэнах, менш 10 еўра за бутэльку…

Аргенціна ў Іспаніі

Нашы сябры — аргенцінцы, якія палову кожнага года праводзяць у Іспаніі. Так мы даведваемся адразу пра дзве культуры. І шчыра вам скажу, ментальнасць і звычкі аргенцінцаў імпануюць мне куды больш. З усіх напояў, якія ўтрымліваюць алкаголь, яны аддаюць перавагу піву. Ну могуць сабе дазволіць адзін кактэйль «Куба лібрэ» (ром з колай ды сокам лімону) за вечар, а калі хто ў кампаніі папросіць другі, яму адразу ж грамадскае ганьбаванне: «Bоrrасhо!», — крычаць (ці бо п’яніца). Увогуле ж яны вельмі сардэчныя, адкрытыя, прыязныя і дружныя. Уявіце сабе трох братоў, якія ажаніліся, у іх жонак — свае браты і сёстры, таксама жанатыя, — і ўсё гэта адна вялікая сям’я. Выручка і ўзаемадапамога для іх настолькі ж натуральныя, як і штодня папіваць матэ ў коле сяброў. Пра гэту традыцыю — наступным разам больш падрабязна. А пакуль яшчэ адно пацвярджэнне таварыскасці аргенцінцаў. У іх ёсць нават Дзень сябра, калі ўсе дораць адно аднаму падарункі і святкуюць з размахам. Сёлетні Дзень сябра прайшоў… з беларускімі дранікамі! За лічаныя секунды аргенцінцы размялі цэлую гару беларускага пачастунку, толькі за вушамі трашчала! Дзень сябра — традыцыя, па-мойму, цудоўная. Што перашкаджае нам яе пераняць? Лішні раз сказаць «дзякуй» тым, хто дзеліць з намі бяду і памнажае радасць…

• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0