«Запавет»
Шчасьлівая трагікамэдыя Эміра Кустурыцы
27.10.2007 / 21:46
Цана, ягоны дзядуля-вынаходнік і грудастая настаўніца – апошнія жыхары закінутай вёскі. Аднойчы дзядуля заяўляе, што памірае й просіць, каб унук выканаў запавет. Цане трэба адправіцца ў горад, прадаць карову – і на выгандлёваныя грошы набыць абраз. І галоўнае – Цана мусіць знайсьці сабе жонку. Але ў горадзе пануе сэрбская мафія, ласая да чужых кароваў, абразы лёгка разьбіваюцца ў бойках, а з жонкай, увогуле, вялікая праблема…
Кустурыца паставіў “Запавет” на адным подыху, у перапынку – каб падтрымаць прадусарскі дэбют сваёй жонкі. Рэжысэру дакараюць, што стужка – занадта лёгкая, што засталося камікаваньне замест мудрай горычы, што побыт стаўся павярхоўнаю казкай.
Але ў гэтым і асалода.
Нястрыманы, дзівосны, шалёна-пацешны балканскі карнавал, дзе хаўтуры таньчаць зь вясельлем, у паветры лётае беспрытульны цыркач, а вясковая хата абсталяваная пэрыскопамі.
Мсьцівец разбурае галавою будынак, тузін куляў у сьпіну не перашкаджаюць займацца любошчамі, а рулю пісталета лепей за ўсё адкусіць – і зжаваць. Гратэскна-цудоўныя дзівосы Кустурыцы на мяжы фолу: мафіёзі заляцаецца да індзейкі; бычка (адылі й ворага) – вылягчаюць, прыгажуні шалеюць ад стрыптызу. Але не ўспрымайце гэта ўсур’ёз.
Нягледзячы на папрокі ў легкадумнасьці, герой Кустурыцы паўтарае подзьвігі “Таксісту” (сацыяльна-крытычны фільм Скарсэзэ з пашанай цытуецца рэжысэрам).
Але ўсе падзеі ў карціне – гэта казка, сьветлая, нязмушаная, неабавязковая.
І ў гэтай неабавязковасьці – сапраўдная радасьць кіно.
Карціна дэманструецца ў “Доме кіно” ў межах праекту “Канаманія”.