Вінцэсь Вашэка. Мяжа

Надрукавана ў рубрыцы «Год паэзіі» ў № 5'2008

Цягнік ідзе на Ўладаву.
Едзе дзядок самотны.

07.02.2008 / 16:48

Мяжа

Цягнік ідзе на Ўладаву.
Едзе дзядок самотны.
Пазірае на свой гадзіньнік,
Глядзіць у вакно…
— Станцыя Ўладава…
Сыходзіць, ідзе праз усю Тамашоўку
Туды, дзе ўзгорак над Бугам.
Стаіць і глядзіць за мяжу,
За драты і рэчку,
На сапраўдную Ўладаву.
На ўскраіне бачыць хату,
У якой нарадзіўся калісьці…

* * *

Неба засланае хмарамі
Парэпанымі,
Падрапанымі.
Цёмна,
Цяжка.
Дыхаю з болем.
Божа, дай жа хоць прыгаршчы
Неба
Чыстага.

Кітаец

Сяброўка мая, і каханка, і жонка —
Самота.
Мы зь ёю імклівую джонку
Возьмем,
Каб праз Жоўтае мора,
Ад жоўці людзкой зжаўцелае,
Пакінуць бераг,
І ў Ціхім,
Невытлумачальна ціхім,
Зьнікнуць
Акіяне.