«Розныя ж ёсць: камуністы, антыкамуністы, гомасэксуалы, гамафобы». Пра расійскія серыялы, прарыў РТБД і гледачоў — інтэрв'ю з рэжысёрам Аляксандрам Гарцуевым
У апошнія гады Рэспубліканскі тэатр беларускай драматургіі перажывае ўзлёт. Яго мастацкі кіраўнік Аляксандр Гарцуеў ставіць Віктара Марціновіча і Юлію Чарняўскую і спакойна адпускае акцёраў на здымкі ў расійскіх серыялах. Пакуль рэжысёр разбіраецца з драмай па-за сцэнай (аднаго з яго артыстаў забіраюць у армію), мы разглядаем у кабінеце каляндар за 2012 год — з дачкой Валянцінай Гарцуевай, актрысай Купалаўскага тэатра.
24.11.2019 / 17:50
Пра практыку вадзіць дзяцей класамі на спектаклі, густы гледачоў, ганарары за расійскія серыялы і дзікае каханне, якое можа прымусіць мужчыну сысці з сям’і, — Аляксандр расказаў «Нашай Ніве» ў інтэрв’ю.
«Ненавіджу, калі школы наганяюць поўныя залы дзяцей»
«Наша Ніва»: Ваш тэатр лічыцца самым модным. Вам падабаецца такая рэпутацыя?
Аляксандр Гарцуеў: Калі казаць праўду, мне ўсё роўна. Мода хутка мяняецца, не хацелася б, каб тэатр быў проста модай. Хацелася б, каб тэатр быў патрэбны, блізкі, неабходны. Ну калі так называюць, хай будзе модным. Я нават і не чуў ніколі такога. Раней моднай была вопратка, музыка, а тэатр модны — нешта мне тут не падабаецца.
«НН»: Ваша цытата: у тэатр трэба хадзіць як у царкву. Патлумачце.
АГ: Трэба да Станіслаўскага звярнуцца, гэта не я прыдумаў. Тэатр — храм. Тэатр — для духоўнага жыцця, не для таго, каб парагатаць або паесці. Тэатр — гэта кафедра, з якой трэба чуць і ўспрымаць усім сэрцам асновы духоўнага жыцця. І няважна — камедыя, трагедыя. У Станіслаўскага ёсць такі выраз — «жыццё чалавечага духу». Ён казаў не пра рэлігію — ён казаў пра тэатр.
«НН»: У нас ёсць практыка ў школах вадзіць дзяцей класамі на спектаклі…
АГ: Ненавіджу. Яшчэ з той пары, калі быў акцёрам тэатра Янкі Купалы, калі наганялі поўныя залы шалёных дзяцей. У іх уключаецца такая стадная гісторыя. Яны ніколі не глядзяць — кідаюцца капейкамі, каментуюць. Няправільна. Дзеці павінны хадзіць у тэатр з бацькамі.
«НН»: А вы неяк змагаецеся з тым, каб у РТБД не вадзілі класы?
АГ: Я змагаюся, але гэта цяжка. Ёсць такое паняцце, як фінансавы план, яго трэба выконваць. Тут я проста апускаю рукі.
Я сам ніколі не займаўся дзіцячымі казкамі і не буду гэтым займацца. Гэта супраць мяне. Мяне раздражняе гэты род тэатральнай дзейнасці, ён непраўдзівы. Вельмі рэдка я за сваё жыццё бачыў сапраўдныя тэатральныя казкі, якія захоплівалі дзяцей. Астатняе — гэта, як кажуць, пакос. Прадалі класам, хуценька завялі.
Толькі не трэба казаць, што гэтак прывучаюць да тэатра. Бацькі павінны вадзіць — і я такія прыклады ведаю, і гэта сапраўды працуе. З такіх дзяцей вырастаюць духоўна развітыя людзі, калі бацькі ім дапамагаюць, калі навучаюць услухвацца, узірацца, а не кідацца чыпсамі і бутэлькамі на сцэну.
Я проста ўспамінаю сваю маладосць у Купалаўскім тэатры — вось там усё было. Настаўніца, якая бегае па шэрагах і дае па карку. Мне яе шкада было. Яна прывяла сто чалавек — і ўсе крычаць.
«НН»: Вы самі часта прысутнічаеце ў зале на сваіх спектаклях?
АГ: Пакуль спектакль робіцца і некалькі першых прэм’ер я сяджу ў зале, а потым гляджу ўсё ў кабінеце па трансляцыі.
«НН»: Чаму?
АГ: Таму што я люблю курыць, а ў зале нельга. Калі глядзіш дзясяты раз, то часта хочацца закурыць.
Я гэта прайшоў, калі быў маладым рэжысёрам. Першы свой спектакль у Купалаўскім тэатры я глядзеў 21 раз. Зараз мне хапае рэпетыцыйнага прагону. Немагчыма глядзець бясконца. Проста сядзець у зале сярод публікі — вельмі цяжкая праца. Ты падключаешся да таго, што робіцца на сцэне, — найменшыя хібы, цябе можа не задавальняць увага публікі. Я зрабіў сваю справу, магу трошачкі аддаліцца.
Я не кідаю спектакль — гляджу яго, потым раблю заўвагі артыстам, калі ёсць хібы. Але глядзець сто разоў адно і тое ж — гэта трэба быць або нарцысам, або проста ідыётам.
«НН»: За хібы на сцэне можаце пазбавіць акцёраў прэміі?
АГ: Магу, але я так не раблю. Што гэта за фашызм? Гэта называецца творчая памылка. Яна бывае, гэта не спецыяльна. На тое і ёсць рэжысёр, які павінен папраўляць. Або ўдакладняць, калі было зроблена табой не зусім правільна. Ну як за гэта можна караць артыста? Караць можна за непрыход на працу або прыход у нецвярозым стане. Але гэта не мая прэрагатыва, а дырэктара.
За адсутнасць таленту караць рублём — не, няправільна. За адсутнасць таленту трэба проста не прымаць у інстытут і тэатр.
А калі бярэш, дык дапамажы чалавеку справіцца з роляй. А рублём караць — гэта нейкая міліцыя атрымліваецца, а не тэатр.
«Большая частка крытыкаў нічога не разумее ў тэатры»
«НН»: Было такое, што бачылі, як гледачы сыходзяць пасярод спектакля?
АГ: Канечне. Гэта па-рознаму бывае — нехта абмачыўся… Я жартую. Гэта звычайная з’ява, калі нехта сыходзіць. Я нармальна да гэтага стаўлюся.
Канечне, калі ўстане паўзалы і выйдзе, я павешуся адразу, але такога яшчэ са мной не было.
Але я бачыў у іншых. Гэта, як правіла, у экстрэмальных пастаноўках. Прыязджаў аднойчы да нас «Тэатр.doc», Масква. Там лексіка. Купілі людзі квіткі на маскоўскі тэатр — банкіры, салідныя дзядзькі, жонак узялі, — а там: *б тваю маць, бл***. Дзядзькі нічога, але ж яны з жонкамі — усталі і пайшлі.
Бывае, людзі незадаволены ідэйнай накіраванасцю спектакля. Розныя ж ёсць: камуністы, антыкамуністы, гомасэксуалы, гамафобы. І быць кожнаму мілым не даводзіцца. Можа, камусьці менавіта я не падабаюся.
«НН»: А якую самую крыўдную заўвагу чулі?
АГ: Я многа памятаю. У апошняй п’есе ёсць такі тэкст у галоўнага героя, ён мне вельмі падабаецца: «Я не злапамятны, я доўгапомнячы». Нешта ёсць у жыцці, што я памятаю, але гэта не заўвагі — гэта здрада, крывадушша.
Ну якія заўвагі? Вы маеце на ўвазе крытыкаў? Я іх наогул не люблю, таму што…
«НН»: …забіваюць творчасць?
АГ: Не, яны не шкодзяць. Большая частка з іх проста нічога не разумее ў тэатры. І слухаць іх — ну тады я нічога не пастаўлю. У іх такая праца — крытыкаваць. Ну няхай — яны мне не памагатыя, на жаль. Такіх велічынь, як Леў Аненскі ці Наталля Крымава ў нас няма, хай яны не крыўдзяцца. Крытыканы і крытыкі — розныя рэчы.
«НН»: Калі са спектакля глядач сыходзіць з адчуваннем «я нічога не зразумеў», гэта чыя памылка?
АГ: Дзве прычыны могуць быць. Або нізкі інтэлектуальны ўзровень гледача, культурная непадрыхтаванасць, або рэжысёрская канцэпцыя занадта закручана.
«Нічога не зразумеў». Не ведаю… Ну што ты рабіў гэтыя дзве гадзіны ў зале? Устаў бы ды пайшоў піва піць, там усё зразумела.
Тэатр — гэта не карчма і не клуб. Тэатр — гэта праца і не толькі для рэжысёра, акцёраў, але і для гледача. У храме таксама не весела, праўда? Але ходзяць людзі туды — падумаць, пагаварыць з Богам, праверыць сябе.
«НН»: Вы каля 20 гадоў у рэжысуры. Як за гэты час змянілася тэатральная публіка?
АГ: Змянілася — гэта стала заўважна з прыходам у наша жыццё інтэрнэту. Публіка стала больш дасведчаная, стала разбірацца ў тэатры. Такога раней амаль не было. Публіка стала маладзейшая, больш тонкая. І мяне радуе, што ў вачах я бачу інтэлект. Праўда, не мяняецца гендарная карціна: як раней цёткі, так цяпер дзяўчаты. І гэта ўсім вядома, што 85% глядацкай аўдыторыі — жанчыны.
«НН»: А чаму так? Чаму не ідуць мужчыны?
АГ: Казлы таму што. Калі шчыра казаць, то, мне здаецца, што жанчына — істота больш духоўная, ранімая, спагадлівая. Так заснавана жыццём — яна павінна ахоўваць, павінна спачуваць. І ў тэатры менавіта пра гэта ідзе размова, таму жанчыны цягнуцца. Хоць робяць тэатр у асноўным мужчыны.
«Спектаклі пра голыя азадкі ўжо не праходзяць»
«НН»: Вы казалі, у тэатра ёсць планавыя фінансавыя паказчыкі. Вас гэта не стрымлівае як творцу?
АГ: Вядома, стрымлівае. Але разумна. Можа, я хачу касмічны карабель і буду ўсім гаварыць: ну не далі мне паставіць касмічны карабель, у канцы спектакля мы ўсе ўзлятаем. Нічым мы не адрозніваемся ад іншых тэатраў. Ездзім па свеце і бачым, што не бядней за ўкраінцаў, грузінаў жывём. Можа, бяднейшыя за тэатр у Маскве, Лондане, але гэта розныя калібры.
«НН»: Я да таго, што калі патрэбны пэўны працэнт напаўняльнасці залы, вы адмаўляецеся ад нейкага эксперыменту.
АГ: Не, гэтага я не раблю катэгарычна. Я ведаю гэту тэндэнцыю. Толькі што казалі пра якасную змену публікі — ведаеце, ужо пра голы азадак не праходзіць, тое што было ў 90-х гадах. Ужо так не напоўніш залу. Вось у мяне апошняя прэм’ера — «Сірожа»: складаная п’еса, доўгі спектакль — 3,5 гадзіны. Квіткоў не дастаць! Тут атрымалася. Маё пакаленне прыходзіць паглядзець на нашу маладосць, а ваша прыходзіць паглядзець на моладзь 40 гадоў таму, якая такая самая была, толькі крыху па-іншаму апраналася і жыла ў іншым асяродку.
Не лёгкі жанр — гарантыя дасягнення поспеху ў публікі. Бо тэатральная публіка стала разумнейшая.
Гэта не ўсе людзі на свеце. Тэатральная публіка — гэта 6% насельніцтва. Ну калі зусім добра, то 10%. У Мінску тысяч 200 ходзіць у тэатр раз на год. А разумееце, што такое, напрыклад, Магілёў або Гомель? Там рэпертуар змяняецца хутка, бо 6% — гэта вельмі мала чалавек. Раз, два, тры — і падавай новую пастаноўку. У нас у сталіцы ёсць шанец патрымацца больш.
«НН»: Ёсць рэчы, якія хацелі б, але не можаце паставіць з-за цэнзуры?
АГ: Усё, што я хацеў паставіць, я стаўлю. Не памятаю такога выпадку. Канечне, я павінен прадставіць план перад міністэрствам. Вось пойдзем на наступны год зацвярджаць — у міністэрстве фіксуюць тыя назвы, якія мы кажам, і потым даюць пад гэта грошы.
«НН»: Было, каб не давалі?
АГ: У мяне не.
Іншым разам бывае, што сам адмаўляешся ад нейкай ідэі, але гэта ўжо абсалютна творчая рэч. Калі ты разумееш: ай, давай спынім, пакуль не позна. Бываюць праблемы з аўтарскім правам, калі пачынаеш размаўляць з аўтарам і ён выказвае свае ўмовы, нават не фінансавыя. Калі кажуць: не-не-не, гэта ўсё напісана так, што і слова прыбраць нельга. А я для чаго, друкар? Я скарачаю ўсё, і рукапісы перапраўляю, гэта маё творчае права, але калі на гэта даецца дазвол.
Зноў вяртаюся да Станіслаўскага: п’еса — гэта нагода для спектакля. Вось тое, што напісана на паперы, — літаратурны твор. А спектакль — тэатральна-відовішчны твор, ён асобна жыве, як фільм. Фільм ніколі не можа быць прамым паказам літаратурнага твора, гэта глупства.
«НН»: Прызнайцеся, хто з сучасных аўтараў самы капрызны?
АГ: З беларускіх? Не, ну капрызных у нас няма. Тая гісторыя, што я ўзгадаў, гэта з расійскім аўтарам, які вельмі хацеў, каб я яго паставіў. Нават Курэйчыка калі ставіў — ён жа такі, за словам не палезе ў кішэню, — нармальна размаўлялі. Кажу: Андрэй, мне трэба тут і тут прыбраць. «Саша, рабі як хочаш». Я не памятаю капрызных, якія б кулаком білі. Думаю, што гэта якасць беларускай нацыі.
З Юліяй Чарняўскай таксама нармальна было: прыйшла на чытку, пасля на прэм’еру. Я яе папярэдзіў, што нейкія кавалкі крыху інакш зраблю. Яна спытала як. Там сцэна: Новы год і дзяўчына чытае вершы Пушкіна. Кажу: ведаеце, дзяўчаты тады, у 80-я, надта любілі Асадава. Яна такая: ну канечне, Асадава. Ухваліла гэту змену.
Дзіма Багаслаўскі… Усе спрэчкі з Дзімам застаюцца тут, у гэтым кабінеце. Спрачаліся з ім, але дамаўляліся на беразе.
«НН»: Вы расказвалі ў адным інтэрв’ю, што вам масава прыносяць п’есы.
АГ: (Ківае ў бок шафы.) Вунь яны там усе ляжаць.
«НН»: Што самае бяздарнае чыталі апошнім часам?
АГ: Гэтага г**на поўная паліца. Я не выкідаю, хай ляжыць. А колькі на пошце… Нецікавая тэма — графаманы. Толькі ведаеце што? Сапраўды многа людзей, якія пішуць. Ёсць такія, якія самі кніжкі выдаюць, цяпер жа ўсё можна. А потым ходзяць і раздаюць. Кніжку ж выкідаць нельга — ну хай ляжыць, можа наступным пакаленням прыдасца.
«НН»: Колішні кіраўнік РТБД Карачэўскі казаў, што ў нас у тэатрах не хапае арыгінальных беларускіх камедый. Пагодзіцеся?
АГ: Мне здаецца, на сёння у РТБД хапае арыгінальных камедый. Больш чым. Магу назваць (бярэ праграму): «Адамавы жарты», «Мудрамер», «Калі заўтра няма…», «Пакуты ад здаровага сэнсу», «Партрэт», «Білет на брэсцкі цягнік». Я думаю, што Карачэўскі казаў так, таму што была такая сітуацыя ў той час, некалькі год таму. Але мы пакрысе гэту праблему закрылі.
«Пераспаць за ролю не прапаноўвалі»
«НН»: За тыя гады, што працуеце мастацкім кіраўніком, удалося павысіць прыбытковасць тэатра?
АГ: Так.
«НН»: Наколькі?
АГ: Гэта пытанне да дырэктара. Але памятаю, што тут былі даволі пустыя залы ў той час.
«НН»: Якія зараз самыя касавыя пастаноўкі?
АГ: «Сірожа», «Бетон», «Мудрамер», «Тры Жызэлі», «Гендарныя выкрунтасы», «Кар’ера доктара Рауса».
«НН»: З вашым прыходам на траціну абнавіўся акцёрскі калектыў. Чаму гэта зрабілі?
АГ: Гэта нармальная з’ява — з прыходам новага мастацкага кіраўніка мяняецца каманда. Мне захацелася асвяжыць трупу выпускнікамі Акадэміі мастацтваў. Тыя людзі, якіх я прывёў, зараз з’яўляюцца ядром, яны ўсе ў галоўных ролях, на іх трымаецца гэты паспяховы рэпертуар.
«НН»: Крыўды былі?
АГ: Канечне. І зараз ёсць. Што зрабіць? Гэта жыццё. У тэатры ёсць прымы, ёсць баласт. Тут не можа быць сацыяльнай роўнасці.
«НН»: Вам прапаноўвалі калі-небудзь пераспаць за ролю?
АГ: За ролю не. Прапаноўвалі за іншае.
«За дзень здымак у расійскім серыяле акцёр можа зарабіць столькі, колькі за месяц у тэатры»
«НН»: Расійскія серыялы — зло?
АГ: Чаму? Для беларускіх акцёраў гэта асноўны даход. Заўтра я пайду здымацца ў серыяле пад назвай «Вспышка».
«НН»: Пра што ён?
АГ: Як заўсёды: пра бандытаў, пра мардабой. Я там павінен граць разам з зоркамі. Амаль усе серыялы здымаюць у Мінску, таму што тут танней. І нашы артысты шчаслівыя.
А калі сур’ёзна, зло гэта ці не… Я думаю, гэта з’ява часу. Можа быць, дастаткова доўгага. Але і гэта пройдзе. Ужо і зараз ёсць добрае кіно — пакуль што яно называецца арт-хаўс, фестывальнае.
«НН»: А пераглядаеце серыялы са сваім удзелам?
АГ: Як правіла, не. Няма чаго рабіць! Я тэлевізара наогул не гляджу. Потым нехта тэлефануе: «Бачылі цябе, бачылі».
«НН»: Здымкі ў расійскіх серыялах — гэта лёгкія грошы?
АГ: Гэта цяжкія грошы, але добрыя. Калі артыст можа зарабіць палову месячнага заробку, а іншым разам і цэлы, за адзін дзень, то гэта варта. А паколькі артысты ў тэатры атрымліваюць недзе на ўзроўні грузчыка ці прадаўшчыцы, то гэта неабходна. Я, напрыклад, не забараняю артыстам здымацца. Ёсць такія выпадкі ў Мінску, калі дырэкцыя забараняе, — акцёры проста кідаюць тэатр, бо жыць за нешта трэба.
«НН»: А якія ў сярэднім заробкі ў тэатры?
АГ: Ну не ведаю, 500—600 рублёў, можа, 700 у каго з артыстаў, не больш.
«НН»: Вы як заслужаны дзеяч культуры можаце сабе дазволіць паехаць у адпачынак на Канары?
АГ: Пачнём з таго, што на Канары я не хачу. А колькі туды каштуе паехаць?
«НН»: 800 еўра недзе.
АГ: Ну, гэта невялікія грошы. Проста я туды не паеду. Я паеду да сябе на хутар, на літоўскую мяжу, і там у мяне будуць Канары. Ведаю, што нашы артысты тым не менш ці то ў Чарнагорыю, ці то ў іншыя краіны амаль кожны год ездзяць. Здымаюцца ў кіно, зарабляюць грошы — не такія ж яны і бедныя.
Я сакрэту не адкрываю, кажучы, што невялікія заробкі ў тэатры, і я цаню нашых артыстаў за тое, што яны любяць тэатр, за тое, што за гэтыя грошы працуюць. І я дазваляю здымацца ў кіно. Яны правільна ставяцца да гэтага кіно — не як да славы. Тупа зарабіць грошы, каб потым працаваць усім сэрцам у тэатры.
Проста кажу ім, што яны павінны папярэджваць мяне як мага раней — я гэта ў план устаўляю і абыходжу ўсе праблемы. Не ведаю, чаму ў іншых тэатрах праблемы з тым, што артысты здымаюцца ў кіно. Я за сем гадоў ніводнаму чалавеку не сарваў ніводзін здымачны дзень. Затое артыст табе будзе ўдзячны, будзе аддавацца на працы, ведаць, што не трэба падманваць, круціцца.
«Зоя ахвяравала дзеля мяне здароўем, іншым разам рэпутацыяй»
«НН»: Вы шчаслівы чалавек?
АГ: Канечне. Я стаў тым, кім хацеў. Толькі цяпер стаў разумець, што мне наогул у жыцці шанцавала. І паступіў у тэатральны выпадкова, і трапіў у той тэатр, які хацеў, Купалаўскі, выпадкова, і рэжысёрам, напэўна, стаў выпадкова. Я проста трапляў у той момант, калі трэба было гэта рабіць. Паступаў бы я на год раней ці пазней, мяне б не ўзялі, таму што я ведаю, хто набіраў у тыя гады, і я бы не падышоў. Я мог падысці толькі Аляксандру Іванавічу Бутакову. Раней набіраў Луцэнка, які мяне б не ўзяў, а пасля Раеўскі, які таксама не ўзяў бы.
Мне шанцавала, таму чаму я павінен наракаць на свой лёс? Усё ў мяне нармальна. Нервы трошачкі разладжаныя, але гэта выдаткі прафесіі.
Як я кажу студэнтам Акадэміі мастацтваў: «Ведаеце, што такое тэатральны інстытут? Гэта чатыры гады псавання псіхічнага здароўя. І хто лепш яго сапсуе, вось той і становіцца добрым артыстам». Калі ў цябе нервовая сістэма вельмі гнуткая, калі ты выклікаеш адчуванне — вось як я зараз у вас — не зусім адэкватнага чалавека (хоць гэта не так, я больш граю), то гэта прафесійны навык.
Вы седзіце і гледзіце на мяне, бо такіх прыдуркаў у жыцці не бывае. Вось у тэатр і прыходзяць на такіх: «Глядзі, што робіцца». А гэта ўсяго толькі прафесія.
«НН»: Ну а дома вы які?
АГ: Вой, зусім іншы. Сумны, сонны, многа сяджу ў планшэце, камп’ютары. Думаць даводзіцца дома.
«НН»: Вы з жонкай Зояй Белахвосцік, прымай Купалаўскага, разам ужо 35 год. Вам зайздросцяць?
АГ: Думаю, што так. А чаму не зайздросціць? Нармальныя людзі, асабліва жанчыны, гэтаму зайздросцяць (усміхаецца). Я жартую.
«НН»: Калі вы пазнаёміліся, вы былі жанатым чалавекам, калі не памыляюся.
АГ: Не зусім так. Я быў яшчэ не жанатым. Наша знаёмства даволі доўгае, мы разам паступалі ў тэатральны інстытут, мне было 17 гадоў. Проста я паступіў, а яна не. І ўжо праз многа гадоў нашыя шляхі перасякліся. Мне ўжо было гадоў 25.
«НН»: І тады вы ўжо былі жанаты. Што можа прымусіць мужчыну сысці з сям’і?
АГ: Каханне. Дзікае каханне, невыноснае. Вы просіце патлумачыць, што такое каханне? Адкрывайце Петрарку, пачытайце санеты Шэкспіра, ну хаця б Багдановіча любоўную лірыку — можа, там ёсць адказ. Я не ведаю. Але каханне — гэта сур’ёзная рэч.
«НН»: У адным інтэрв’ю вы казалі, што цэніце ахвяры, якія Зоя дзеля вас рабіла. А чым яна ахвяравала?
АГ: Сваім здароўем, можа, іншым разам і рэпутацыяй, становішчам. Усім, што яна мела. Ведаю, не было такога, што б яна не аддала, каб выратаваць мяне. А становішчы такія ўсякія былі, калі трэба было ратаваць.
«НН»: Працаваць з жонкай у розных тэатрах прасцей?
АГ: Не, можа, нават складаней. Было прасцей, калі разам працавалі, кожны займаў сваю нішу. А зараз адзін на адным караблі, другі — на другім. Але я заўсёды цікаўлюся, што робіцца ў Купалаўскім, там часта бываю, і Зоя прыходзіць сюды на прэм’еры. Так што інфармацыйнага вакууму няма. Але Зоя кажа, што я мяняюся тут. Я не надта разумею, ці то ў лепшы, ці то ў горшы бок. Усё роўна я адчуваю сябе купалаўцам. Купалаўскі тэатр — гэта не месца працы, гэта паходжанне, нацыянальнасць: яна не мяняецца.
«НН»: Ці крытыкуеце працу жонкі і дачкі на сцэне?
АГ: Я ж не крытык. Калі яны працуюць у спектаклі, пастаўленым не мною, як я магу крытыкаваць? Гэта няправільна. Калі сам ставіў спектакль, заўвагі, можа, і рабіў калісьці. Але ведаеце, і Валя, і Зоя — высокага ўзроўню актрысы. Я так кажу не таму, што гэта мае сваячкі. Гэта праўда, і гэта пацвердзяць іншыя. Яны ведаюць паняцце адказнасці і прафесійнага стаўлення да сваёй работы.
«НН»: Ваша жыццё — гэта трагікамедыя, фарс, драма?
АГ: Трагікамедыя. Я хачу ставіцца да сябе саркастычна, з самаіроніяй. Самае дрэннае, калі мастак — я маю на ўвазе ў шырокім сэнсе — раздзімае шчокі, узнікае манія велічы, нарцысізм. Тады вельмі смешна назіраць за такімі людзьмі — бронза ажно вылазіць. Вось я не хачу такім быць. Таму што ў жыцці вельмі шмат смешнага адбываецца.