Сцяг з каронай над Горадняй
Над Горадняй сёньня тры сцягі, пра гэта піша на сваім блогу Сяргей Астравец.
26.06.2009 / 11:43
Над Горадняй сёньня тры сцягі, пра гэта піша на сваім блогу Сяргей Астравец.
Над гмахам з начальствам побач з савецкім зьявіўся несавецкі сьцяг. У пэўным сэнсе як напамін пра старавечныя часы, калі яшчэ ня пахла абрэвіятурай, рэвалюцыйнымі бурамі, калі народныя хоры працоўных не сьпявалі завучана «расстраляць як бешаных сабак!», калі не існавала нафталіннай рэспублікі бізуна і перніка. Чырвоны сьцяг у небе з зубрам і залатой каралеўскай каронай. Што праўда, падабенства ёсьць: тады мову гэтую стараліся абмежаваць, прыціснуць, цяпер ботамі дратуюць з трыбунаў, у яшчыку агітацыі і прапаганды.
Нашы ў горадзе! БССР побач з зубрыным зьніякавеў, засаромеўся, абаўрэў, ня сьцяг гэта болей, ануча, якая спачатку яшчэ нейк казырылася, шлангам старалася трымацца, скруціўшыся, крыху нагадваючы, праўда, аэрадромны «сак», але вось цяпер няма сьцягу такога на даху, мокрая ануча абкруцілася вакол тычыны, візуальна зьнікла. У небе застаўся адзіны зубрыны сьцяг з каронай, што лунае напоўніцу, як мае быць. Горадня пад каралеўскім зьверам пушчанскім, пад каралеўскай каронай залатой! Віншую ўсіх, хто не аматар ролі пана сахі і касы!
І ўсё гэта дзякуючы нашаму фантастычнаму гарадзенскаму дажджу, ён навёў парадкі ў сьцяжнай гаспадарцы, справядлівасьць кароткую. Дагэтуль на ніжэйшым гмаху побач з БССР вісеў ужо сіні сьцяг з гербам каралеўскіх часоў, але нібыта начальства па‑сапраўднаму не хацела яго, ці баялася (хто яго ведае?), «магдэбургзкі» зрабілі з такой тканіны, што ён амаль не лунае, згарнуўшыся вісіць бальшыню часу, пакідаючы БССР‑у пеўнем на даху ганарыцца… Дождж — гэта жыцьцё, гэта бадзёрасьць, гэта творчасьць, але яму радуецеся толькі вы з каралеўскім сьцягам, БССР разам з усім горадам прагнуць сьпёкі, задушнасьці, калі немагчыма нармальна жыць і працаваць, адчуваць сябе чалавекам, а ня потнай істотай, зьняможанай ад вулічнай тэмпэратуры, калі немагчыма дыхаць, калі не хапае паветра. Таму няхай жыве дождж, гарадзенскі сапраўдны дождж!
Два сьцягі на даху — крыху незвычайна, хаця ў савецкія часы (ці, можа, я блытаю штось?) быў крамлёўскі, чырвоны, і наш — БССР: Рэспубліка ні рыба, ні мяса. Цяпер яны памяняліся ролямі — БССР вісіць, а чырвоны ня кожны дзень, толькі па чырвоных сьвятах, адзначаюць ім вераломны напад нашых хаўрусьнікаў, калі мы спалі ў шапку, Сталінградзкую бітву, Малую зямлю і Вялікую, штурм Перакопу і Бэрліна, сустрэчу на Эльбе. Сустрэча была пад ідэалягічнай забаронай, а цяпер напалову забаронена толькі, бо нам хочацца выпрасіць у іх бабак на наш крызіс, якому не даюць слова, на атамную цацку, на новыя гарызонты. Так што, хто спрабуе адзначыць сустрэчу на Эльбе, рызыкуе…
Хтосьці раздражнёна запярэчыць: чувак, які БССР, ты што — з Месяца трапіў? Там жа касмэтычны рамонт: без сярпа й молата цяпер! Ну й што? Яны ў сэйфе ляжаць, улада трывае рабоча‑сялянская, упёрлася рогам, але сярпом і молатам развучылася, ясна, запанела. А ўся гэтая мітусьня крэдытная нагадвае мне, сябры, суседа, які пазычае па чарзе: у другога папросіць, першаму аддасьць, затым ад трэцяга пазычыць і другому верне й гэтак па колу. Таксама майстэрства ў пэўным сэнсе.
У ХХІ‑м стагодзьдзі мясцовае начальства спрабавала ўратаваць фабрычку адную гарадзенскую, ёй даручылі шыць сьцягі СССР, ня ведаю, ці плянавалі іх павесіць на кожным доме, на кожнай хрушчоўцы, ня ведаю таксама колькі было зроблена тых сьцягоў, але фабрычка затаварылася і ўсё роўна сканала.
Я стаўлю кропку, сканчаецца дождж, сканчаецца кава ў маім кубку. І вось ужо БССР акрыяў, яму заманулася зноўку зрабіцца падобным да кароннага сьцягу, і гэта ў яго атрымліваецца, вецер хутка высушвае бялізну… Я ўзьнімаю вочы і хапаюся за фотаапарат: на БССР‑ы сядзіць крумкач, вялікі, пародзісты, ён аздабляе наш дарагі штандар нібы арол «2 галавы», але зусім не злавесна выглядае, хутчэй сьмешна. Сьцяг з груганом, га?! Гляджу на нізкарослы гмах, адносіны паміж сінім і чырвона‑зялёным нейк па‑ранейшаму не складаюцца.
За што мы й любім нашую прыкольную рэспубліку, што яна нестандартная — ні Яўропа, ні Азія, адзін бок мэдаля — Фэлікс Эдмундавіч, другі — Стэфан Баторыевіч, адзін бок дзяньгі — Мікалай Ленін і Ёсіф, другі — Янка і Якуб. Кожны божы дзень па яшчыку цырк на дроце, а каб усё было па‑сур’ёзнаму, з «псом‑рыцарам», засыналі б перад хатнім экранам, дальбог, пераключалі б на галівудчыну. Так што, усё ў нас пуцём, Яўропа, ты за нас не турбуйся. Мы нават каралёў, кароны іхнія часам са звалкі гісторыі выцягваем (фэ‑фэ!), вешаем над горадам.
Што праўда, начальства панічна баіцца іншага герба, хтосьці яму далажыў (само яно такіх кніжак не чытае, толькі пікуля‑шмікуля), што пра яго клясык напісаў, таму ў начальства містычны страх да яго ў душы прысутнічае. Але й за карону дзякуй, таварышы дарагія.