Чым сёння жыве Алеся Берулава: сэкс-бомба з гуртоў «Мантана» і Merry Poppins і былая жонка Міхалка
Рудая прыгажуня Алеся Берулава ззяла на беларускім шоу-біз небасхіле ў пачатку 2000-х: спачатку сама ў гурце «Мантана» з хітом пра «Манікюры», а пасля разам з сёстрамі ў гурце Merry Poppins. Але сёння ціха жыве ў Расіі, музыкай займаецца, але тое даўно ўжо толькі хобі. «Наша Ніва» пагаварыла з Алесяй пра яе цяперашняе жыццё, Беларусь і былога мужа спявачкі Сяргея Міхалка.
23.10.2021 / 09:40
«Наша Ніва»: Чым сёння займаецеся? Зноў заняліся музыкай?
Алеся Берулава: Мы пяць гадоў таму аднавілі музычную дзейнасць. «Мы» — таму што сяброўскія музыкі мне доўга прапаноўвалі граць мае песні гурта «Мантана». Спачатку я была ў дэкрэце і нават не думала пра гэта, але мякка і настойліва яны мяне ўгаварылі.
Гэта было пяць гадоў таму. Пачалі рэпеціраваць, запісалі песню «Песні петь», кліп знялі шыкоўны. Песня была хітом у Беларусі, мы прыязджалі з канцэртам. Потым былі некалькі здымак, карпаратываў… Але было складана ездзіць туды-сюды, і паступова нашы паездкі ў Мінск сышлі на нішто.
Мы вырашылі сканцэнтравацца на Расіі, але хутка зразумелі, што запрагацца ва ўсё гэта вельмі моцна не хочацца. Ды і я хацела пабольш часу праводзіць з дзіцем, і да таго ж пачала вучыцца на псіхолага ў Маскоўскім інстытуце псіхааналізу і ў Маскоўскім гештальт-інстытуце на гештальт-тэрапеўта. Якраз першую прыступку вучобы на гештальт-тэрапеўта я і скончыла. Вось гэта ўсё мяне захліснула.
Так што на музыку заставалася часу толькі як на хобі. Яна нікуды не дзелася з майго жыцця, нядаўна я запісала новую песню, але ў сувязі з кавідам стала вельмі складана з канцэртамі, за апошнія два гады ў нас было ўсяго два выступы.
«НН»: Асноўная праца, атрымліваецца, практыка гештальт-тэрапеўта?
АБ: Так, я ўжо паўгода як практыкую. Перад гэтым мы практыкаваліся са студэнтамі адно на адным ды і асабістай тэрапіі ў мяне ўжо набралася колькі трэба. Я прапрацаваны гештальт-тэрапеўт, гэта значыць, у мяне за плячыма шмат гадоў асабістай тэрапіі.
Я ж вельмі цікаўная, у мяне заўсёды былі пытанні пра сябе. Шукала адказы і, як высветлілася, усе адказы ў сабе ж, вось толькі сам чалавек нярэдка іх не бачыць, патрэбны спецыяліст, які ўмее іх паказаць. І я зараз працягваю вучыцца на такога спецыяліста.
Павышэнне кваліфікацыі будзе працягвацца бясконца, хіба што не з такой інтэнсіўнасцю — сёння псіхалогія развіваецца сямімільнымі крокамі. Я, напрыклад, асвоіла новы для сябе метад ДПДГ, які выкарыстоўваецца для лячэння псіхічных траўмаў, у асноўным.
Прычым вучылася ў Маскве ў прафесара Дамарацкага, які з Мінска, дарэчы, што асабліва прыемна. І гэты метад я актыўна ўжываю, ім лечаць панічныя атакі, аэрафобію, можа нават дапамагчы чалавеку кінуць паліць.
Так што, хоць і працую, але буду працягваць далей вучыцца і развівацца.
«Трэба было спрашчацца, а мы не хацелі. Вырашылі сысці на піку»
«НН»: А чаму вы ў выніку перабраліся ў Маскву і засталіся там?
АБ: Ну, па-першае, гэта ж сталіца маёй радзімы. Я люблю Беларусь, гэта мая другая радзіма, хоць ува мне і няма беларускай крыві (як у Мулявіна, дарэчы!). Але ў нейкі момант у Беларусі я ўперлася ў столь ілбом.
Калі мы рабілі Merry Poppins, то зразумелі з сястрой, што далей развівацца не атрымаецца, трэба неяк пашырацца, умоўна кажучы. Таму што не мела сэнсу здымаць такія дарагія кліпы, так добра запісваць музыку.
Трэба было спрашчацца, а мы не хацелі. Вырашылі сысці на піку. Патрапяталіся годзік у Расіі, дзесьці павыступалі, нешта пазапісвалі, але вельмі хутка нас усіх траіх захліснула асабістае жыццё. Жанчыны ж як бы, тут такая справа (смяецца). Ну і мы закрылі музычны праект.
«НН»: Самі ўспрымаеце сябе рускай ці беларускай?
АБ: Ведаеце, я вельмі добра знаёмая з менталітэтам 5—6 народаў. Я ж жыла ў Японіі, у Германіі, добра ведаю рускіх, украінцаў, беларусаў, малдаван, прыднястроўцаў (а гэта зусім розныя людзі!).
Ды нават масквічы кардынальна адрозніваюцца ад жыхароў Тульскай вобласці. Усе розныя людзі, ва ўсіх свае плюсы і мінусы, і я не магу сказаць, што належу да нейкай групы. Вось тата ў мяне грузін. Але я не скажу, што я руская, беларуска або грузінка. Я хутчэй касмапаліт — грамадзянін планеты Зямля.
«НН»: Выбачайце, а вы ж па пашпарце Вольга? Алеся — гэта творчы псеўданім?
АБ: Па пашпарце я Вольга Валер'еўна, так. Як я стала Алесяй, распавядаю: была да 16 гадоў Вольгай, пакуль не пераехала ў Мінск, вучыцца ў Інстытуце культуры, куды я паступіла на рэжысуру.
І ў нас у групе было нейкая вар'яцкая колькасць Вольг: ці то сем, ці то пяць. Шмат, увогуле. І мы неяк адна адну спрабавалі адрозніваць. Мне чамусьці прыйшла ў галаву ідэя пра імя Алеся. Я яшчэ грала «Алесю» Купрына і мне вельмі спадабалася гэтае імя, але каб менавіта на «а». Алеся.
Так і вырашыла: я буду Алесяй!
І прыліпла, выкладчыкі мяне сталі так называць, сябры, потым і бацькі, сёстры — і гэтае імя само сабой стала мне больш родным. А мама аднойчы наогул сказала, што «Алеся» мне больш пасуе, так што гэта не псеўданім, а як быццам я перайменавалася ў 16 гадоў.
Але вельмі баюся любой папяровай цяганіны і бюракратыі, гэта маё слабое месца, так што я афіцыйна імя так і не памяняла, ні ў пашпарце, ні ў астатніх дакументах.
«НН»: А чаму назвалі дачку Касіяпеяй, калі не сакрэт?
АБ: У тым ліку таму, што была Вольгай і стала Алесяй. Не хацела, каб у Касі потым такая ж праблема была! (смяяцца). І мне вельмі падабаецца гэтае імя.
«У 2006 годзе так склалася сітуацыя ў Беларусі, што там мне стала няўтульна»
«НН»: А вы ж дачка вайскоўца і заканчвалі школу ў Германіі. Чаму паехалі вучыцца ў Беларусь?
АБ: Школу я скончыла ў 1989 годзе ў ГДР. Тады выпускнікі былі абавязаны з'ехаць назад у Саюз, і няважна, ёсць у цябе куды там ехаць ці не. А мае бацькі якраз не так даўно прыехалі ў ГДР.
У выніку мой дзядзька, які жыў у Мінску, сказаў: хай едзе да мяне, мы ўсё зробім!
Я прыехала, першы час у яго і жыла. Адразу ж пасля майго прыезду дзядзька закінуў мой чамадан кніжак у багажнік і павёз паказваць мне Мінск і піць каву ў Траецкім прадмесці.
А гэта была вясна, і гэта было выдатна: і Мінск мяне вельмі ўразіў, і дзядзька пастараўся. Я палюбіла Мінск, а потым яшчэ і адправілася ў двухтыднёвы паход на байдарках па Беларусі — і так закахалася ва ўсю краіну. Калі ўбачыла блакітныя азёры, то зразумела, што тут я хачу застацца жыць.
Але, на жаль, у 2006 годзе так склалася сітуацыя ў Беларусі, што там мне стала няўтульна. Не з-за людзей, мае самыя любімыя людзі — гэта якраз беларусы. Складана было чым-небудзь займацца, расці. Нейкі застой быццам бы пачаўся. Можа, таму, што ўлада не змянялася? Не ведаю, я ў гэтым не вельмі разбіраюся.
Але я адчувала: што вось сцяна, а вось столь — і ўсё. Далей Дажынкі, кліпчык за пару тысяч, таму што за 15 тысяч здымаць — так і не адаб'еш… Вось такія нейкія складанасці пачаліся. Я вырашыла пераскочыць гэты момант. Плюс з дзяцінства марыла жыць у Маскве, неяк заўсёды здавалася, што калі жывеш у Маскве, то ўсё — жыццё атрымалася.
«НН»: Выходзіць, вы паступалі ў Мінск проста таму, што там знайшліся сваякі?
АБ: Так, проста паразмаўляла з дзяўчынай брата маёй цёткі, якая вучылася ў Інстытуце культуры. Яна мне так пра яго распавяла, што я загарэлася, ну і пайшла туды. Хацела ісці на акцёрскае, але потым вырашыла, што рэжысура гэта яшчэ лепш.
«НН»: У Германіі пражылі нядоўга? Вялікі быў кантраст па прыездзе ў Мінск?
АБ: У ГДР я пражыла пару месяцаў, потым яшчэ прыязджала туды да бацькоў. У Мінску быў вялікі кантраст у прынцыпе з усім астатнім СССР, прычым на карысць Мінска.
Я ж дачка вайскоўца, мы жылі шмат дзе ў Саюзе, і ў Малдавіі, а вырасла я ўвогуле ў Чэхіі.
Мінск мне трохі нагадваў Прыбалтыку і тую ж Чэхію і архітэктурай, і чысцінёй. У Тульскай вобласці або ў Прыднястроўі там нічога і блізка такога не было, усё было па-іншаму неяк, і мяне ўсё там пужала. А калі я прыехала ў Мінск, мне там шмат чаго здалося быццам бы знаёмым, нібы з дзяцінства.
«НН»: Па СССР настальгіі няма?
АБ: Нічога добрага там не было. Мы з сястрой, калі прыехалі ў Саюз з Чэхаславакіі, то спачатку рагаталі часта. Напрыклад, у бабулі ў Шчокіне Тульскай вобласці, калі цётка са званочкам забягае ў кожны пад'езд і звініць — гэта значыць смеццявоз едзе! А потым за машынай бягуць людзі з вёдрамі!
Мы спачатку смяяліся, а потым жа і самі гэтак жа смецце выносілі. І зразумелі, што гэта ўжо не адпачынак, што вось такое зараз у нас будзе жыццё, калі нам мама купляла ў краме нейкія пачварныя сукеначкі. Мы вельмі доўга прывыкалі і ледзь не плакалі. Калі мы ўжо ўсвядомілі гэта, мне было гадоў 10—12. Мы яшчэ з'ездзілі ў адпачынак у Чэхію, дык я не хацела назад ехаць.
А ў Прыднястроўі мне менталітэт мясцовых спадабаўся наогул менш за ўсё. Малдаване добрыя, музычныя, душэўныя, а менавіта прыднястроўцы — хутчэй хітрыя, прабіўныя, «чалавек чалавеку воўк». Нават трохі злыя. Не, там таксама былі добрыя людзі, вядома, але чамусьці засталося менавіта такое ўражанне, там мне не спадабалася.
«Жыла ў Гамбургу, песні спявала, спачатку наогул на вуліцы»
«НН»: З Сяргеем Міхалком вы пазнаёміліся яшчэ падчас вучобы ў Інстытуце культуры?
АБ: Так, я на першым курсе вучылася з Калмыковым (прадзюсар Яўген Калмыкоў — НН). А на другім курсе вучылася з Міхалком, атрымліваецца, мы пазнаёміліся, калі мне было 18 гадоў.
Але потым нашы караблі разышліся, у яго была жонка, а я з'ехала ў Нямеччыну, жыла ў Гамбургу. Там я песні спявала, спачатку наогул на вуліцы. І праз першыя паўгода ўжо з'ехала на машыне!
Там было зусім іншае стаўленне да вулічных музыкаў, у Нямеччыне яны былі часткай культуры. Для іх былі спецыяльныя месцы, яны прадавалі свае дыскі, гралі на дзіўных інструментах.
І былі вельмі добрыя музыкі, дарэчы, беларускія вельмі цаніліся, таму што вельмі прафесійна ігралі, яны добра зараблялі. Баяністы, праўда, не вельмі шанаваліся. Але я іграла на 12-струнцы!
«НН»: Не страшна было?
АБ: Абсалютна не, у Германіі якраз усё было вельмі спакойна, у адрозненне ад нашай краіны. Усёй.
«НН»: У Беларусі сутыкаліся з непрыемнасцямі?
АБ: Так, у пачатку 90-х вельмі шмат сутыкалася, уцякаць даводзілася. Уцякаць ад усялякіх сумніўных асоб. Проста быць маладою дзяўчынай было небяспечна для жыцця. Але абыходзілася, шмат разоў мяне проста ратавалі людзі.
«НН»: У Нямеччыне вы яшчэ працавалі фотамадэллю?
АБ: Так, у часопісе «Yo Yo». Гэта была ўжо другая паездка, мы паехалі з сястрой. Спявалі на вуліцы, да нас падышлі, запрасілі на фотасесію, пасля яе — яшчэ на шмат здымкаў. Гэта быў часопіс адзення, а мы з сястрой былі вельмі прыгожанькія, а яшчэ і падобныя. Думаю, у гэтым была фішка. Стройненькая, сімпатычныя, яшчэ і кучаравыя —чаму б і не, напэўна, падумалі нашы працадаўцы (смяецца).
«НН»: Чаму вырашылі вярнуцца?
АБ: А я і не збіралася там заставацца. Хоць была магчымасць: я паступіла вучыцца і мела магчымасць пражыць там чатыры гады навучання, а пасля сябры прапаноўвалі мне фіктыўны шлюб. Але я гэтымі магчымасцямі карыстацца не хацела. І не шкадую, дарэчы.
Часам я шкадую, што з'ехала з Мінска, калі шчыра. Але ўспамінаю, чаму з'ехала, і разумею, што проста не было выбару тады. Проста маё жыццё б забуксавала, яно, уласна, і пачало ўжо буксаваць, а я не магу так, без развіцця, мне трэба, каб нешта змянялася.
У Нямеччыну я паехала ў першую чаргу паглядзець свет, нават не столькі зарабіць. Як і ў Японію, дарэчы, куды я ездзіла ў 2004. Там я вучыла японцаў караоке спяваць. Мая сяброўка ездзіла, потым сястра, а калі сястра падпісала другі кантракт, я і сказала: хачу з табой!
Аказалася, што я вельмі моцна хачу ў Японію. Я і ўсяго Муракамі перачытала, і Фудзіяму ў зоне падарожжаў павесіла па фэн-шуі. І ў выніку трапіла ў Японію. Вывучыла там мову за два месяцы, за 8 гадзін у суткі размоў з японцамі, ангельскай я ж не ведала. Так што размаўляю на японскай, адзінае, што чытаць і пісаць не ўмею, гэта ўжо было вышэй за мае сілы. А размаўляць я і цяпер магу.
У Японіі я пражыла паўгода, вучыла там японцаў спяваць караоке. Для іх гэта вельмі важны навык. І каб бліснуць сярод сваіх, яны прыходзяць у спецыяльны клуб, дзе іх вучаць. І паступова чалавек смялее, не баіцца на сцэне спяваць, а потым ужо можа выступіць перад калегамі на карпаратыве.
У Японіі ў мяне таксама была магчымасць застацца, але я не збіралася. Часта туды езджу і цяпер, але жыць хачу ўсё-ткі тут. Я знайшла сваё месца, жыву ў Падмаскоўі, тут лес побач вельмі прыгожы, чыстае паветра.
«Сяргей быў вельмі светлым нейкім … ды і наогул класны ён»
«НН»: Вярнуўшыся з Германіі, вы сышліся з Сяргеем Міхалком. Ён заляцаўся да вас ці, можа, вы да яго?
АБ: Так, толькі калі ўжо я вярнулася, а Сяргей развёўся, тады раптам мы з ім пачалі больш чым сябраваць. І ёсць важная дэталь: Сярога тады яшчэ не быў папулярным на ўвесь Савецкі Саюз, а мае песні Сяргей Кузін ужо круціў на «Альфа-Радыё».
Гэта значыць, калі хто-небудзь думае, што мой поспех неяк звязаны з Сярогавым, то вось такая дэталь.
А з Сярожкам мы проста неяк сустрэліся… і неяк не разышліся. Аказалася, што, яшчэ калі мы разам з ім вучыліся, я была «яго жанчынай-марай у жоўтай спадніцы ў чорны гарох», як ён казаў.
Ён быў вельмі добры, вельмі вясёлы, я вялікая прыхільніца яго пачуцця гумару, яно ў яго, дарэчы, ад мамы, так што я вялікая фанатка яго мамы. Ну і Сяргей быў вельмі светлым нейкім … ды і наогул, класны ён. Харызма! Харызму не прап'еш.
Хоць у яго з другога альбома пачаліся цяжкасці з алкаголем, але затое з гэтага пачалася мая псіхалагічная дзейнасць. Спачатку я на ім трэніравалася.
Проста вельмі шмат з ім займалася, важдалася, старалася неяк адвучыць яго піць. У выніку ўсё атрымалася, вось толькі, на жаль, усе мае пачуцці на гэта і пайшлі.
У тым ліку і таму я ў Маскву з'ехала, таму што сысці ад Сярогі і застацца жыць у Мінску… гэта складана было ўявіць, ён бы ўсё роўна мяне вярнуў. А я не хацела больш быць разам.
«НН»: А раскажыце, як Сяргей зрабіў вам прапанову. Ён наогул рамантычны чалавек?
АБ: Сяргей мяняецца. Тады гэта быў адзін чалавек, цяпер трохі іншы. А прапанова, вядома ж, было вельмі смешная. Прыйшла мая сястра і кажа: «Збіраюся другі раз замуж, але на гэты раз не хачу папярод старэйшай сястры. Вы там не жадаеце пажаніцца?»
І Сярога кажа: «Я магу ажаніцца, так. Ты як?»
Я кажу: «Ну давай».
Так мы і пажаніліся. Было нам па трыццаць гадоў.
«НН»: Алкаголь не ўплываў на сумеснае жыццё?
АБ: Вядома, не абыходзілася без скандалаў. Калі гаворка ідзе пра алкаголь, тут не можа быць мір, ціша ды ласка. Усякае было. Але нейкая яго дабрыня, шчырасць, яго жаданне змяніцца мяне ўвесь час рухалі наперад.
Я заўсёды спрабавала яму дапамагчы. Я ў яго і верыла вельмі моцна, верыла, што ён не абавязаны выконваць «Сочы» ці «Голубі» ўсё жыццё.
Я верыла, што ён хоча граць панк-рок, і што гэта правільна. Чалавек жа павінен рабіць тое, што яму падабаецца. І я была адзінай, хто так казаў яму на той момант. Ён потым мне гэта ўспамінаў шмат разоў, што рады, што я яго падтрымлівала.
Бывала, што мне даводзілася кідаць свае гастролі і ехаць з ім, бо мяне ўсё ўпрошвалі: маўляў, каб ён не выпіў, пратрымаўся, тут толькі ты можаш. Гэта, можа, і дарма я рабіла.
Але я бачыла, што Сяргей хоча кінуць піць, хоча змяніцца. І ўсяляк у ім гэта культывавала. Але і псіхавала таксама, адзін раз, памятаю, бутэльку рыжскага бальзаму разбіла аб сцяну.
«НН»: Ну галоўнае, каб не аб Сяргея.
АБ: Не, да гэтага не даходзіла. Ну сварылася з ім, калі ён зрываўся. Ён у мой бок таксама нічога такога не дазваляў. За мяне морды біў, гэта бывала. Калі хто-небудзь нешта не тое казаў ці не тое пісаў.
Такое нават было разок: артыкул выйшаў, журналіст не меў рацыю. Напісаў, нават не слухаючы музыку, не ўнікаючы, не разумеючы, што піша. Напісаў брыдкасцяў, я вельмі моцна плакала. Сярога не вытрымаў — і пры выпадку даў таму журналісту ў морду.
«Проста вырашыў, як і ўсіх астатніх, з свайго жыцця выдаліць»
«НН»: Не шкадуеце, што столькі часу выдаткавалі на барацьбу з алкаголем, і ў выніку гэта прывяло да таго, што вы разышліся? І што на свой пік і формы, і папулярнасці Сяргей выйшаў ужо без вас?
АБ: Ён са мной выйшаў на гэты пік. Я б не пайшла ад яго, пакінуўшы чалавека ў тым стане, у якім ён быў спачатку. Калі я сышла, ужо выйшаў «Капітал», у яго ганарар ужо быў 10 або 12 тысяч еўра, ён важыў 70 кілаграм. Перадала я яго ўжо ў добрым стане (смяецца). Сяргей быў на кані, не бухаў і ўсё ў яго было добра.
Спачатку мне было шкада, што я сама ўсім гэтым займалася і свае пачуцці выдаткавала. Так бывае. Не ведаю, як магло быць па-іншаму, кажуць, што і не магло б. Але потым я зразумела, што гэта ўсё таксама для мяне была добрая школа. І зараз я планую павышэнне кваліфікацыі па барацьбе з залежнасцямі (смяецца).
Я Сярогу да гэтага часу люблю па-чалавечы. Ён доўгі час быў мне як старэйшы брат. Ён пра мяне клапаціўся, дапамагаў. І цяпер у мяне такое пачуццё страты, быццам бы ён … Добра, не буду казаць гэта страшнае слова. Але ў маім жыцці яго не стала. І шкада.
«НН»: Чаму вы так разышліся?
АБ: Мы не разыходзіліся. У мяне ўжо дачка нарадзілася, мы неяк сябравалі, віншавалі адно аднаго са святамі, яны нават прыязджалі да мяне ў госці, бачыліся дзесьці на канцэртах…
Але потым ён проста не ўнёс мяне ў запісную кніжку новага тэлефона. Проста вырашыў, як і ўсіх астатніх, са свайго жыцця выдаліць.
«НН»: Гэта калі Сяргей скончыў з «Ляпісам»?
АБ: Не, нашмат пазней. Гэта ўжо пару гадоў таму. Я была выкінута з яго жыцця адной з апошніх.
«НН»: А што так змянілася?
АБ: Я не магу з ім пагаварыць, то і не ведаю.
Я не ведаю, што з ім цяпер адбываецца. Ён вельмі змяніўся, і я ўжо не зусім яго разумею.
«НН»: Літаральна ў тыя ж дні, калі мы з вамі дамаўляліся аб інтэрв'ю, з'явілася відэа, дзе Сяргей б'е гледача на канцэрце ва Украіне…
АБ: Так, гэта таксама дзіўна, шчыра кажучы. Нешта з ім не так, на маю думку. Мне здаецца, што ён у бядзе, як быццам бы.
Але гэта, зноў жа, толькі мае фантазіі могуць быць, можа, у яго наадварот усё ў парадку і ён сябе адчувае выдатна і ніхто яму проста не патрэбны.
Проста, можа, ён так вырашыў: што ўсё, яму ніхто не патрэбны з мінулага жыцця. Ну мала ці што. Не ведаю. Гэта таямніца, пакрытая цемрай, што з Сярогам. Загадка.
У мяне да яго пачуцці як да сваяка. Для мяне ён родны чалавек і заўсёды ім будзе. І я не разумею, што з ім адбываецца. Улічваючы, што няма побач з ім людзей, якія яго любілі, — а яго ўсе любілі, вось проста любілі, гэта дакладна.
Не ведаю, хто з ім цяпер побач, як ён сябе адчувае. Я яго цяпер не ведаю, вось. Гэта будзе праўдай. Гэта быццам ужо іншы чалавек.
Калі ён шчаслівы і яму ўсё падабаецца — то добра. Тады ўсе ў парадку, дай Бог.
«Нават не верыцца, што ўсё гэта адбывалася на самай справе»
«НН»: У 2020 годзе вы сачылі за тым, што адбывалася ў Беларусі?
АБ: Так. У мяне нават была натуральная дэпрэсія: эпізод на тыдзень, не менш, калі чалавек пяць маіх сяброў пабывалі ў турме. Для мяне гэта ўсё было вельмі сумна і трывожна, страшна і горка, і да гэтага часу я вельмі перажываю праз тое, што там адбываецца.
Я шчыра баюся прыязджаць у Беларусь цяпер. Баюся «касманаўтаў» — людзей у форме. У мяне сэрца ёкае, калі я іх бачу.
Неяк вельмі … нават не верыцца, што ўсё гэта адбывалася на самай справе і што да гэтага часу «вісіць» усё. Я тэлефанавала сваім сябрам пастаянна, пыталася: жывыя? І калі я бачу, як дзіця саджаюць, як чалавека прымушаюць нешта казаць на камеру… У мяне гэта выклікае жах. І збянтэжанасць. Як яшчэ я магу да гэтага ставіцца?
«НН»: Як перажываеце каранавірус? У Беларусі якраз у гэтыя дні масачны рэжым зрабілі неабавязковым і загадалі не прымушаць людзей вакцынавацца.
АБ: Не ведаю нават, добра гэта ці дрэнна. Гэта як у той прыпавесці пра каня.
Прыйшоў да мужыка конь. Суседзі ўзрадаваліся, а мужык кажа:«Не ведаю, добра гэта ці дрэнна».
Конь уцёк. Суседзі: «Ой, не пашанцавала!» Мужык: «А я не ведаю, добра гэта ці дрэнна».
Тут конь вярнуўся разам з іншым канём. Суседзі пачалі зайздросціць, а мужык зноў: «Не ведаю, добра гэта ці дрэнна».
Яго сын пайшоў араць на кані і зламаў нагу. Усе: «Ой, галоўнага памочніка страціў!» А мужык: «Не ведаю, добра гэта ці дрэнна».
Тут вайна пачалася. Усіх забралі на фронт, а сына не забралі: нага зламаная. Суседзі зноў: «Ох, і шанцуе ж табе!» А мужык за сваё: «Не ведаю, добра гэта ці дрэнна».
Ну і гэтак далей.
Вельмі складана судзіць аб усім строга. У нас усе перахварэлі, але я да гэтага часу не вызначылася з вакцынацыяй. З аднаго боку, у мяне вісіць нявыкарыстаны білет і я вельмі хачу з'ездзіць у Японію. Варта прышчапіцца — і можна ехаць.
Але з іншага боку, я і прышчэпкі не люблю, баюся ўколаў і замала інфармацыі пра вакцыны. Ці наадварот — празмернасць інфармацыі і ніяк не можаш вырашыць, што праўда.
Але ў Японію вельмі хочацца (смяецца).