«Калі перабіраешся як талент, то павінен сам сябе карміць». Былы CEO Onliner расказаў пра пераезд у Лондан і паразважаў пра сакрэты поспеху партала
Ілля Жукавец атрымаў брытанскую Global Talent Visa, якая выдаецца на пяць гадоў. «Своеасаблівы «Оскар» для маладых людзей з усяго зямнога шара», — напісаў ён. Даведаліся, чым зараз Ілля будзе займацца ў Лондане, ці не баіцца страціць у грошах, у чым заключаўся поспех Onliner і якія правілы выжывання на беларускім рынку.
28.06.2022 / 15:13
Фота: сацыяльныя сеткі
«Калі ты перабіраешся як талент, то павінен сам сябе карміць»
Іллі 35 год, апошнія чатыры ён працаваў у «Анлайнеры». Дагэтуль развіваў пляцоўку «Куфар».
Расказвае, як змог атрымаць гэтую візу (яму яе выдалі ў 2021 годзе):
«Уласнікі Onliner мелі зносіны з брытанскім кансультантам, які дапамагаў з такімі візамі. Шмат каго з беларусаў, якім была цікавая брытанская юрысдыкцыя, ён кансультаваў. Мяне з ім пазнаёмілі, мы разам папрацавалі і за тры месяцы зрабілі кейс (падрыхтавалі ўсе дакументы для візы. — «НН»).
Сутнасць гэтай візы заключаецца ў тым, што таленавітыя людзі могуць падаць анкету, расказаць у ёй пра тое, хто ты, чаму Англія павінна лічыць цябе таленавітым спецыялістам, і падмацаваць гэта якімі-небудзь доказамі, напрыклад, рэферэнсамі ад іншых вядомых людзей у сферы IT.
Віза разлічана не толькі на праграмістаў, але і на іншых людзей. І хараство яе ў тым, што яна дазваляе перавезці ўсю сям'ю. Адзінае, чым ты не можаш карыстацца па такой візе, гэта сацыяльныя выплаты, гарантыі. Лічыцца, што калі ты перабіраешся як талент, то павінен сам сябе карміць».
Такую візавую ініцыятыву распрацаваў брытанскі ўрад, каб перацягваць розумы ўсёй планеты ў Англію. Улады зацікаўлены ў тым, каб людзі арганізоўвалі бізнэс на востраве.
«Наколькі я разумею, яны стаміліся ад таго, што ў Вялікабрытанію даволі шмат прыязджала людзей з арабскага і кітайскага свету. Яны проста куплялі там нерухомасць, павялічвалі кошт арэнды такім чынам і нічога не стваралі ўнутры, а проста спажывалі. Эканоміка, безумоўна, і ў такіх людзях мае патрэбу, але ім таксама патрэбны і стваральнікі», — кажа ён.
«Беларусы вельмі таленавітыя, ім бы рынак большы»
Прычыны, па якіх Ілля хацеў паехаць жыць у Англіі, дзве: пра гэта некалі даўно марыў яго бацька, дый сам хлопец любіў Лондан.
«У мяне тата памёр, калі я быў яшчэ малым, — расказвае ён. — Памятаю, што мама казала, што ён хацеў пакатацца на англійскім двухпавярховым аўтобусе. Я ніколі пра гэта не задумваўся, але на падсвядомым, мусіць, учапіўся за гэта.
У Лондане мы былі некалькі разоў з жонкай, нам тут вельмі спадабалася. Вырашылі, што калі нас ужо пазнаёмілі з гэтым кансультантам, то трэба паспрабаваць. Рабілі візу, не будуючы нейкіх планаў. Хутчэй, проста атрымаць права на беспраблемнае пражыванне ў Велікабрытаніі. Аказалася, што Лондан вельмі прыязны да новых грамадзян, дзяцей. Садкі і школы тут бясплатныя. І прыемнае пачуццё, калі твае дзеці пачынаюць «хапаць» англійскую мову, адказваць на ёй. Нам пачуццё такога жыцця спадабалася, мы вярнуліся ў пачатку года ў Беларусь, а ў канцы красавіка сталі жыць на востраве».
Ілля кажа, што ён не разрывае сувязь з радзімай. Нядаўна ён туды ездзіў, каб сустрэцца з камандай і перадаць справы.
Трапіць з Вялікабрытаніі ў Беларусь цяпер даволі складана. Прамых рэйсаў няма, трэба ляцець з перасадкамі.
«Але будзем імкнуцца наведваць сваякоў і знаёмых, якія ў нас там застаюцца.
Увогуле ў мяне з'явілася жаданне бачыць больш магчымасцяў. Лічу, што беларусы вельмі таленавітыя, ім бы рынак большы. І гэта, дарэчы, даказваюць паспяховыя беларускія прадпрымальнікі. Калі яны выходзяць на вялікую аўдыторыю, то атрымліваецца расці. Калі ты абмежаваны лакальным рынкам, то тут складаней супрацьстаяць глабальным гульцам.
Думаю, што мне будзе вальней дыхаць у плане вялікай колькасці магчымасцяў. І спадзяюся, што ні ў кога не будзе цяжкасцяў у дыханні», — кажа ён.
«Бачу для сябе тры працоўныя «маршруты»
Пакуль Ілля не знайшоў працы. Ён бачыць для сябе тры «маршруты», па якіх можа пайсці.
«Першы — нэтворкінг, які ўжо ёсць у Вялікабрытаніі (тут вялікая супольнасць беларускіх прадпрымальнікаў), магчыма з’явяцца прапановы адтуль, я іх разгледжу. Другі сцэнар развіцця падзей — мяркую, што для атрымання добрай працы ў міжнароднай кампаніі мне патрэбна будзе паўза на атрыманне адукацыі. І гэта самы верагодны мой «маршрут».
Трэці варыянт — гібрыдны, ужо ёсць прапановы ад прадпрымальнікаў, якія хочуць развіваць свой бізнэс, напрыклад, пайсці больш на Усход. І ім патрэбная ў гэтым дапамога, экспертыза. Магчыма, буду вучыцца на вячэрняй форме, а ўдзень працаваць. Пакуль усе тры варыянты для мяне адчыненыя, падумаю», — тлумачыць ён.
Фота: сацыяльныя сеткі
Ілля лічыць, што атрымаць адукацыю ў Вялікабрытаніі яму, яго жонцы і дзецям — гэта вялікі крок наперад. Мужчына кажа, што прайграць з пераездам тут немагчыма.
«Што тычыцца заробку, то мы разумеем, што скласціся можа па-рознаму. Можа атрымацца, а можа і не. Але гэта таксама досвед, які калі не паспрабаваць, то не набудзеш.
Гэты пераезд мы шмат разоў абмяркоўвалі з жонкай, ставілі канкрэтныя планы. Думалі, дзе мы хочам жыць, як блізка павінна быць школа для дзяцей і іншае. Даволі нядрэнна ўсё распланавалі.
Самы галоўны фідбэк — ад дзяцей, іх у мяне двое. Першапачаткова яны казалі, што хочуць у Мінск, там іх кола зносін, да якога іх цягнула. Цяпер яны кажуць, што ім падабаецца ў Лондане, яны палюбілі мясцовыя музеі, дзяцей. Гэта дадае нейкую ўпэўненасць у тым, што мы зрабілі правільны выбар.
Думаю, што ўся сям'я павінна веславаць у адзін бок, падтрымліваць адно аднаго. Разладу ў сям'і ў сувязі з пераездам не было».
«Наш унікальны досвед — пражываць даволі частыя хвалі крызісаў»
З сумнага ў Іллі цяпер толькі расставанне з Onliner. Там ён працаваў чатыры гады. Але ён ні з кім не развітваецца.
«З усімі засталіся ў добрых адносінах. Думаю, што ў нас будзе шмат магчымасцяў пабачыцца — у Вялікабрытаніі ці ў Еўропе. Сумна зусім крыху, радасці ў гэтым рашэнні больш».
У чым сакрэт поспеху «Анлайнера»? Жукавец дзеліцца:
«Onliner — гэта бізнэс, які быў заўсёды вельмі блізкі да чытача. Наладжваўся добры кантакт з карыстальнікамі. Мусіць, гэтая блізкасць адчуваецца, і ў гэтым поспех працы «Анлайнера». Некалькі гадоў таму я б сюды яшчэ дадаў кам'юніці. Але, на жаль, зараз у нас няма магчымасці працаваць з каментарамі, так здарылася, што не ўсё, што мы хацелі б зрабіць, магчыма на дадзены момант у Беларусі».
Змены ў рэдакцыйнай палітыцы былы CEO успрыняў складана. Тады ў рэдакцыі, згадвае ён, праходзілі шматгадзінныя планёркі. Сышліся на тым, што гэтае рашэнне — адзіна правільнае ў такіх умовах.
«У творчым калектыве заўсёды ёсць рызыка расколу, прынцыповага неразумення, якое абарочваецца распадам. На мой погляд, у сітуацыі, калі лёгкіх рашэнняў няма, нам удалося прыняць такое, якое дазволіла захаваць калектыў», — разважае ён.
Усе сур'ёзныя ўзрушэнні, якія здараліся ў Беларусі за апошнія два гады, сур'ёзна адбіваліся на колькасці рэкламадаўцаў, праектаў кампаніі. Колькасць карыстальнікаў на сайце расла, спажыванне кантэнту таксама, а сярэдні чэк пакупак — не. Тады выхад быў такі: пайсці ў рэгіёны, а не засяроджвацца толькі на буйных гарадах, як было раней.
«Магчыма, там не такі вялікі ахоп, але мы імкнуліся актыўнічаць. З іншага боку, гэта наша праца — рэагаваць на ўсе ўзрушэнні і шукаць грошы ў новых месцах.
Чароўнай таблеткі, каб выжыць на рынку ў Беларусі, няма. Мусіць, як звычайна, наша прадпрымальнасць павінна ратаваць.
Пачаў актыўна расці Telegram, мы прапаноўвалі новыя прадукты ў ім. З'яўляліся новыя рэкламадаўцы, мы шукалі для іх новыя фарматы. Нічога такога асаблівага не скажу.
Безумоўна, чым больш таленавітая ў цябе каманда, чым далей яна бачыць за гарызонт, тым больш шанцаў хаця б за месяц-два рабіць прадукты, якія будуць апярэджваць рынак. Беларускім лакальным прадуктам сапраўды складана з-за канкурэнцыі з глабальнымі платформамі, маркетплэйсамі і яшчэ паміж сабой.
Наш унікальны досвед — пражываць даволі частыя хвалі крызісаў, якія ў нас здараюцца. Гэта наша асаблівасць, пад якую трэба падстроіцца», — дзеліцца ён.
Акрамя паказчыкаў росту аўдыторыі, выручкі, Ілля ганарыцца тым, што ў кампаніі атрымалася сабраць добрую каманду.
«Я вялікі фанат серыяла «Тэд Ласа». Ён пра тое, як трэнер па амерыканскім футболе прыязджае ў каманду англійскай прэм'ер лігі, не ведаючы нават правіл гульні, і становіцца добрым менеджарам для сваёй каманды.
Мы і атрымлівалі задавальненне, і працавалі на вынік. Гэта, мусіць, самае вялікае дасягненне», — падсумоўвае ён.