Беларус прайшоў пешшу 300 км з Партугаліі ў Іспанію. Вось навошта ён гэта зрабіў
10 дзён амаль бесперапыннай дарогі і 9 гігабайтаў фота ў тэлефоне. Гэта — асабісты «залік» мінскага блогера і прадпрымальніка Віктара Хамутоўскага. Нядаўна хлопец прайшоў самую папулярную паломніцкую сцежку праз Еўропу — Шлях Святога Якава, або Каміна-дэ-Санцьяга. Пра сваё пешае падарожжа Віктар расказаў Myfin.by.
06.07.2024 / 20:33
Фота з асабістага архіва героя матэрыялу
Пра маршрут
Дайсці ў Санцьяга-дэ-Кампастэла можна па адным з 15 шляхоў. Але найбольш папулярныя ў турыстаў 4: Французскі шлях (800 км), Прымітыва (315 км), Паўночны шлях (860 км) і Партугальскі (400 км з Лісабона або 240 км з Порту ўздоўж Атлантычнага акіяна). Віктар абраў апошні варыянт — Партугальскі маршрут са стартам з Порту.
«Перад пачаткам праходжання сцежкі ў галоўным саборы Порту я атрымаў пашпарт пілігрыма — крэдэнсіяль, у які прастаўляюцца пячаткі на кожным адрэзку шляху. Ён патрэбны для таго, каб пасля фінішу атрымаць кампастэлу — імянны сертыфікат аб праходжанні Каміна на лацінскай мове.
Таксама крэдэнсіяль дае магчымасць плаціць мінімальную цану за месца ў альбергу — хостэле для пілігрымаў.
«Адразу агаваруся, што ў Порту я праехаў цягніком адлегласць, якую ішоў бы паўдня, — працягвае Віктар. — На гэта былі свае прычыны. У мяне заканчваўся тэрмін дзеяння візы, да таго ж я моцна прастудзіўся».
Неўсвядомленае жаданне адправіцца па знакамітай паломніцкай сцежцы ў Віктара з'явілася яшчэ ў далёкім 2004 годзе. Лежачы ў бальніцы, хлопец прачытаў кнігу Паўла Коэлья «Дзённік чараўніка». У яе аснове — вопыт аўтара на Французскім шляху. І вось ужо праз 20 гадоў Віктар далучыўся да сотняў тысяч людзей, якія хадзілі па Каміна-дэ-Санцьяга стагоддзямі, — кожны са сваім лёсам.
«У Порту я пераначаваў. На наступны дзень думаў, што, можа, варта застацца на дзянёк і крыху адысці, але яшчэ з часоў чытання Паўла Коэлья я стараюся звяртаць увагу на знакі. Сяджу, камунікую з калумбійскім хлопцам Пэдра і раптам заўважаю пілігрыма. Як я зразумеў, што гэта ён? Па ракушцы на заплечніку — апазнавальны знак усіх пілігрымаў. І я тады вырашыў, што пара ісці. Дарога тады праходзіла ўздоўж Атлантычнага акіяна, і маю прастуду як рукой зняло. Вось што робіць атлантычнае паветра».
Што тычыцца самой сцежкі, то тут усё вельмі проста. На дарозе складана згубіцца. Паўсюль жоўтыя стрэлкі, якія паказваюць патрэбны кірунак. Можна нават абысціся без картаў. Па словах Віктара, асабіста для яго карысным аказалася праграма Camino Ninja.
«Яна паказвае, колькі кіламетраў ісці ад аднаго пункта да іншага. Можна паглядзець варыянты размяшчэння ў альбергу (гатэль для падарожнікаў) і забраніраваць месца, патэлефанаваўшы па пазначаным нумары.
Але, нягледзячы на праграму пад рукой, аднойчы мне проста не хапала месца для начоўкі. Тады мне прапанавалі кладоўку, за якую я заплаціў 10 еўра. З выгод — толькі матрац з падушкай. Але паколькі з сабой у мяне быў спальнік, мне было камфортна. Гэта ж асобны пакой: цемра, цішыня, ніхто раніцай не ходзіць і не збірае свой заплечнік. Што яшчэ трэба?
А для разумення, пакой у альбергу — гэта некалькі двух'ярусных металічных ложкаў мінімум на 6 і максімум на 40 чалавек. І а 6-й раніцы альберг, як правіла, не спіць — пілігрымы збіраюцца ў дарогу. Захочаш паспаць даўжэй — не атрымаецца».
Тэмп на сцежцы ў кожнага свой. У сярэднім Віктар праходзіў па 22-26 км у дзень. Але аднойчы давялося прайсці 42 км. Здаралася ісці і пад праліўным дажджом.
«Менавіта ў той дажджлівы дзень дарога пралягала праз горы і з-за дажджу ператварылася ў каменную раку. У мяне былі спецыяльныя прагумаваныя чахлы для красовак, але яны ратавалі толькі першыя паўгадзіны. Спачатку я ішоў у кампаніі немцаў, але потым расстаўся з імі.
І тады я «паляцеў». Нездарма кажуць: калі хочаш ісці доўга, ідзі з кімсьці, а калі хочаш ісці хутка, ідзі адзін. Навушнікі ў вушы, капюшон — і наперад. Мне было пляваць, што я быў мокры да трусоў. Мне ні з кім не трэба балбатаць, я рухаўся ў сваім тэмпе.
Да альберге я дайшоў такі шчаслівы! Мне яшчэ дастаўся нумар з вялікім ложкам. Там жа можна было памыць рэчы ў пральнай машыне і тут жа высушыць.
У альбергу, акрамя мяне, былі дзве немкі і калумбійкі. Мы разам закупіліся прадуктамі ў маркеце, купілі бутэлечку віна. Дзяўчаты гатавалі вячэру, а я склаў ім кампанію. І гэта было найлепшае завяршэнне складанага дня на сцежцы».
Багаж і бюджэт
Важны момант у пешых падарожжах — гэта заплечнік, а дакладней ягоная вага.
«Часта ў альбергах няма звыклых нам коўдраў, толькі нешта накшталт прасціны. Сам жа матрац таксама тонкі, з прагумаванай асновай. Таму спальны мяшок — гэта ў першую чаргу тое, што трэба ўзяць з сабой. Яшчэ з рэчаў у мяне былі пара штаноў і шортаў, некалькі маек, спецыяльныя вільгацеадводныя шкарпэткі, вятроўка і дажджавік. Таблеткі і сонцаахоўны крэм, які я так ні разу і не выкарыстаў. Непатрэбнымі мне аказаліся невялікі штатыў, налобны ліхтарык і кішэннае святло. Усяго вага майго заплечніка склала 9 кг. З іх 1,5 кг дакладна былі лішнімі».
«У такіх падарожжах важна і тое, у якіх красоўках ты ідзеш, — працягвае Віктар. — Я купіў сабе спецыяльныя трэкінгавыя. Загадзя схадзіў у іх з Новай Баравой у Раўбічы, каб разнасіць іх. У выніку красоўкі селі ідэальна. За ўвесь час шляху да Каміна ў мяне не было ніводнага мазаля.
У дзень я траціў не больш за €50. З іх — €15-20 на альберг. Звычайна 2 разы на дзень я браў перакус у дарозе — эспрэса, бутэлька вады і сэндвіч. За ўсё выходзіла €4-5. У альбергу быў паўнавартасны прыём ежы. Часам атрымлівалася і 2 разы нармальна паесці. На гэта ў мяне ішло €15. Нешта купляў у краме для ранішняга перакусу перад дарогай.
Квіток з Вільні ў Порту абышоўся мне ў 280 еўра. Зваротная дарога амаль гэтаксама. Плюс усю экіпіроўку я купляў з нуля. Адзенне, заплечнік і красоўкі «пацягнулі» на €600.
На ўвесь шлях Віктар выдаткаваў:
- €500 на начлегі і ежу;
- €600 на дарогу;
- €600 на экіпіроўку;
- Разам: €1700.
Што ў выніку
Канчатковы пункт маршруту не залежыць ад стартавага. Усе дарогі вядуць на плошчу горада Санцьяга-дэ-Кампастэла. Завяршыць праходжанне сцежкі ў кожнага пілігрыма атрымліваецца па-рознаму.
«Хтосьці проста адпачывае, хтосьці плача або фатаграфуецца. Я плакаў, — расказвае Віктар. — Гэта невытлумачальна. Я рыдаў яшчэ некалькі дзён да канца маршруту, бо ўсведамляў, што хутка ўсё скончыцца. Для тых, хто хацеў бы працягнуць свой шлях, ёсць дарога да мыса Фіністэрэ, які знаходзіцца на краі Іспаніі. Я ж адправіўся дадому праз Страсбург. Цяпер планую пераадолець Французскі шлях.
Гэта найлепшае падарожжа ў маім жыцці. А наведаў я краін, напэўна, з 15, так што мне ёсць з чым параўноўваць. Гэта не турыстычны маршрут. Шлях праходзіў праз сапраўднае жыццё партугальцаў і іспанцаў.
У Беларусі я хачу пабудаваць свой дом, таму мне было цікава паглядзець на іх прыватнае домабудаўніцтва, упарадкаванне двароў. А такой разнастайнасці розных віл і дамоў дакладна не сустрэнеш ні ў якім іншым падарожжы.
Па меры прасоўвання я зразумеў, што гэта значна глыбей, чым проста маршрут. Я паглядзеў на многія рэчы пад іншым вуглом. Увесь шлях — гэта маленькая копія твайго жыцця. Кожны чалавек, кожны дзень і кожная рэч у тваім заплечніку сімвалізуе нешта з рэальнага жыцця. І гэта пэўны вопыт, які я яшчэ буду прымаць і ўсведамляць».
Якую экасцежку ў Беларусі абраць для падарожжа выхаднога дня?