«Мая даўняя мара — жыць у Іспаніі — аказалася расчараваннем». Салігарчанка тры гады пажыла ў Алікантэ і вярнулася ў Беларусь
У 2021 годзе Алена Падлозная з сям'ёй з'ехала ў курортны іспанскі горад Алікантэ. Жанчына марыла аб жыцці каля мора, але зусім нядаўна пакінула сонечную краіну і вярнулася дадому. У Instagram яна расказвае, чым ёй не спадабалася Іспанія, і нахвальвае Беларусь. Мяркуючы па ўсім, за тры гады меркаванне Алены кардынальна змянілася, заўважыла «Люстэрка».
21.07.2024 / 12:33
Алена Падлозная ў Алікантэ, Іспанія, май 2022 года. Фота: instagram.com / podloznaya_elena
«Я тут павольна паміраю, так і не прыняла гэтую краіну, яна засталася для мяне чужой»
Гэтым летам сямʼя Алены развіталася з сонечнай Іспаніяй, падзякавала гэтай краіне за вопыт. Беларуска падзялілася, што іх адносіны з мужам сталі мацнейшымі, самі яны навучыліся працаваць у свабодным графіку, а не ў найме, і ў цэлым цяжкасці пераезду і наладжвання жыцця з нуля ў іншай краіне іх зрабілі мацней.
За тры гады, паводле слоў Алены, яны з мужам і дзецьмі ў Іспаніі поўнасцю адаптаваліся. Яны з мужам знайшлі працу, класных сяброў, вывучылі мову, старэйшая дачка нават скончыла мясцовую школу і атрымала дыплом. Але, нягледзячы на сонца і мора, краіна хамона і віна «не зайшла для жыцця».
Жанчына піша, што за тры гады зразумела, што не хоча жыць «без сваіх родных, сваёй культуры, традыцый і ежы», больш любіць Беларусь і не будзе «жыць у ілюзіях, што Іспанія — гэта рай».
— За ўвесь гэты час я пяць разоў лётала ў Беларусь, таму што мяне цягне дадому, у «родны край». І ўвосень задумалася: а ці хачу я пражыць тут усё жыццё, ці сапраўды хачу мець тут сваё жыллё і сустрэць старасць? Ці сапраўды тут лепей, чым на радзіме? І ці вартая Іспанія таго, каб так напружвацца, бо жыць тут не так салодка і танна? Канечне не. Для нашай сямʼі больш камфортна жыць у Беларусі.
Скрыншот відэа Алены Падлознай. Крыніца: instagram.com / podloznaya_elena
Яшчэ вясной беларуска пісала аб цяжкасцях эміграцыі. На сабе яна адчула, што пераезд у іншую краіну — гэта вялізны стрэс, хоць прызналася, што раней так не думала.
— Мая даўняя мара — жыць у Іспаніі — праз тры гады аказалася расчараваннем … Я тут павольна паміраю, так і не прыняла гэтую краіну, яна так і засталася для мяне чужой. Я ў ёй як заквітнела, так і завяла… Дзіўна, так, здавалася б, сонечная Іспанія, жыві і радуйся, але сэрца не падманеш, душа просіцца дадому, у Беларусь, — распавяла яна і падзялілася сваімі высновамі: — Мне шкада, што мяне раней ніхто не папярэдзіў, што нуда па доме не праходзіць, а з часам толькі ўзмацняецца. Большасць эмігрантаў так і будзе ўсё жыццё жыць на здымнай кватэры. Дэпрэсія — гэта не выдумка, яна не лечыцца прагулкамі, сустрэчамі з сябрамі. Ты не станеш паспяховым і крутым у першы і нават другі год у эміграцыі. Псіхіцы патрэбны час для адаптацыі. Прыбытак у еўра не зробіць цябе шчаслівым.
Скрыншот відэа Алены Падлознай. Крыніца: instagram.com / podloznaya_elena
«У Соліку апошнія 10 гадоў не радавала нічога»
У сацсетках Алена расказвае, што зʼехала з Беларусі ў першую чаргу з-за клімату — хацела «вечнага сонца і мора, віна, фіесты», стамілася ад шэрасці, слоты і бруду.
Да эміграцыі яны з мужам і дзецьмі жылі ў Салігорску, а сама жанчына працавала на «Беларуськаліі».
Паводле яе слоў, для добрага жыцця ўсё было: кватэра ў цэнтры, дом за горадам, машына з салона. Але ў ранніх пастах, у 2021-м, Алена прызнавалася: яшчэ адна прычына пераезду — сам горад. У раённым цэнтры жанчыне стала цесна.
— Мы кожныя два тыдні ездзілі ў Мінск ці яшчэ кудысьці, бо перспектыва правесці выходныя ў горадзе мяне зусім не радавала. І ўвогуле ў Соліку апошнія 10 гадоў не радавала нічога. А статыстыка па анкалагічных захворваннях — гэта самае сумнае. Нават дом, пабудаваны за горадам, не выратаваў сітуацыю. Так, там было прыгожа: лес насупраць, птушкі, прырода. Але нуда… Я хацела, каб карцінка мянялася перад вачыма, а там адзін і той жа выгляд з балкона, — пісала яна ў адным з пастоў і казала, што вельмі любіць Менск, але ён «такі ж халодны і слотна-брудны». Заставацца жыць і хадзіць на працу да пенсіі, каб потым атрымліваць невялікія грошы на жыццё, мяне не задавальняла наогул. Я кожны дзень ныла, як мне гэта ўсё надакучыла, што працаваць яшчэ 20 год у такім рэжыме я не змагу. Усё настолькі ўпала ў кучу, што мы вырашылі паспрабаваць змяніць жыццё.
Скрыншот відэа Алены Падлознай аб канікулах у Салігорску, 2024 год. Крыніца: instagram.com / podloznaya_elena
Тады Алена не чакала, што «Іспанія апынецца ідэальнай краінай», была гатова да яе мінусаў. Яна шкадавала, што не пераехала раней, што «баялася кінуць усю гэтую гробаную стабільнасць і столькі гадоў працавала ад зары да зары на шкоднай вытворчасці».
— Шчыра, на цяперашні момант, нягледзячы на абмежаванні і мінусы ў Іспаніі, назад у Беларусь не хочацца, ад слова «зусім», — дзялілася жанчына ў пачатку сваёй эміграцыі. — Тут тая ж бюракратыя (а можа і горш), як і ў Беларусі. Тут усё «маньяна» (заўтра). Тут тупыя абмежаванні, якія не паддаюцца ніякай логіцы. Велізарныя рахункі за святло, ваду, інтэрнэт. А адсутнасць цэнтральнага гарачага водазабеспячэння і газу — гэта ўвогуле мінулае стагоддзе. Я магу доўга яшчэ пералічваць… Усё гэта я ведала яшчэ да прыезду, і мяне гэта не шакуе.
Спачатку Алікантэ, дзе ўладкавалася сямʼя, Алене не падабаўся — падалося, што ў горадзе прыгожыя турыстычныя месцы, а ў цэлым ён звычайны. Праз год беларуска апісвала яго больш пазітыўна — «ці то прывыкла, ці то разгледзела».
— Што магу сказаць: грошай мала — ёсць раёны недарагія, грошай шмат — ёсць выдатныя ўрбанізацыі з басейнам, вілы, таўнхаусы. Жылля хапае ўсякага. Можна купіць кватэру ад 20 тысяч еўра да трох-чатырох мільёнаў, — казала беларуска. — Інфраструктура мне вельмі падабаецца: аэрапорт у 20 хвілін ад цэнтра горада, рэнфе (Renfe — аператар чыгуначных перавозак у Іспаніі. — Заўвага. рэд.) — дзве гадзіны на хуткасным цягніку — і вы ў Мадрыдзе. Трамвайная, аўтобусная станцыя, гарадскія аўтобусы — усё выдатна. Школы ёсць розныя. Бясплатныя, атрымальныя, цалкам прыватныя — выбар вялікай. Крам з мас-маркет адзеннем таксама поўна. І самы галоўны плюс — блізкасць мора. Гэта важна для мяне. Мне падабаецца адчуванне, што жыву «ў вечным адпачынку».
Скрыншот відэа Алены Падлознай. Крыніца: instagram.com / podloznaya_elena
Пражыўшы ў сонечнай краіне тры гады, Алена ўсвядоміла, што міжземнаморскі клімат і сонца, аб якім марыла, усё ж ёй не падыходзіць.
Камфортных для яе месяцаў усяго пяць у годзе — з лістапада па май. Улетку занадта горача, а ўзімку ўначы да васьмі градусаў і «прыходзіцца апранаць куртачку з начосам». Паступова салігарчанка прыйшла да высновы, што Іспанія — «усяго толькі прыгожая карцінка».
— З-за высокай вільготнасці і невыноснай спякоты летам я не магу ні спаць, ні нармальна існаваць. Я ўвесь час з чырвоным тварам і ў ліпкім стане. Зімой, зноў жа з-за вільготнасці, у кватэрах вельмі холадна і сыра, — казала яна і дадавала: — Мора выграваецца толькі пад чэрвень, хоць многія плаваюць і круглы год. У мінулым годзе купальны сезон я скончыла ў канцы верасня. Атрымліваецца, цёплая вадзіца ўсяго чатыры месяцы. Таму не думайце, што, пераехаўшы на поўдзень Іспаніі, вы будзеце круглы год хадзіць у шорціках. Бываюць і зацяжныя дажджы па два тыдні. Таму, у каго ёсць магчымасць, лепш прыязджайце і пажывіце ў зімовыя месяцы, каб паглядзець надворʼе на свае вочы.
«Я нарэшце нармальна вымылася. І галоўнае — як у Беларусі добра спіцца»
У Беларусь сямʼя вярнулася сёлета ў чэрвені. Нядаўна Алена выклала ў Instagram рылс, у якім падзялілася, чаго ёй так не хапала ў еўрапейскай краіне і якія ўражанні ад дома ў яе праз два тыдні:
— Усюды чыста, вельмі зялёна. Халаднавата і цёпла адначасова. Вельмі смачная ежа, усё працуе і па нядзелях, усё працуюць добра і дакладна ведаюць сваю працу. Хутка вырашаюцца пытанні — без усялякіх чаканняў: проста зайшоў — проста вырашыў. Я нарэшце нармальна вымылася і атрымліваю асалоду кожны дзень бясконца гарачай вады. І галоўнае — як добра спіцца ў Беларусі. Увогуле, пакуль я проста кайфую і даю сабе час на аднаўленне.
Скрыншот відэа Алены Падлознай. Крыніца: instagram.com / podloznaya_elena
Гэтае відэа і параўнанні беларускай дзвюх краін узнялі хвалю абмеркавання:
«Я 18 гадоў жыву ў Іспаніі, і ў мяне заўсёды ёсць гарачая вада, сплю заўсёды выдатна».
«Ага, і ў мяне ёсць гарачая — ідзе з калонкі, якая займае паўкухні. Еўропа, блін».
«Я зʼехала з Аўстрыі, зараз жыву ў Менску. Магу сказаць, што тут мне вельмі добра, але бачна, што вы ідэалізуеце Беларусь. Тут вельмі моцна выраслі кошты, улетку вельмі горача, медыцына становіцца горш, бо дактары сталі бізнэсменамі (трэба ж неяк выжываць)».
«Чаму людзей так напружвае, што ў Еўропе па нядзелях нічога не працуе ці амаль нічога? Ну, тыпу вы хочаце хадзіць па супермаркетах, ГЦ, поштах, гэта значыць адпачываць, а іншыя будуць працаваць. Яны што — рабы вашыя?
«Я жыву ў Беларусі. І як хачу жыць у той краіне, пра якую вы расказваеце як пра чыстую і ўтульную. У дварах асфальт з ямамі, ад тратуара засталося крыху таго, што было зроблена 40 гадоў таму, калі дом здаваўся, а дом звонку аблезлы. Ды і дрэвы практычна згнілі за 42 гады — і такія дамы практычна ва ўсіх старых спальных раёнах».
«Пасля 10 год не вярнуліся б. У мяне дома паніка — няма і большай часткі таго, што ёсць у Еўропе. Ну і, вядома ж, кошты і заробкі зусім не тое ж самае. Я ў Беларусі выдаткоўваю больш, чым у Іспаніі. Яшчэ, калі нешта трэба, — новае крэсла, стол, канапа ці тэлевізар, там едзеш і купляеш, а ў Беларусі ідзеш і бярэш крэдыт».
«Не хачу ў Беларусь! Іспанія — казка, рай: смачная ежа, мора, класна круглы год, акрамя жніўня. У якой дзірцы ў Іспаніі вы жылі, што не мыліся? Нават у хостэле ёсць душ і на пляжах».
Алена патлумачыла, што яе сямʼя жыла ў кватэры з відам на мора ў добрым раёне Алікантэ — Сан Хуан Плая.
— У вельмі прыгожай і зялёнай урбанізацыі з двума басейнамі. Але нават у такіх добрых раёнах у кватэрах усяго толькі воданагравальнік. А мне недастаткова проста прыняць душ — я хачу напаўняць ванну, хачу ліць ваду, не баючыся, што яна скончыцца, і потым зноў чакаць, пакуль воданагравальнік яе нагрэе, — пажалілася яна.
Сямʼя Алены Падлознай пасля вяртання ў Беларусь, чэрвень 2024 года. Скрыншот відэа instagram.com / podloznaya_elena
«Шкада, што вы думаеце толькі палітыкай»
Карыстальнікі пад відэа Падлознай нагадвалі ёй пра сітуацыю з сацыяльнай сферай — пра заробкі настаўнікаў і працоўных у Беларусі і Еўропе, пра тое, што ў нашай краіны больш за тры гады няма авіязносін з многімі дзяржавамі. Казалі пра сітуацыю з рынкам працы і свабодай слова: «Паспрабуйце выказаць нейкую незадаволенасць хоць нечым».
«Вы вельмі пазітыўны чалавек. Я, калі прыязджаю са Швейцарыі ў Беларусь, не знаходжу ўсіх гэтых пазітыўных момантаў, ужо нават апынуўшыся на мяжы», — рэзюмавала адна з чытачак.
«Як удыхну свежае паветра на мяжы, як убачу бярозкі родныя — просты слёзы радасці на вачах», — адказала ёй Алена.
У каментарах таксама закранулі тэму палітыкі і рэпрэсій: «У мяне сябры не могуць нават бацькоў праведаць у Беларусі, бо яны актыўна падтрымліваюць Украіну. Вяртацца ў краіну з тысячамі палітычных зняволеных — гэта асаблівы тып скрыўлення».
«А вы жылі ў Беларусі? У вас нейкае мысленне перакручанае», — пракаментавала аўтарка відэа гэтую заўвагу.
На падобныя тэмы жанчына падрабязна казаць не хацела: «Шкада, што вы думаеце толькі палітыкай. Мне важна мая сямʼя, мая культура і традыцыі». А на фразу яшчэ адной карыстальніцы «галоўнае, каб да вас «рускі свет« не прыйшоў», яна адказала, што для яе «галоўнае — быць здаровым і шчаслівым».
Былі і тыя, хто ў гэтай пазіцыі падтрымаў салігарчанку, якая вярнулася з Алікантэ. І ўспрыняў яе водгукі нейтральна, а сямʼі пажадаў шчаслівага і спакойнага жыцця, незалежна ад таго, у якой краіне яго будуць будаваць.
«Я лічу, што гэта выдатна — што вы расказваеце. Сапраўды, не ўсім можа зайсці тое, куды яны хацелі пераехаць, таму што толькі паспрабаваўшы, можна зразумець, ці падыходзіць месца для жыцця не на два-тры гады, а назусім. Ведаю шмат каго, хто вярнуўся назад на радзіму. Галоўнае, каб людзям было камфортна».
«Я таксама з Беларусі і ўжо амаль тры гады жыву ў Іспаніі. Да гэтага яшчэ ў Літве жыла. Дакладна не вярнуся ў Беларусь і нават не хачу. Цяпер маю значна больш магчымасцей у развіцці, як мінімум падарожжа па свеце. З Беларусі ў мяне гэта не атрымлівалася. Але і тыя, хто вяртаецца, — не сказаць, што гэта дрэнна. У кожнага сваё жыццё і свае крытэры».