Павел Горбач. Няма больш таго Мінска. Стихотворение
Павел Горбач обнародовал в фейсбуке новое стихотворение.
22.08.2024 / 19:41
Памятаеш мяне? Я стаяў у вакне Цэнтральнага,
я валяўся бухі каля Кальварыйскіх могілак,
я кахаўся ў прыбіральне журфака.
У жаночай — мужчынскія не закрываліся.
Ты мог бачыць мяне на судзе, на прысязе, ля помнікаў,
сярод тых, хто купляў шаўрму на Зыбіцкай.
На запраўках — бо крамы былі зачыненыя,
а душа так хацела свята падчас псіхатропных трыпаў.
Я мог піць дзешманскі глінтвейн каля Захарава,
праносіць у пакетах віно ў музей Азгура,
ці чытаць свае вершы ў маленькім Графіці,
альбо ў іншай якой злаябучай трасцы.
Мы маглі праходзіць разам па вуліцы,
з мосту сцаць у раёне інстытута Культуры.
Ці на нейкай здымнай хаце ў спальным раёне
парушаць законы — кожны раз выпадковыя.
Ты мог бачыць у метро, як я думаў, што абасраўся,
назіраць мяне ў Бірэндвайне на Кульман,
ці заўважыць як нас з дзяўчынай аднойчы забралі людзі
і адвезлі з Залатой Горкі — сядзець на Акрэсціна.
Я мог бачыць цябе, калі ўвечары ішоў па цэнтры,
і кідаў рубель чуваку з ябучаю дудкай.
Ці на прыпынку аўтобусаў разам з тралейбусамі,
дзе й дагэтуль часта стаяць лесбіянкі.
Але нашы шляхі разыйшліся — бы распусцілі кабель
і цяпер кожная жыла ляжыць паасобку.
І няма шмат дарог, і людзей, і кавярняў.
І бывае, што сонца нават ўзыходзіць херова.