Міхал Анемпадыстаў па праглядзе кіеўскага конкурсу «Эўрабачаньне»: «Грынджолы» сьпявалі для майдану, а не да ўсёй эўрапейскай аўдыторыі. Падольскай не ставала шчырасьці, а Беларусі — пачуцьця меры».
«Наша Ніва»: Якія назіраньні Вы зрабілі зь сёлетняга конкурсу?
Міхаіл Анемпадыстаў: Зьмянілася вага паміж Паўночнай і Паўднёвай Эўропай. Музычныя густы Поўдня моцна ўплываюць на вынікі агульнаэўрапейскага галасаваньня. Шмат якія выканаўцы спрабавалі паўтарыць стылёвыя знаходкі мінулагодняй пераможцы. Таму ці ня кожны другі выступоўца актыўна выкарыстоўваў вялікія барабаны.
«НН»: Але чым зачапіла песьня грачанкі Папарызу? Арыгінальнай яе назваць складана…
МА: Мяне не зачапіла, але яна мае харызму. Як і латышы, напрыклад. Хоць яны працавалі ў іншай эстэтыцы — мінімалістычнай.
«НН»: Пампэзнасьць — адмоўны бок?
МА: Калі Данію прадстаўляе звычайны настаўнік музыкі, значыць, што ў гэтай краіне ўсё ў парадку і з дэмакратыяй, і з шоў-бізнэсам. Калі выступоўцу адпраўляюць на «Эўрабачаньне» як першага касманаўта — станоўчых эмоцый гэта не выклікае.
“НН”: Што яшчэ трэба для стварэньня стыльнага поп-прадукту? Летась Беларусь паставіла на самабытнасьць, сёлета намагалася ўсачыць за модай. Абодва разы праваліліся…
МА: Я зь цікавасьцю назіраю за краінамі Балтыі. Яны выстаўляюць сьціплыя нумары, але выглядаюць цікава. Пачуцьцё стылю зьвязана з пачуцьцём меры.
“НН”: Па выніках галасаваньня нашы суседзі — Расея і Ўкраіна — апынуліся далёка за межамі дзясяткі.
МА: Украінскаму нумару бракавала прафэсіяналізму. “Грынджолы” сьпявалі для майдану, а не да ўсёй эўрапейскай аўдыторыі. Падольскай не ставала шчырасьці. Не магу даць веры, што яна нагэтулькі абурана палітыкай ЗША. Тым, хто песьню напісаў, відаць, таксама ня надта балела. Фальш адчулі гледачы.
Гутарыў Сяргей Будкін
