Чаму беларусы даюць інтэрвію «Рацыі» і «Эўрарадыё» па‑расейску? Піша Сяржук Вітушка.
На мінулым тыдні на розных станцыях прагучала некалькі сюжэтаў – нібыта на розныя тэмы, але насамрэч усе пра адно. На Эўрарадыё Аляксандра Чалей распавядала пра адзінае тэставаньне. Некалькі чалавек здалі беларускую мову на сто балаў. Журналістка расшукала дзьвюх дзяўчат з тых, што здалі на сто, і ўзяла ў іх інтэрвію. А гаварылі тыя дзяўчаткі… па‑расейску. На тым жа Эўрарадыё Валеры Зуй распавядаў пра раскопкі ў Полацку. Кіраўнік раскопак радасна паведамляў пра ўнікальную знаходку – старажытны крыж, на якім выяўлены князь, што трымае на далонях храм. Але зноў жа распавядаў «чисто по‑русски». І што мяне ўжо зусім дабіла, на Радыё Рацыі ў праграме «Мэтраполітан» журналіст казаў пра спэктакль у Купалаўскім тэатры паводле п’есы Караткевіча «Калыска чатырох чараўніц», браў інтэрвію ў рэжысэра і выканаўца галоўнай ролі. На жаль, інтэрвію гучала не на мове Купалы і Караткевіча. І тады мне, як таму Станіслаўскаму, захацелася закрычаць: «Ня веру!»
Мой сябра сказаў мне, што журналісты рабілі ўсё слушна – яны павінны аб’ектыўна адлюстроўваць тую бядотную моўную сытуацыю, якая ёсьць у Беларусі. А я запярэчу са свайго практычнага досьведу такой алегорыяй. Хворы чалавек павінен ведаць свой дакладны дыягназ. Але доктар, акрамя горкіх лекаў, рэкамэндуе яшчэ стаць перад люстэркам і, не зважаючы на боль, расправіць плечы, рукамі расьцягнуць уласныя шчокі, зрабіць сабе ўсьмешку і сказаць «Усё будзе добра». Іншы раз мы павінны адыходзіць ад законаў клясычнай журналістыкі і ствараць міты. І ў першай і ў другой і ў трэцяй сытуацыі можна было знайсьці людзей, няхай не галоўных герояў, але тых, якія змаглі б даць інтэрвію па‑беларуску. Бо вельмі важна для радыё рабіць з беларушчыны прывабны вобраз.
Прашу разглядаць гэтыя думкі як запрашэньне да дыскусіі.
