У кожным «добра» ёсьць сваё «до»
* * *
Вецер гуляе ў напарсткі
кубачкамі з плястыку.
Дрэвы запозьнена робяць
ранішнюю гімнастыку.
Менск вяртаецца з Гораду
з офісаў і заводаў,
месьціцца ля тэлевізараў
у пошуках танных прыгодаў.
Плавае флёт недапалкаў
у акваторыях лужын,
хтосьці гатуе вячэру,
большасць, напэўна, ужын.
Вочы акон заплюшчваюць
жалюзі ды фіранкі,
бегаюць і страляюць
у тэлевізары янкі.
Дзень адлятае стары,
дзень надыходзіць новы.
Нехта шукае пары,
нехта шчырай размовы.
Дождж вышыня нараджае,
цемра рыхтуе пасткі,
блытае, перашкаджае
ветру гуляць у напарсткі.
* * *
У Менску вільготна і цёпла,
ў смузе патанаюць агні.
Ўсё гэта фігня, безумоўна,
галоўнае — ты пазвані.
Іду праз натоўп, бы праз мора, —
бясконцыя хвалі галоў.
Са мной маё сьмешнае гора —
нагоды няма для размоў.
На ходніку мокрае лісьце,
у лужыне пачак, як буй.
Хоць гэта, напэўна, ня выйсьце,
усё ж такі — тэлефануй.
Калі ж зазьвініць у кішэні,
здалёк, як праз мэтры вады…
Як Фаўст аддам за імгненьне
душу — толькі будзь гэта ты!
* * *
Толю Івашчанку
У кожнай згодзе ёсьць сваё «годзе»!
У кожным «добра» ёсьць сваё «до»!
Іду апрануты па апошняй модзе
адэптам веры ў маім народзе,
веры ў нагоду выпіць «па сто».
І, ўласна кажучы, на ўласнай мове
хочацца толькі зацята маўчаць.
У маўклівым слове,
нібыта ў замове,
яднаюцца «дзякуй» і «ё… твою мать».
А з словаў такіх паскладаюцца вершы.
І іх застанецца адно запісаць:
«Ты быў не апошнім, на шчасце, й ня першым», —
напіша хтось іншы і пэўна што лепшы,
і кропку паставіць, каб ты змог пачаць…
