Беражыце вочы!
Яны і мы
Гендэрны верш
Яны апранулі нас у прыгожыя строі,
Яны нас паставілі, каб у нас на вачах,
Пасеўшы на коней, пахапаўшы зброю
Закутымі ў жалеза біцца на мячах.
Яны прыпісалі нам адмысловую мову,
Якою мы быццам бы ня можам не размаўляць.
А мы з гэтай мовы ня ведаем ані слова,
А зь іхняй два ведаем: на тры літары і на пяць.
Яны паселі на коней, узброіліся і, строга
Зірнуўшы на нас, паехалі — нашыя палядзіны, —
Напэўна, каб прывезьці нам адмысловага Бога.
Як быццам яны ня ведаюць, што Бог — адзіны.
Паэту
Пакуль тваіх ахвяраў Фэб ня просіць,
Князь Цемры іх атрымлівае ўсмак,
І нема з-за дажджэзных хмар галосіць
Галодны і зьдзічэлы задыяк.
Стыхіі прэч з палону Апалёна
Прарваліся па твой крывавы труп,
І вецер грае трэш на саксафонах
І вадасьцёкаў, і астатніх труб.
Паэце, ведай: вершык на паперцы
Мацнейшы за крышталеўскі бальзам.
Слабенькі вершык рве слабыя сэрцы,
А моцны сэрцам — моцна піша сам.
Чытаў газэты? Дасьпяваюць ружы,
У гэтым годзе неблагі ўраджай.
Вунь далакоп ідзе — вясёлы, дужы,
Ўсіх закапае, толькі нараджай!
А потым будуць буры і ўраганы,
Наганы, рэкі, поўныя крыві:
Што ты равеш? Плыві! Ты ж беззаганны,
Адзіны ў сьвеце — ты за ўсіх жыві!
За ўсіх адказвай ты, як той вучыў, —
За ўсіх казлоў, якіх ты прыручыў,
Каго зьняважыў і па кім тужыў,
Адзін — за ўсіх, каго ты перажыў!
Бо ўжо чацьвёрка чарапах памерла,
І тры сланы, і нават тры кіты.
І над табою плача Мэльпамэна,
Адказная за ўсіх такіх, як ты.
* * *
Я даўно нежывая, даўно мне пара ў труну,
Толькі ранак мяне нацягвае, як струну
І ўвесь дзень на мне нешта грае.
Я выходжу на двор, дзе з дакладнасьцю да хвілін
Шпацыруюць штодня суседзі — Зомбі і сын —
І праседжваюць лаўкі Граі.
А з акенца дому насупраць глядзіць Жыцьцё:
Ўжо старое, бяззубае, з лапкамі, як асьцё,
І з усьмешкай, як мех трухі.
Я схаджу для яго ў гастраном па кефір і батон,
Бо яно — гэта мой мэтраном, і мой камэртон,
І адзіны слухач…
Аб’ява
На плоце — бы сэрца, што прагне разьбіцца, —
Трапеча паперка ў цямрэчы сырой:
«Сябры! Суайчыньнікі! Госьці сталіцы!
Ратуйце! Згубіўся лірычны герой.
Прыгожы, як вы, дваццацідвухгадовы
(Бульдожка, бабулька ці брудны гіпар),
Калі ён да вас зазірне выпадкова,
Яго вы дакладна пазнаеце ў твар.
Тады, я прашу, набярыце мой нумар.
Я дам што заўгодна — хоць золата воз!..»
Чытаю — і шэрань сьціскае мой гумар,
І фары вясёлкай квітнеюць ад сьлёз.
* * *
А на нашай плянэце ўсё ня так, як у вас.
Нашы дзеці жывуць менш за год,
Дарослыя — тры як найболей.
Мы ня ведаем цьвёрдай сушы і вадкіх вод,
Як і вы — смаку мяккіх цьвікоў і салодкай солі.
Мы ляталі на Месяц, бо мы тонкія, быццам шкло,
І лятаем па прынцыпе бумэрангу.
А ў вольны час мы зьбіраем усё сяло
І танчым сатурніянскае танга.
У гэтым танцы толькі адзін рух — паварот галавы
Пад кутом, няісным як зьява.
А ўранку мы прачынаемся, як і вы,
І сьняданак у нас падобны: каша і кава.
