Перакладаць назоў фэсту гіпі «Радуга» як «Вясёлка» падаецца недарэчным. Як і называць гэтую імпрэзу фэстам. Людзі ў стракатых строях зь бязьмежна разьняволенымі дзецьмі з’язджаюцца на пэўную колькасьць дзён у лясную непралазнасьць ля рэчкі (гэта галоўная ўмова выжываньня), каб цягнуць растаманскія сьпевы, біць у барабаны, сядзець ля вогнішча, гатаваць у вялікім катле смачныя вегетарыянскія стравы ды весьці размовы, якія кагосьці ўразяць нешматслоўем, кагосьці — незразумеласьцю «птушынай» мовы.
«Радугу», як і «Грушаўку», запачаткавала прасунутая расейская моладзь, цяпер у Расеі «Радугі», здаецца, тры, і, як мне падалося, практычна ўсе, с кім я пазнаёмілася на стаянцы «дзяцей кветак», прыехалі ледзь ня зь іх альбо пасьля туды зьбіраюцца. Украінская «Радуга» — першая. Яна сапраўды ўкраінская, жоўта‑блакітная, прасякнутая моўнай мілагучнасьцю ды сьпецыфічным калярытам манэры зносінаў моладзі, што прыехала з Галічыны ці з Карпатаў. На «Радуге» сустракаю Алісу Бізяеву. Яна ды ейны муж маюць самае непасрэднае дачыненьне да арганізацыі фэсту, да выбару гэтага месца, якое моцна нагадвае лес, па якім блукае Курт Кабэйн у стужцы «Апошнія дні». Я ж сюды трапляю выпадкова, ‑‑ у пошуках каханага чалавека. Пасварыўшыся зь ім шмат тыдняў таму на Андрэеўскім узьвязе і дарма чакаючы адказаў на свае выкшталцоныя лісты, атрымліваю, нарэшце, дзіўны факс з выявай яшчэ больш дзіўнай схемы, дзе паміж балотцам, маладым хмызьнячком ды чыгуначнай станцыяй «Спартак» пазначаны аб’ект, які пасьля апынецца імправізаванай альтанкай з вясёлкавай расьцяжкай па‑ангельску — «Сардэчна запрашаем дахаты!» Калі, стомлена‑пахмурна я дацягнуся да лягеру, даведаюся, што ён ужо колькі дзён тут, дапамагючы мужу Алісы і тым, хто прыехаў першымі, абсталёўваць паляну, пачаўшы з вынішчэньня ды выдаленьня «каровіных ляпёшак».
Мае кіеўскія сябры, хаця і належаць да багемы, пра фэст ня чулі. Але яны добра абазнаныя ва ўкраінскіх абсучасненых этніцы ды фолку, таму, ня ведаючы як дапамагчы знайсьці той «Спартак», запэўніваюць мяне, што на «Радузе» я абавязкова здабуду новыя ўражаньні ў гэтым накірунку. Ды на станцыі «Сьвятошын», зь якой трэба кіравацца на «Спартак», здалёк бачу дзьве невялічкіх купкі карнавальнай публікі, адна зь паварочваецца і прывітальна маша мне рукой — мабыць, «пазналі» дзякуючы хэндмэўскаму заплечніку, набытаму напярэдадні ў «Сэканд хэндзе», куды немаведама як трапіў гэты відавочна афрыканскі выраб. Хлопец, векам недзе гадоў пад трыццаць пяць, прыязна ўсьміхаецца: «Мабыць, туды ж. А хто ты? Я цябе раней ня бачыў. Я — Мальфарк». Разумею, што тут усе ведаюць адзін аднога па «сістэмных» імёнах, таму называюся так, як гучыць мой электронны нік — «Сабака‑балабака». Мальфарк задаволены. Не, Мальфарк уражаны! Яму сапраўды робіцца цікава, чым я займаюся па жыцьці, і я распавядаю яму пра свае пераклады з Прахаські ды Піркалы — пакуль мы палім у тамбуры па чарзе ягоную трубку. Пасьля, у лесе, палім «Беламор». Прыстойныя цыгарэты, кшталту «Монтэ‑Карла», тут ёсьць амаль ва ўсіх, але на «стаянцы» большасьць іх хавае — «сістэма» аддае перавагу папіросам.
«Сістэмай» абумоўлена і тое, што людзей тут няшмат. Не, шмат, але ня так, каб адчуваць сябе ў віхуры натоўпу. На першую ўкраінскую «Радугу» арганізатары запрашалі адно «сваіх» — людзей, адданых такому ладу жыцьця і здольных дабрацца ў гэтае цяжкадасягальнае месца.
…У запрашэньні на «Радугу» гаворыцца пра тое, што ўдзельнікі (жыхары) лягеру ставяцца адно да аднога зь нязьменнай дабразычлівасьцю, не маюць паміжсобку грашовых стасункаў, не скарыстоўваюць для вогнішчаў жывых дроваў, не пакідаюць пасьля сябе сьмецьця і ўвогуле сьлядоў прысутнасьці тут людзей, не карыстаюцца электрычным сьвятлом. Людзі тут адмаўляюцца нават ад акуляраў ды кантактных лінзаў. На першы погляд можа падацца, што тут у кожнага трэцяга — псіхічныя адхіленьні. Насамрэч тут амаль усе — людзі сур’ёзныя. Дзяўчына, якая кажа, што, атрымліваючы чарговую замежную візу, здымае чарговую «феньку» — акіянёлаг, прычым зь Беларусі. Распранутая да шортаў стромкая безвалосая «феміна» — прадзюсер сьпявачкі Лаліты і ў «звычайным» жыцьці, трэба меркаваць, пані цалкам глямурная. Коратка пастрыжаныя хлопцы з манэрамі бізнэсоўцаў, што прыехалі з Кіева на машыне, вокамгненна ператвараюцца ў мясцовых «стракатых» абарыгенаў. Хаця дастаткова народу і проста па жыцьці абкуранага. Травы тут шмат. Алкаголю няма ўвогуле. Мой каханы чалавек робіць фурор, спажываючы піва. З напояў культывуецца адно гарбата. Кава таксама прысутнічае, але бонусам, пар яе наяўнасьць клапоцяцца адно нешматлікія «дыстонікі», няздольныя без яе прачнуцца.
Кладуцца тут спаць позна, прачынаюцца таксама позна. Увечары, паклаўшы спаць дзяцей у «дзіцячы» вігвам, маладыя і ня вельмі маладыя бацькі зьбіраюцца да вогнішча. Туды перацягваюцца барабаны. Мы у першы вечар, зсумаваўшыся адзін па адным, вогнішча ігнаруем, зашыўшыся ў намёт, дзе захоўваецца правіянт — за яго адказвае мой каханы чалавек: каго яшчэ, як не беларуса, можна прызначыць на такую «пасаду». Уначы прачынаюся ад таго, што пад намётам вядзецца гарачая спрэчка — ці можна ўключаць у рацыён лягеру сою. Ранкам, прадраўшы вочы, выходжу на паляну і бачу, што ўначы прыйшлі новыя жыхары: з’явіўся новы намёт, укрыты вялізарным бел‑чырвона‑белым сьцягам.
Жыхары летніх сонечных намётаў цікавяцца аповедамі пра нашыя намёты, зімова‑жорсткія. Пра падзеі мінулага сакавіка ў Менску тут ведаюць усе. І ўсе прагнуць пачуць яшчэ і даведацца паболей.
Сьняданак, абед, вячэра гатуюцца ў вялікіх зьмесьцівах усімі адразу. Зранку, шкадуючы, што прайгнаравалі вячэру, мы падцягваем да свайго намёту вялікі чан і драўлянай лыжкай выкалупваем зь яго рэшты салодкай кашы з рысу ды курагі. З гарбатай прыходзіць Аліса Бізяева, распавядаю ёй пра свае настроі апошніх тыдняў, калі ахвотна раздавала ўсім запар свае ўласныя ды сямейныя рэчы, застаўшыся, у выніку, без патэльні ды талерак. Аліса зайздросьціць ды ўхваляе — менавіта так і трэба пачынаць новыя старонкі жыцьця.
…Мы вырашаем, што нам час дахаты. Але большасьць тых, хто з намі сядзіць ля вогнішча, кіруе далей у Карпаты — там з перапынкам у дзень пачнецца новы фэст, вельмі падобны да «Радугі». Стракатае жыцьцё «дзяцей кветак» — амаль нон‑стоп. Нам тлумачаць, што вясёлка — гэта кола, што атачае зямлю, просто мы бачым адно яго палову.
У Беларусь мы вяртаемся самаспынам, па дарозе пераконваючыся ў шмавобразнасьці жыцьця — то абганяючы нас, то зноў вітаючыся з намі на запраўках, з Крыма ў Літву вяртаецца пара закаханых байкераў, якія шчыра дзівяцца — навошта вам быць «стопшчыкамі», ці не прасьцей набыць «Харлей»?
