Лукашэнка прапанаваў новаму кіраўніцтву Францыі наладзіць "сур'ёзны, салідны дыялёг, як гэта было прыкладна 7-10 гадоў таму". Тэза прагучала сёньня падчас інтэрвію парыскай "Монд".
Варта ўдакладніць: "было" трохі раней. Да рэфэрэндуму-96 малады беларускі прэзыдэнт пасьпеў з краін старой Эўропы наведаць з афіцыйным візытам менавіта Францыю. Гэта мела месца, дарэчы, акурат 11 гадоў таму, таксама ў ліпені. Па вяртаньні было абвешчана пра намер пераймаць тамтэйшы досьвед дэмакратыі. Выглядала на тое, што найболей спадабаўся тэрмін паўнамоцтваў францускага прэзыдэнта — аж сем гадоў!
Але пасьля плебісцыту-96 ды разгону Вярхоўнага Савету Эўропа зачыніла дзьверы, а неўзабаве непрадказальныя нашчадкі Вялікай францускай рэвалюцыі ўзялі дый абсеклі, як гільятынай:), кадэнцыю свайго прэзыдэнта да банальных пяці гадоў. Цікавасьць да іхняй дэмакратыі рэзка аслабела.
Зараз на тле напружаных стасункаў з Крамлём робіцца спроба перазагрузіць заходні вэктар. Але сёньня, мяркуючы па тых фрагмэнтах, што трапілі ў мэдыі, не прагучала нічога прынцыпова новага ў параўнаньні з ужо хрэстаматыйнымі інтэрвію немцу Рару і брытанскай агенцыі "Ройтэрз".
Тады, па гарачых сьлядах нафтагазавай вайны, Аляксандар Лукашэнка пэдаляваў ідэю ўзаемавыгаднай супрацы ў энэргетычнай сфэры. Сёньня таксама прагучала, што ў дыялёгу Менску з Эўропай трэба зрабіць акцэнт на энэргабясьпеку, а не на "нейкія эфэмэрныя пытаньні свабоды мэдыяў і г.д.".
Разьлік — на прагматызм эўрапейцаў, сапраўды занепакоеных вялікай залежнасьцю ад паставак з Расеі. Але рэч у тым, што за мінулыя паўгоду Масква ў значнай ступені пераканала Эўразьвяз: у перабоях быў вінаваты незгаворлівы беларускі транзытэр. Акрамя таго, Масква проста будуе трубы ў абыход Беларусі: Паўночнаэўрапейскі газаправод, БТС-2, "Паўдзённы паток"... Так што транзытная вага Беларусі няўмольна зьніжаецца.
Наўрад ці будзе эфэктыўнай і спроба ўбіць клін між Эўразьвязам і ЗША, акцэнтуючы ўвагу на небясьпецы разьмяшчэньня ў Старым Сьвеце элемэнтаў амэрыканскай сыстэмы ПРА. Дарадцы беларускага лідэра пэўна ж улічылі традыцыйную фронду Парыжу ў дачыненьнях з Вашынгтонам. Але ці ведаюць у Чырвоным доме, што свайго новага прэзыдэнта французы клічуць "Сарко-амэрыканец"? Што менавіта ён, Сарказі (які нават улюбёным пісьменьнікам падкрэсьлена называе "янкі" Хэмінгуэя:-) абяцаў дамагчыся большага паразуменьня з заакаіянскай звышдзяржавай?
Самае ж галоўнае палягае ў тым, што пытаньні, якія айчыннаму кіраўніцтву здаюцца эфэмэрнымі, для заходніх дэмакратыяў — падставовыя. Менавіта на гэтых "эфэмэрных пытаньнях" грунтуюцца прэтэнзіі да афіцыйнага Менску, адлюстраваныя ў прынятай днямі Кіеўскай дэклярацыі ПА АБСЭ. Так што хутчэй ёсьць эфэмэрнымі спадзевы на рэнэсанс стасункаў у зьвязку са зьменай кіраўніцтва Францыі. Бо новы прэзыдэнт вызнае болей энэргічны, жорсткі стыль замежнай палітыкі, чым ягоны папярэднік, "застойны" Шырак. У прыватнасьці, Сарказі не аднойчы сустракаўся зь Мілінкевічам і выказваў падтрымку барацьбе за дэмакратыю ў Беларусі. Прычым падкрэсьліў: мала маральных жэстаў — Эўразьвяз мусіць дзейнічаць!
P.S. Французы, канешне, не адмовіліся б пабудаваць нам АЭС. Але менавіта гэты энэргетычны праект, ці не адзіны, у якім магчыма маштабная супраца з Парыжам, можа трапіць у рукі расейцам.
