Цікавы пераднавагодні артыкул Віктара Марціновіча «Прамова супраць аліўе» натхніў напісаць разгорнуты адказ.
Трэба сказаць, што
Новы год — гэта ў першую чаргу свята савецкае.Да савецкай акупацыі ў Беларусі, хутчэй за ўсё, ніхто яго з люлькай у фатэлі, як апісвае Віктар Марціновіч, не адзначаў: галоўным святам года былі Каляды (у залежнасці ад веравызнання). Нават яліна — гэта ніяк не дарэвалюцыйны навагодні атрыбут, але атрыбут выключна калядны.
Камуністам было неабходна прапанаваць людзям нейкую атэістычную замену Калядаў. Такой заменай з
І, у адрозненне ад вуліц Леніна ці савецкага сцяга, гэта змяняць не абавязкова, мне здаецца.
Новы год — гэта не фемінісцкае 8 Сакавіка, не люмпенскі Першамай або іншыя розныя сёмыя лістапада і дваццаць трэція лютага.
Новы год не мае ніякага ідэалагічнага зместу і ўтварае хіба адну з рэдкіх жывых шчырых непалітызаваных традыцый у нашых постсавецкіх грамадствах. Гэта не самая дрэнная рэч.
У тым, што людзі напіваюцца на Новы год, вінавата не свята, але агульная культура. Каму трэба, той прачынаецца з пахмеллем і на Вялікдзень, і пасля Купалля, і пасля Дня чэкіста.
Насамрэч,
на Захадзе Новы год адзначаюць не асабліва іначай, чым у нас.У тым сэнсе, што на фоне сямейнага святкавання Калядаў, дзе рэлігійны падтэкст таксама дагэтуль застаецца ў галоўным фокусе, Новы год — проста шумная ўсеагульная папойка з фаерверкам і пахмеллем, хай і без сямейнага застолля с салатай аліўе.
Хто як, а мы ў нашай сям’і адзначаем і Божае Нараджэнне, і Новы год. Божае Нараджэнне — са свечкамі, Касцёлам і «Ціхай ноччу — святой ноччу» (куццю б яшчэ навучыцца гатаваць), Новы год — з курантамі, шампанскім, мандарынамі і «Еслі у вас нету цёці». І гэта, я лічу, правільна:)
З надыходзячым!
