Трубяць трубы гарадзенскія… Ну зусім па‑летапіснаму. Узяўся я рэпартаж зрабіць: у парку Жылібэра пачынае бясплатна граць для публікі аркэстар «Гарадзенскія трубы». Дзень сьвяточны, і невялікі парк сустракае тысячамі людзей, якім на трубы ўвогуле напляваць. І самае прыкрае, што я не знаходжу аркэстрантаў. А неба робіцца густа‑сінім і працягвае цямнець і вось ужо цяжэе па‑над Крывой афіцынай і пляцыкам Антонія Тызэнгаўза.
І ў рэшце рэшт я бачу трубачоў на суседнім пляцы—на памосьце для папсы ды істэрычных ды‑джэяў з даволі прымітыўных і аднолькавых радыёстанцый. Яны не даюць мне жыць спакойна, прымушаюць раздражнёна зачыняць вокны ўлетку і павялічваць гук тэлеканалу з рок‑музыкай. А вось трубы—зусім іншая рэч, мне хочацца пачуць менавіта трубы гарадзенскія, запісаць іхнія гукі, запісаць саміх трубачоў і публіку. Публікі няшмат: часова няма ды‑джэяў, няма папсы.
Атрымліваецца сумбур: бачу асобнага музыку, што ніяк ня можа накурыцца, іншыя ўладкоўваюцца на вулічнай сцэне, рыхтуюцца да граньня, вымаю дыктафон, з фотаапаратам думаю пачакаць. Пырскае дождж, як з ланцуга сарваўшыся—вецер, я гавару ў дыктафон пра гэта, пра нотныя аркушы, што разьляцеліся па пляцы, ледзь пасьпяваю распнуць парасон. Сапраўдны гвалтоўны дождж, хаця і з густа‑цёмнай хмары, якая папярэджвала. Усё сканчаецца жудаснай наднёманскай залевай.
«Гарадзенскія трубы» будуць граць двойчы для пацяшаньня гараджанаў у парку культуры і адпачынку працоўных імя каралеўскага батаніка, хірурга і г.д. Жана Эмануэля Жылібэра. Так, двойчы на тыдзень, як паведамляе абвестка. Значыцца, рэпартаж: дубль два. Дзень, калі ты жавеш, як расьліна, якую шчодра палілі. Цэлы дзень безупынны дождж. Дождж не перашкаджае табе пісаць твае апавяданьні, ён толькі спрыяе. Часам толькі з рэпартажам не атрымаецца. Але ж і ды‑джэі тады хаваюцца і маўчаць. Можа п’юць піва, можа гарэлку.
Файна, калі назва гораду, якога ты ня бачыў, узьнікае ў сьвядомасьці ў сувязі з радком зь летапісу: пра тыя ж трубы гарадзенскія, пра Нямігі крывавыя берагі альбо пра вядомага жалезнага воўка. Гэты горад пачынае цябе вабіць, ты яшчэ ня ведаеш нават чаму. І потым ён апраўдвае твае спадзяваньні, ты знаёмішся зь ім і табе болей ня хочацца яго пакідаць. Нават калі ты не пачуў трубаў. А мо’ й добра? Каб раптам не загучалі увушшу на капыл іерыхонскіх.
Так і паэт наш Максім зачараваны быў некалі летапіснымі трубамі…
