Час ідзе… Час, увогуле, — незвычайная зьява ў вечнасьці. Сапраўды, ён падобны да нейкай незвычайнай матэрыі.
Тут, у войску, у лесе, ён цягнецца, як сьлімак у сусьветным падарожжы. Калі глядзіш у будучыню, здаецца, твой дзень вызваленьня яшчэ далёка‑далёка (у гэты момант разумееш, што такое вечнасьць), а калі глядзіш назад, то здаецца, што прамінуў хутка, нават хутчэй, чым у кожнага з вас, бо разумееш, што ты асабліва нічога не зрабіў за гэты год.
Малюнкі ўспамінаў пераносяць цябе з карантыну і двухтыднёвай вучэбкі адразу ў гэты лес; тыя самыя штодзённыя пэйзажы (у залежнасьці ад сэзону мяняюцца толькі колеры: зь цёмна‑шэрага да жоўтага ці зялёнага); тыя ж будынкі; тыя надзвычайныя выпадкі, якія лёс прыносіць усяго толькі два на месяц, а астатні час — на роздумы, роздумы…
