Карэспандэнтка «Салідарнасці» расказала, як яна паспрабавала сфатаграфаваць галоўнага лыжніка краіны з сынам, і што з гэтага выйшла.
На «Мінскую
Да нас падышоў моцны дзядзька ў цывільным і папрасіў у час заезду гучна свісцець і крычаць: «Ура!Ого-го ! Беларусь!» Некаторыя суседзі па мосціку паспрабавалі ўцячы. Але ім гэта не ўдалося: дзядзькі ў чорным не выпускалі людзей ні ў якім разе.
І тут паказаліся першыя спартоўцы: двое мужчын, а за імі яшчэ адзін, у чырвонай шапцы, з сынам. Масоўка адразу зразумела, хто гэтыя першыя лыжнікі, але ўсё нібы знямелі. Ні воклічу, ні свісту.
Калі галоўны лыжнік, дзеля якога мы сабраліся, падняў рукі ўверх, вітаючы народ, натоўпІ ён паехаў добра, у адрозненне ад лыжніка ў зялёным, што замыкаў ланцуг. Той прымудрыўся расцягнуцца проста пасярод трасы, чым павесяліў публіку.па-ранейшаму маўчаў: ці то ад здзіўлення, ці то ад таго, што ўсё ўжо паспелі змерзнуць.
Я паспрабавала неўпрыкмет зрабіць некалькі кадраў кіраўніка дзяржавы на лыжах, але мяне ветліва паляпаў па плячы тоўсты мужчына з газетай і рацыяй у кішэні і параіў заняцца здымкай пазней.
Народ зашаптаўся. Хтосьці выказаў меркаванне, што гэты мужчына ў чырвонай шапцы з дзіцем ніякі не прэзідэнт, а наняты акцёр.
Мае змёрзлыя аднакурснікі злаваліся, што арганізатары лыжні не паставілі палатку з чаем, а цяпер яшчэ «трымаюць у закладніках».
А тым часам на гарызонце з’явіліся новыя лыжнікі: розных чыноў і камплекцыі. Хтосьці ўпэўнена пераадольваў трасу, прыгожа размахваючы палкамі, іншыя крочылі ціхенька, з дробнымі прыпынкамі. Час ішоў, лыжнікі ўсе ехалі і ехалі, а мы ўсё мерзлі і мерзлі. Але тут мост заварушыўся. Пачуліся воклічы: «Вось ён, вось, глядзіце, едзе!» Слязлівыя вочы зноў убачылі набліжэнне кіраўніка дзяржавы — толькі без сына (яшчэ б, холадна бо на вуліцы!).
Мае аднагрупнікі арганізавалі прыкрыццё з тылу, каб я змагла зрабіць фота, але і тут дзядзька ў цывільным не драмаў — пастукаў па плячы. А калі ўбачыў, што я не паслухалася яго ўказанняў, і зусім адабраў фотаапарат. Праўда, ненадоўга, пакуль Лукашэнка не знік з поля майго зроку.
Пасля заканчэння свята адубелы натоўп ля выхаду з моста чакалі людзі ў чорным, якія папрасілі пастаяць яшчэ хвілін 30–40. Народ пачаў насядаць адзін на аднаго. Ззаду крычалі «Хадзеце!», а спераду — «Пастойце яшчэ трохі!». Праз хвілін пятнаццаць нашы вартаўнікі, напэўна, зразумелі, што, калі не пачаць выпускаць людзей, можа здарыцца бяда, і дазволілі ісці. Так я першы раз убачыла жывога Лукашэнку.
Глядзі яшчэ: На «Мінскай лыжні — 2013» аператару БелаПАН настойліва параілі не здымаць Лукашэнку
