Засталіся ўсяго тры рэпетыцыі да ганьбы!
Я кажу: трубы! А яны, глянь, абдымаюцца, цалуюцца.
Я скажу вам зараз, якія тут ноты, — вы вельмі здзівіцеся.
Грайце не тое, што я патрабую, а тое, што напісана ў нотах.
Цыганскае вяселле азмрочваецца невыканальным пасажам трамбонаў.
У прыстойных аркестрах на дырыжора не пяляцца!
Хлапцы, гэта ж «зязюлі гукі», а не набліжэнне варожай авіяцыі!
Усе партыі як партыі, а першыя сапрана — інваліды!
І калі хтосьці сыграў фальшыва, галоўнае — паспець паглядзець з дакорам на суседа.
Глядзіце адным вокам у партыю, а двума на мяне!
Дахаты прыйсці і займацца так, каб уся сям’я ў цябе ўмела гэта граць…
Чаму вы заўсёды так настойліва спрабуеце граць, як толькі я пачынаю дырыжыраваць?
Левай рукой мацней варушыце, каб усе думалі, што вы жывы.
Лепш бы вы галавой у літаўры білі, гучней атрымалася б!
Гэта ж трэба так ненавідзець адзін аднога, каб так граць!
Ударнікі чамусьці заўсёды спрабуюць лічыць сябе самымі галоўнымі ў аркестры! Запомніце: галоўны ў аркестры — дырэктар, другі — я, а вы — у першай сотні!
Калі вы яшчэ раз так сыграеце першую лічбу, я заб’ю ўсіх вас па чарзе, пахаваю, адседжу, а потым набяру новы аркестр!
Іграйце такое піанісіма, быццам я памёр!
Я ведаю, што вы ўсе мяне ненавідзіце. Цяпер падумайце, як да вас мушу ставіцца я?
Другі трамбон, я хачу вам пажадаць, каб на вашым пахаванні так ігралі!
Ад сябе паспрабуйце дзьмуць! У мяне такое ўражанне, што вам яшчэ ў музычнай школе не патлумачылі напрамак патоку паветра ў мундштуку!
Я абяцаю вам працаўладкаванне ў падземным пераходзе і асабіста дамоўлюся з мянтамі і бандытамі, каб вас не краналі. Але за мінакоў не ручаюся.
Вам бы замест саксафона — бензапілу «Дружба» ў рукі. Гук той самы, а грошай болей!
Вы так фамільярна ўсё гэта іграеце, нібыта асабіста з Пракоф’евым пілі!
Я спыняю ўсялякія цырымоніі і з сённяшняга дня пачну вас вучыць любіць, калі не мяне, то хаця б музыку!
Пасля кожнага такога канцэрта вы павінны ісці з царкву і прасіць у Бога даравання. І на храм ахвяраваць не забывайцеся.
