Паслухаў гутарку журналістаў радыё «Свабода» з Івонкай Сурвілай. Расчуліўся. Якая мова ў яе! Як фармулюе сказы! Засьпеў сябе на думцы, што недзе ўжо сутыкаўся з такой формай трымацца ў гутарцы.
Словы простыя і проста складаюцца ў сказы, якія лёгка запамінаюцца. Некалі, яшчэ ў маленстве, бываў на канікулах у вёсцы, дык там так гаварылі жанчыны між сабой. Пераказвалі адна адной навіны, апавядалі пра жыцьцё. Заўжды цікава было падслухаць як тыя кабеты кажуць пра сямейнае. Мяне малога тады ўражвала, як можна вось так, тады й ня думаў, што гэта ўсё
Калі б ня ведаў, што гаворыць старшыня Рады (прэзыдэнтка) БНР падумалася б, што гаворыць жанчына з таго напаўзабытага майго дзяцінства. Да жалю, мае бацькі не перадалі мне таго, што было закладзена ім у іхным дзяцінстве. Яны вырасьлі і выбраліся ў горад. Гораду не патрэбныя былі іхныя гутарковыя адметнасьці. Цяпер мне даводзіцца праз пакаленьне адшукваць тую унікальнасьць, каб перадаць ужо маім дзецям.
Ня дзівіць, што некаторыя навіны таго далёкага часу яшчэ памятаюцца, бо словы былі простымі й проста складаліся ў сказы, якія лёгка запаміналіся.
Раю знайсьці на сайце радыё «Свабода» гутарку са спадарыняй Сурвілай.
