У апошнія тыдні Беларусь робіць спробы вырвацца з
«Замежная палітыка Беларусі абумоўліваецца як меркаваннямі бяспекі, якую краіна забяспечвае праз сувязі з Расіяй, так і эканамічнымі меркаваннямі — і тут яе першаснымі партнёрамі амаль у роўнай ступені былі Расія і Еўрасаюз. У ідэале для Лукашэнкі адносіны з Расіяй і ЕС павінны развівацца адначасова, каб у яго была большая свабода манеўру. Аднак тры апошнія гады такі падыход даваўся цяжкавата, бо ЕС дэманстраваў усё менш жадання развіваць стасункі з уладамі Мінска ў выпадку, калі не палепшае сітуацыя з правамі чалавека, дэмакратыяй і эканамічнымі рэформамі».
Гэта, у сваю чаргу, адстрашвае замежных інвестараў, якія не вераць магчымасць доўгатэрміновай супрацы з беларусамі.
«Краіна дасягнула высокага ўзроўню замежнай запазычанасці; яе золатавалютныя рэзеровы застаюцца малыя; Расія нацэліліся на беларускія прадпрыемствы і хоча мацней інтэграваць Беларусь як геастратэгічна, так і эканамічна».
Марплз метафарычна апісвае здольнасць Лукашэнкі заставацца пры ўладзе, захоўваючы «некаторыя вуліцы адкрытымі для руху і закрываючы рух на іншых вуліцах». Хваробы рэжыму ён называе «яшчэ не фатальнымі», а сённяшнюю мэту лукашэнкаўцаў ён бачыць у «пачатку новага дыялогу з ЕС ці з тымі часткамі ЕС, якія ахвотныя размаўляць». І Мінск у гэтым вельмі нават можа дасягнуць поспеху, завяршае свой аналіз Марплз.
