Апазіцыя са «Старбакса» 20

Наўпрост з варшаўскага «Старбакса» выказваем сваю незадаволенасць палітыкай Аляксандра Мілінкевіча.

Мы тут на эміграцыі змагаемся і канаем, а ён Радзіму прадае.

Мы ў 2010 годзе правялі такую борзую кампанію, а стратэгія пяцідзесяці кандыдатаў — наагул нашае ўнікальнае вынаходніцтва, што на кіламетр наблізіла перамены ў краіне.

А як Плошчу арганізавалі — проста шык! Сёння пад ціскам грамадскасці палітвязні пачалі выходзіць на волю, рэжым дрыжыць і баіцца. Заставалася зусім крыху, і ён бы паў.

Але тут Мілінкевіч нам усё сапсаваў.

Прыйдзецца і далей сядзець у «Старбаксе» ў Варшаве.

Хацелася б думаць пра нешта такое вечнае, але разумееш, Рух за Свабоду не дае.

Ужо пальцы стаміліся лупіць па клавіятуры змагаючыся з рэжымам — цяпер будзем змагацца з Мілінкевічам. Вось калі б не Мілінкевіч, то гісторыя пайшла б ужо па-іншаму!

Важней за Мілінкевіча пакуль няма. Мы мусім сканцэнтравацца на ім. Спачатку Мілінкевіч — пасля рэжым.

Калі трэба, магу і вам даслаць інструкцыю «Як стаць бескампрамісным змагаром у інтэрнэце. Рэкамендацыі па абліванні брудам Мілінкевіча і іншыя спосабы сублімацыі палітычнай дзейнасці». Трэба абвіначваць яго ў здрадзе, у жаданні згнаіць палітвязняў, у адбельванні рэжыму.

А там надыдуць прэзідэнцкія выбары, замуцім чарговую «распальцовачку». Праўда, па дарозе усё яшчэ можа быць: запіскі прэзідэнту, выступы па тэлебачанні, «правільныя» паказанні, падпіска аб супрацоўніцтве і іншыя прыўкрасныя моманты «змагання». Ды хіба гэта важна? Хіба важна, што хтосьці там запісак не пісаў, паказанняў не даваў? Што хтосьці там сядзіць, упарта?

Калі сур’ёзна, то гаворка пра санкцыі і «бескампраміснае змаганне» — яскравы прыклад інфантылізму і адарванасці ад рэчаіснасці.

Калі гаворым пра нацыянальную палітыку, то тут не мусіць быць месца для wishful thinking.

Наіўных няма: дыялог не азначае змены сістэмы.

Так, як дыялог Ніксана і Картэра з Брэжневым не азначаў таго ў 1970-х. Але дыялог дае крыху магчымасцяў для «ціхай дыпламатыі». Чым больш гандлю, тым больш сувязяў.

Сам факт дыялогу азначае прыманне другім бокам некаторых базавых стандартаў. І гэта важна.

Кідаць громы і маланкі ў сацыяльных сетках і каментах можна і пры дыялогу, і без дыялогу. З варшаўскага «Старбакса» гэта клёва рабіць.

Лідары апазіцыі не могуць існаваць на канапах кавярняў у сталіцах суседніх дзяржаваў, яны могуць жыць толькі ўнутры краіны — нават калі ў турме. А Starbucks Opposition можа быць паспяховай толькі ў інтэрнэце.

Рыгор Астапеня

Хочаш падзяліцца важнай інфармацыяй ананімна і канфідэнцыйна? Пішыце рэдактару «Нашай Нівы» ў ТГ