 Ёсіф Сярэдзіч |
З офіса рэдакцыі недзяржаўнай газеты «Народная воля» ў пятніцу, 10 жніўня, судовыя выканаўцы пры адсутнасці кіраўніцтва выдання забралі маніторы да камп’ютараў і іншую аргтэхніку.
У другой палове дня ў рэдакцыю «Народнай волі» наведаўся судовы выканаўца з Ленінскага раённага суда Мінска Сяргей Клімаў з калегамі. На той момант кіраўнікоў газеты на месцы не было, у офісе працавалі толькі некалькі супрацоўніц. Судовы выканаўца забраў 7 манітораў, ксеракс і іншую аргтэхніку, пакінуўшы для кіраўніцтва акт аб адабранні.
Як патлумачыў прысутным судовы выканаўца, тэхніка вымаецца па прычыне невыканання рэдакцыяй судовага рашэння ў дачыненні газеты.
Па словах галоўнага рэдактара Іосіфа Сярэдзіча, працэдура адабрання зроблена з парушэннем заканадаўства — у адсутнасць кіраўніцтва, таксама забралі ў першую чаргу аргтэхніку, якая знаходзілася ў вытворчасці і выкарыстоўвалася непасрэдна для стварэння газеты. Больш за тое, частка адабранай судовымі выканаўцамі тэхнікі належыць не газеце, а прыватным асобам. (Некаторыя журналісты па дамове з рэдакцыяй выкарыстоўваюць на працы ўласныя камп’ютары.)
У панядзелак, 13 жніўня, пасля перамоў галоўнага рэдактара ў судзе Ленінскага раёна і выплаты штрафу тэхніку ў рэдакцыю вярнулі.
Нагадаем, напрыканцы мінулага года па рашэнні Ленінскага суда Мінска рэдакцыя «Народная волі» і яе аўтар мусілі заплаціць 2 мільёны рублёў генеральнаму дырэктару ТАА «Эканоміка і права» Аляксандру Каўтуненку. Прычынай зыску А.Каўтуненкі да «Народнай волі» стаў артыкул пад назвай «Бутово минского пошиба», надрукаваны ў №№140‑141 ад 20 верасня 2006 года.
У артыкуле, на які пакрыўдзіўся бізнесмен, распавядалася, як жыхарка Мінска Вольга Адамовіч засталася без жылля пасля таго, як зруйнавалі яе прыватны дом у цэнтры горада для будоўлі элітнай шматпавярхоўкі. Кіраўніком фірмы‑забудоўшчыка з’яўляўся А.Каўтуненка.
Першапачаткова зыскоўца прад’явіў да газеты 14 абвінавачанняў і патрабаваў па 100 мільёнаў рублёў з рэдакцыі і аўтара. У выніку суд задаволіў толькі адно абвінавачанне і зменшыў памер сумы да 1,5 мільёна рублёў з рэдакцыі і 500 тысяч з аўтара артыкула.
Паводле І.Сярэдзіча, рашэнне суда не выканалі ў тэрмін, паколькі была верагоднасць, што яно зменіцца.
