Вось і зноўку вясна.
І праз тыдзень – Вялікдзень.
Час мыць шыбы ў сваіх
і бацькоўскіх хатах.
Мы па розных шляхах
да Адзінага прыйдзем,
а пакуль што, па звычцы,
ідзем брат на брата.
Вось і зноўку вярба
з каляроваю ніткай –
пасьвянцаем і кінем
у кут за абразом.
У вечаровым сутоньні
знаёмая плытка
паўтарае матыў
раз за разом.
Вось і зноўку яна –
невымоўная лёгкасьць,
беларуская прага
да забыцьця,
беспадстаўных надзей
незьлічоная колькасьць,
недажытых
пачаткаў жыцьця.
0
0
0
0
0
0
