У 1961 годзе яна скончыла Інстытут жывапісу, скульптуры і архітэктуры імя Рэпіна ў Ленінградзе. Сярод яе твораў — карціны «Вясёлка», «Васількі», «Самотная», «Налібоцкая пушча», партрэты Максіма Танка, Уладзімера Дубоўкі, Янкі Купалы, Максіма Багдановіча і Аркадзя Куляшова.
Разьвітаньне з заслужаным дзеячам мастацтваў Беларусі адбудзецца апоўдні 17 траўня ў менскімСьвята-Духавым катэдральным саборы.
Нінэль Шчасная нарадзілася ў Полацку і гэта запраграмавала яе жыцьцёвыя і мастацкія каардынаты, адзначае пісьменьнік Уладзімер Арлоў.
«Нінэль Шчасная для мяне застанецца не столькі мастачкай, няхай даруе мне яе душа, як палачанкай.Даведаўшыся пра гэту сумную навіну, я згадаў яе тату, зь якім не лёсіла пазнаёміцца, але пра якога я шмат чуў. Іван Сымонавіч быў ва „Ўзвышшы“, выкладаў у полацкім пэдтэхнікуме, быў беларускім патрыётам. У
Яны селі на першы цягнік, які прыйшоў, і ўся сям’я выехала зь Беларусі. Але яны выйшлі на першай жа смаленскай станцыі, бо ён хацеў заставацца ў этнічных межах Беларусі.І вось там гадавалася Нінэль. І толькі пасьля вайны яны вярнуліся ў Полацак. У Нінэль ёсьць такая праца „Маё нараджэньне“, якая мяне вельмі кранае. Там дом побач з Сафійскім саборам, весьніцы і яе маці трымае на руках немаўлятка. Гэты беларускі ген, беларускі код, які ішоў ад бацькі, найбольш праявіўся не ў самой Нінэль Шчаснай, хаця і ў ёй таксама, бо яна малявала партрэты Багдановіча й іншых нашых клясыкаў у сваім такім стылі беларускага плянтылізму. Але гэты код праявіўся, і дзякуючы ёй таксама, у яе малодшай сястры Тацяне, якая была ў „Майстроўні“. У яе дачцэ Ладзе, якая таксама была майстроўкай, была мастачкай, якая так трагічна, вельмі рана пакінула гэты сьвет у 40 гадоў. Гэты род Шчасных, гэта, безумоўна, той род, які застанецца ў гісторыі нашага беларускага мастацтва і не толькі мастацтва. У маім сэрцы гэта навіна адгукнулася вельмі балюча».
0
0
0
0
0
0
