Ганна Соўсь: Віталь, як музычны лёс прывёў вас у Амстэрдам?
Віталь Стахіевіч: Яшчэ падчас маёй вучобы ў Менску я выяжджаў некалькі разоў на конкурсы, на канцэрты, у тым ліку ў Галяндыю і заўсёды хацелася павучыцца за мяжой, набрацца новага досьведу і ўражаньняў. Як ня дзіўна, Амстэрдам гэта адначасова і выпадковы, і сьвядомы выбар.
Соўсь: Вы вучань беларускай піяністкі Зоі Качарскай і нарвэскага піяніста Хокана Аўстбё. Чым розьняцца гэтыя школы? Ці можна ўвогуле казаць пра розьніцу музычнай школы на постсавецкай прасторы і эўрапейскай?
Стахіевіч: Зоя Венеамінаўна Качарская – гэта мая музычная маці, якая вырасьціла мяне. Калі я яшчэ быў хлопчыкам, яна паставіла мне школу. Гэта немагчыма перадаць словамі, наколькі глыбокія нашыя музычныя стасункі. Хокан Аўстбё – гэта прафэсар, зь якім я пазнаёміўся, калі навучаўся ў магістратуры ўжо даволі дарослым чалавекам, калі спрабаваў стаць на ўласныя ногі, шукаць нечага свайго. Мне здаецца, што на Захадзе савецкая фартэпіянная школа карыстаецца вялізнай пашанай, можа нават перабольшанай. У той жа час з нашага боку заходняя фартэпіянная школа трохі недаацэньваецца, паблажлівае стаўленьне, на мой погляд, прасочваецца калі-нікалі, і даволі недарэчна.
Соўсь: Наколькі запатрабаваная клясычная музыка ў Амстэрдаме? Ці можна пражыць з канцэртнай дзейнасьці ў Галяндыі? А ў Беларусі?
Стахіевіч: Амстэрдам адна з сусьветных сталіц музыкі, дастаткова згадаць Канцэртгебаў, які стаіць у адным шэрагу зь Нью-Ёркам, Парыжам, Венай ці Масквой. Там выступае адзін з найлепшых сымфанічных аркестраў у сьвеце. І ў той жа час, ня толькі ў Амстэрдаме, але і ў Галяндыі, як у краіне вельмі шмат канцэртных пляцовак. Гэта вялізныя і малыя канцэртныя залі, цэрквы, вельмі шмат канцэртаў адбываецца ў людзей дома. На хатніх канцэртах вельмі шмат добрых інструмэнтаў і вельмі шмат дамоў, дзе людзі ладзяць канцэрты проста для знаёмых, гасьцей. Гэта тое, што вельмі выразна адрозьнівае Галяндыю ад нас. У Галяндыі пражыць з канцэртаў даволі цяжка, але можна, а ў Беларусі практычна немагчыма.
