Памятаеце савецкі анэкдот пра салдата, які, заснуўшы на дзяжурстве, аблакаціўся на ядравую кнопку?
Улятае прапар.
— Таварыш прапаршчык, за час дзяжурства ніякіх здарэньняў не адбылося!
— Не адбылося, трах-тарарах?! А дзе Бэльгія? Два нарады па-за чаргой!
Анэкдот ня такі ўжо бяскрыўдны. На побытавым ўзроўні ён адлюстраваў імпэрскую пыху "Верхняй Вольты з ракетамі", саўковую пагарду да малых народаў і дзяржаў. Такой бяды! Адной Бэльгіяй болей, адной меней!..
А згадалася тая байка ў зьвязку з выказваньнямі памочніка дзяржсакратара "саюзнай дзяржавы" Івана Макушка. Пасьля таго як амбасадар Сурыкаў нарабіў вэрхалу фразай пра імавернасьць разьмяшчэньня ў нас ядравай зброі, клерка віртуальнай дзяржавы прабіла на зусім ужо ваяўнічыя стратэгічныя заявы. Даслоўна: "…Для нас Беларусь — гэта казырная карта ў спрэчцы з Амэрыкай. Вярнуць ракеты ў шахты куды хутчэй, чым пабудаваць радар у Польшчы, так што гэта будзе нават не адказ, а апярэджаньне".
Карацей, Макушок за нас ужо вырашыў. Зямля, на якой мы хочам спакойна гадаваць сваіх дзяцей, для такіх вось дзеячаў з Масквы — зручны пляцдарм з гатовымі шахтамі пад атамныя ракеты. Паказальная і агаворка па Фройду — "для нас Беларусь…". Чыноўнік "саюзнай дзяржавы", фармальна абавязаны служыць Маскве і Менску на парытэтнай падставе, выступае рупарам імпэрскіх амбіцый. Калі б нейкі клерк у Эўракамісіі дазволіў сабе фразу кшталту "Польшча для нас ёсьць казырнай картай у спрэчцы з Крамлём", — мяркую, ён не ўтрымаўся б у крэсьле і пяці хвілін. Трэба ведаць сваё месца. Зрэшты, рэч ня столькі ў тым Макушку, колькі ў адпаведнай мэнтальнасьці, у пагардлівым стаўленьні да сувэрэннай краіны.
Цікава, ці патлумачыць айчынная дыпляматыя маскоўскім таварышам, што Беларусь, каторую сам прэзыдэнт нясе, бы крышталёвую пасудзіну:), ня можа быць казырнай картай, якой размахвае круты і надта грозны для Амэрыкі клерк зь белакаменнай?
Ці ў Менску ўсё ж гатовыя аказаць Маскве атамную паслугу?
І потым будзем чакаць, пакуль там нехта аблакоціцца аб пульт?
