Лідар зборнай Беларусі і гандбольнай «Барселоны» Сяргей Рутэнка падчас анлайна на сайце Прессбола, адказаў на ​​пытанні заўзятараў.

— Узнікала калі-небудзь жаданне перафарбаваць валасы ў колеры клуба або зборнай?

— На ўручэнне школьнага атэстата я прыйшоў з валасамі, афарбаванымі ў чырвона-зялёна-белы колер. Зрабіў уражанне, трэба прызнаць, на ўсіх прысутных. Прычым я не пераследваў мэту папулярызаваць такім чынам нацыянальны сцяг, проста спадабалася спалучэнне колераў. Наогул, мне ў юнацтве прыходзіла ў галаву шмат крэатыўных ідэй. Але зараз гэты трук, напэўна, не паўтарыў бы. Гэта была б неапраўданая рызыка — прыйсці на дзелавыя перамовы з каляровай шавялюрай.

— Што перш за ўсё ўспамінаеце, калі сябры / калегі за мяжой просяць вас трохі распавесці пра Беларусь?

— На ўсіх робіць вялікае ўражанне тое, што наша сталіца пасля вайны была разбурана на 90 працэнтаў і, па сутнасці, адбудоўвалася нанова. Распавядаю аб Белавежскай пушчы і дадаю, што наш нацыянальны сімвал — зубр. Ну, яшчэ пра бульбу кажу, што ў нас яна самая смачная ў свеце.

— Што Вы думаеце наконт імкнення Каталоніі ды атрымання незалежнасці? Наколькі Ў Барселоне заўважаецца гэта? Як ставяцца да апошніх падзей гульцы-каталонцы?

— Мы часта размаўляем з хлопцамі на гэтую тэму,
і я прыводжу ім у прыклад Савецкі Саюз. Так, пасля яго развалу з’явілася магчымасць выязджаць за мяжу. Але акрамя гэтага нейкіх іншых вонкава адчувальных дывідэндаў я не ўбачыў. Эканоміка практычна ўсіх былых саюзных рэспублік перажыла глыбокі калапс, а многія і да гэтага часу знаходзяцца ў незайздросным становішчы. Усім хацелася быць незалежнымі, здавалася, што пасля набыцця суверэнітэту з’явяцца малочныя рэкі з кісельнымі берагамі, але гэтага чамусьці не здарылася.
Каталонія таксама лічыць, што плаціць занадта шмат падаткаў у казну, але і Іспанія ёй таксама шмат чаго дае. Трэба ўсё вельмі добра абдумаць і не кіравацца ў першую чаргу эмоцыямі.
Тым больш, што прэцэдэнты (напрыклад, Косава) аптымізму не дадаюць.

— Што для вас значыць выступаць за сваю краіну?

— Гонар і гонар.
Калі грае наш гімн, у мяне бегаюць мурашкі па целе. Я заўсёды ўспамінаю той час, калі хлапчуком марыў пра тое, як калі-небудзь надзену майку зборнай. Буду стаяць у цэнтры пляцоўкі разам з хлопцамі, з якімі трэніраваўся, будзе граць гімн і, напэўна, нас нават будуць паказваць па тэлевізары…

— Сёння папулярна задаваць пытанне пра сцягі: які з іх вам бліжэй? Адчуваеце сябе спадчыннікам славы ВКЛ?

— Паважаю гісторыю нашай краіны, але асабіста я вырас пад чырвона-зялёным сцягам. І калі яго падымаюць перад матчамі, у мяне бягуць мурашкі па скуры. Спалучэнне белага і чырвонага, чаго ўжо там, сімпатычней, але я не ведаю, якія пачуцці выклікаў бы бел-чырвона-белы сцяг. Ён для мяне нешта новае, а такія рэчы ніколі не прымаюцца адразу. Гэта складаны працэс. Ужо сапраўды не механічны і павінен суправаджацца цэлым комплексам мер.

Ведаю адно — я супраць таго, каб сцяг мянялі кожны раз, калі нам гэтага захочацца.

Мне сёння бліжэй існуючы сцяг, хоць, калі казаць пра гісторыю, то больш правільным сімвалам краіны быў бы, напэўна, бел-чырвона-белы сцяг. У рэшце рэшт усё саюзныя рэспублікі пастараліся вярнуцца да таго, з чым у іх асацыяваліся іх радзіма.

Але на рэферэндуме беларускі народ прыняў той сцяг, які ёсць, і калі мы гаворым пра нейкія дэмакратычныя пастулаты грамадства, то нам не варта ставіць пад сумнеў гэты выбар.

Што да каранёў, то мой бацька украінец, а мама расіянка, ды і то яна апынулася там толькі таму, што сям’ю раскулачылі і адправілі ў ссылку з Украіны.
Я нарадзіўся ў Мінску, пражыў тут 3 гады, потым з’ехаў да мамы ў Сібір, вярнуўся назад і да 18 гадоў жыў тут. Потым паехаў у Еўропу. Таму казаць пра беларускія карані не вельмі карэктна. Улетку ездзіў ва Украіну да бабулі і ад яе, натуральна, чуў больш аб Галадаморы і ўсім, што адбывалася ў тых месцах. Гісторыю ж Вялікага княства Літоўскага я вывучаў па падручніках.
Клас
0
Панылы сорам
0
Ха-ха
0
Ого
0
Сумна
0
Абуральна
0

Хочаш падзяліцца важнай інфармацыяй ананімна і канфідэнцыйна?