Сёння лідар расійскай апазіцыі Аляксей Навальны быў асуджаны да 5 гадоў калоніі. Напярэдадні ў сваім ЖЖ ён змясціў тэкст «Перад прысудам»
Гэта няёмкае пачуццё, калі табе трэба напісаць нешта вельмі шматзначнае перад заўтрашнім прысудам.
Праблема вядома не ў тым, каб зрабіць словы і літары шматзначнымі — гэта я лёгка. Рэч у тым, што ўспрыманне моцна вар’іруецца ад самога прысуду.
Дзіўная сітуацыя, так:
— Калі Пуцін збаяўся і невінаватаму чалавеку ў выніку неправасуднага рашэння дадуць ўмоўны тэрмін — значыць «пашанцавала».
— Калі набярэцца адвагі і тэрмін будзе рэальны — «не пашанцавала».
У другім выпадку ўсе будуць любіць і шкадаваць. Абавязкова нехта здыме ролік пра тое, як мяне вядзе канвой і пакладзе яго на вось гэтую музыку.На такім кранальным фоне любы пост нельга каментаваць інакш, чым «гэта ён вельмі дакладна сказаў».
У першым выпадку («пашанцавала») нічога кранальнага не здарыцца, а нават і зусім наадварот. Журналісты напішуць «пасля абвяшчэння прысуду Навальны прайшоў у кафэ насупраць і замовіў сабе піва і смажанай бульбы, якія выпіў і з’еў, утаропіўшыся ў тэлевізар».
Ці можна верыць чалавеку, які замест перажывання драматычных момантаў есць смажаную бульбу? З цяжкасцю, зразумелая справа.
Тым не менш. Вось, што хачу сказаць.
Дакладней, давайце ўсё разгледзім на прыкладзе вядомых малюнкаў.
Ці правільна тое, што намалявана тут?
Правільна вядома ў плане галоўнай ідэі «няма чаго без канца ныць і палохацца, а трэба арганізоўваць працу», але зусім няправільна ў сэнсе прапорцый гэтых самых рыб.
Мы зусім не супрацьстаім нейкай здаровай рыбіне, якую трэба напалохаць, зрабіўшы яшчэ больш здаровую.
якое паказваеЦяперашняя ўлада — гэта не здаровая рыбіна, гэта хутчэй
рыба-шар або лацінаамерыканская жаба, якая пры выглядзе небяспекі раздзімае сябе з дапамогай тэлебачання,
Ну каго яны там могуць пасадзіць? Ну 20 чалавек, ну 50. Ну 100, калі моцна паспрабуюць.
Вось і ўвесь страшэнны патэнцыял.
Зразумелая справа, што даволі непрыемна апынуцца сярод гэтых
Так што, наша задача прасцей, чым у рыб на малюнку, нам аб’яднацца трэба не супраць акулы, а супраць
Аднак жаба сама з вентыля ня саскочыць. Для гэтага яе трэба доўга тыкаць палкай ці зняць яе, абгарнуўшы паперкай.
Гэта і патрабуе арганізацыйнай працы. Пакуль жаба перамагае тым, што мы лянуемся яе весці.
Усе гэтыя гады я разам з вамі і вучыўся арганізоўвацца ва ўмовах дзяржпрапаганды, запалохвання і адсутнасці грошай.
Нечаму навучыўся.
Мы ўмеем зараз і збіраць грошы. Упэўнены, што вы можаце дапамагчы сабраць іх нашаму Фонду, у выпадку негатыўнага развіцця падзей.
Па маёй ацэнцы гадавы патэнцыял збору грошай з грамадзян на палітычныя праекты — не менш за 300 млн рускіх рублёў.
Трэба іх проста збіраць, а цяпер гэта робіць толькі наш Фонд і яшчэ пара арганізацый. Мы выбіраем толькі малую частку.
Умеем весці расследавання лепш, чым любыя структуры, якім пакладзена весці расследавання.
Умеем знаходзіць нерухомасць і актывы жулікаў, іх віды на жыхарства.
Умеем рабіць, дэцэнтралізавана фінансаваць і выпускаць газеты. Першы выпуск ўжо больш, чым мільённым накладам разышоўся, значыць можам і 5–10 мільёнаў кожныя тры месяцы рабіць, калі пастараемся.
Умеем мітынгі вялікія праводзіць.
Умеем партыі ствараць. Партыі настолькі сапраўдныя і палохаюць ўладу, што яны іх не хочуць рэгістраваць, нягледзячы на «лібералізацыю і паведамляльны парадак».
Умеем пад петыцыямі збіраць 100 тысяч рэальных подпісаў.
Умеем праводзіць сумленныя выбары ў інтэрнэце і ведаем цяпер як фармаваць моцныя прадвыбарчыя спісы на аснове папярэдніх выбараў для любой выбарчай кампаніі.
Наш штаб ўжо цяпер уяўляе сабой фантастычную штуку, такое ніхто не рабіў у расейскай палітыцы. Нам шмат хто гатовы дапамагаць і мы будзем змагацца за яшчэ большую падтрымку.Зараз вучымся арганізоўваць тысячы валанцёраў і абавязкова навучымся гэта рабіць.
Гэта значыць зразумела што рабіць, зразумела як рабіць, зразумела на што рабіць.
Галоўнае набрацца смеласці, адкінуць ляноту і рабіць.
Ніякага асаблівага кіраўніцтва і не трэба, на самой справе.
Таму нашу сітуацыю значна больш характарызуе не карцінка з рыбкамі, а вось такая:
Першаму страшна, другому — яшчэ страшней, а потым, усім астатнім, зусім не страшна, лёгка і гарантуе вынік.
І тут пераходзім да галоўнага, дзеля чаго я і сеў гэта пісаць.
Агульнае намаганне гарантуе вынік, але агульнае складаецца з прыватнага і асабістага.
Гэта не нейкі посуд, які злучаны паміж сабой, дзе вы можаце ухіліцца і пасядзець на лаўцы, а хтосьці зробіць працу за вас.
Проста зразумейце: нікога акрамя вас няма.
Нікога тое, што адбываецца ў краіне і горадзе не хвалюе больш, чым вас.
Няма дзіўных валанцёраў, якія прыедуць і зробяць працу за вас.
Няма выдатных пералічальнікаў за пяцьсот рублёў, якія накідаюць грошай у той момант, калі вам лянота увайсці ў
Няма тых, хто, як на малюнку, падымецца за вас.
Калі вы ўжо дайшлі да таго, што чытаеце гэты жж, то вы і ёсць пярэдні край.
Няма нікога свядомей, няма нікога больш прасунутага.
Няма тых, на каго могуць спадзявацца няшчасныя, запалоханыя і абдураныя мільёны жыхароў Расіі. Ім пашанцавала ў жыцці менш, чым вам і вы — іх надзея.
Няма таямнічага падполля, улёткі якога вы са здзіўленнем выявіце раніцай у пад’ездзе.
Няма чалавека, які прыйдзе і моўчкі паправіць ўсё, пра вас нехта думае як пра такога чалавека.
Ніхто не ў стане супраціўляцца мацней за вас.
Абавязак перад астатнімі, калі вы яго ўсвядомілі, гэта такая штука, якую нельга дэлегаваць
каму-небудзь яшчэ.
Няма нікога, акрамя вас.
Калі вы гэта чытаеце, вы і ёсць супраціў.