«Таямніца ночы».
Герой урачыстасцяў — бясспрэчны класік айчыннага мастацтва. Яго росквіт прыйшоўся на 1960-1980-я гады мінулага стагоддзя, калі былі створаны «Балада пра мужнасць», «Маё Палессе», «Мацярынскія крылы», «Вераснёўскія туманы», «Першы снег» і, зразумела, «Жнівень», уключаны Сяргеем Харэўскім у 100 твораў мастацтва ХХ стагоддзя.
На выставе прадстаўлена 60 прац Вашчанкі, створаных за апошнія тры дзесяцігоддзі.
Гэта сведчанне надзвычайнай працаздольнасці. Мастак нават у такім паважаным узросце штодзень прыходзіць у майстэрню.
На думку Рыгора Сітніцы, «яго жыццё — прыклад, як можна распарадзіцца часам і лёсам. Вашчанка распарадзіўся імі геніяльна».
Істотна, што творца працягвае развівацца і змяняцца. Яго карціны вельмі розныя: напрыклад, творы 1990-х непадобныя на тыя, якія напісаны ў «нулявыя».
«Сённяшняя выстава — плён шматгадовых разважанняў, навеяных бяссонніцай і нейкімі жыццёвымі эпізодамі, — кажа Вашчанка. — А таксама старадаўнімі павер’ямі, легендамі. Бо ноч заўсёды захоўвае мноства таямніц».
Найбольшае ўражанне пакідаюць тры творы.
«Іардань на Палессі» (1989) выклікае міжвольныя асацыяцыі з чарнобыльскай трагедыяй: палешукі збіраюцца хрысціць зараджаную радыяцыяй ваду (сам Вашчанка нарадзіўся ў вёсцы Брагінскага раёна).
«Двое» (2001) ствараюць адчуванне расколатага свету, уратавацца ў якім можна толькі праз каханне.
«Жар купальскага вогнішча» (1999-2003) перадае атмасферу квітнення прыроды, якая літаральна дыхае жарсцю.
Адну з інтэрпрэтацый творчасці Вашчанкі прапанаваў Генадзь Бураўкін. Ён доўга не мог усвядоміць, чаму працы Вашчанкі нібыта з’яўляюцца змрочнымі (напрыклад, так мастак адлюстроўвае неба). У нейкі момант Бураўкін зразумеў, што для Вашчанкі неба — гэта зямля. Ён уздымае беларускую зямлю да вышыні неба.
