У гэтым аповедзе мне нічога і прыдумляць не трэба. Усё так і было.
Цёмнай марознай раніцай я з цяжкасцю ўлезла ў свой аўтобус №9.
У нас на працы такая завядзёнка — апошні дзень года трэба праводзіць як след. У ладным пакеце я валакла кантэйнеры з салатамі (так, так, з аліўе і селядцом пад «футрам»!), а яшчэ зверху, у празрыстай скрынцы, чакаў свайго трыумфу торт «Графскія руіны».
Ну во! Ледзь-ледзь выбралася з аўтобуса ля метро. Уздыхнула на поўныя грудзі — і…
Жах! Пакет у руцэ быў, а маёй дарагой, маёй каханай жаночай сумачкі — не было! Відаць, слізганула ўніз з рукі
(на руках жа тоўстыя футравыя рукавіцы!). Я стаяла засмучаная, развітваючыся з мілай сумачкай і ўсім яе каштоўным змесцівам. Але нядоўга. Кінулася да абочыны, замахала штосілы рукой. Прытармазіў легкавік.
— Злодзей тваю сумку даўно абчысціў і выкінуў, — сказаў малады кіроўца легкавушкі, і ўсё ж пачаў гонку за аўтобусам.
Мы дагналі яго на наступным прыпынку.
— Сумачку не знаходзілі?.. Колеру кавы з малаком… — кінулася я да кіроўцы.
— Твая?
— Мая!
— Пасажыры перадалі.
Я доўга махала аўтобусу і легкавушцы на развітанне.
На працы павохалi над маім здарэннем. Добра пасядзелі за святочным сталом і разышліся, каб сустрэцца ўжо ў новым, дай Бог, шчаслівейшым годзе.
І вось вяртаюся дамоў. Настрой — пераднавагодні. Раптам чорны безаблічны натоўп распаўся на людзей.
Я ўбачыла сімпатычную дзяўчыну і хлопца, якія стаяць абдымаюцца, каб зручней было чытаць пухлы канспект. Канец года — у студэнтаў час залікаў.
Маладая мама ледзь трымае цікаўнага малога за руку. На ёлку вязуць — Дзеда Мароза абяцалі.
Бабулька асцярожна ступае па ледзяной сцежцы…
А вось у вестыбюлі метро маленькі хлопчык, на ўсе вочы вывучае рэкламнае дзіва. Хлапчук чамусьці у дзяўчынчыных ботах — ружовых, з махрамі, дый на пару памераў большых. Яўна з вёскі прыехаў, у Мінску так, здаецца, ужо не носяць. Але чаму адзін?
…Цягнік метро падышоў да платформы. Што ж мяне спыніла? Міма прабеглі дзве дзяўчынкі, трымаючыся за рукі. І раптам — рэзка павярнуліся і сталі прабірацца праз натоўп назад. У старэйшай, гадоў дванаццаці — твар спалоханы, а малодшая — заліваецца слязьмі. Потым кінуліся ў бок пераходу. Я дагнала іх.
— Што здарылася?
— Янку згубілі, браціка…
— Стойце тут. Я прывяду вашага брата.
Бягом узляцела па эскалатары.
Хлопчык ужо не глядзеў на рэкламу. Ён азіраўся вакол і вочы яго патроху наліваліся слязьмі.
— Янка? Я завяду цябе да сястрычак. Адкуль прыехалі?
— З Вязынкі.
Як хутка высыхаюць у дзяцей слёзы!
Малодшая сястрычка абняла браціка, а старэйшая дала поўху. Што ж, выхоўвае брата… Да платформы падыходзіў цягнік…
