адносна пастырскай візітацыі Апостальскага Адміністратара Мінска-Магілёўскай архідыяцэзіі біскупа Антонія Дзям’янкі ў парафіі Найсвяцейшай Тройцы ў в. Засвір (Будслаўскі дэканат)
Як паведамлялася, 30 верасня 2007 г. Апостальскі Адміністратар Мінска-Магілёўскай архідыяцэзіі біскуп Антоні Дзям’янка наведаў з пастырскай візітацыяй парафію ў в. Засвір. Падчас візітацыі цэлебраваў святую Імшу і асвяціў мемарыяльную дошку ў гонар святара і паэта Канстанціна Стэповіча (Казіміра Сваяка), які ў апошнія гады свайго жыцця нёс пастырскае служэнне ў засвірскай парафіі.
Пасля візітацыі ў некаторых электронных інфармацыйных рэсурсах («Першы партал Нарачанскага краю» і «Наша ніва»), а таксама ў № 36 ад 4 кастрычніка 2007 г. газеты «Наша Ніва» са спасылкай на «Першы партал Нарачанскага краю» з’явілася тэндэнцыйная і скажоная інфармацыя пра гэтую падзею.
Пакідаючы на сумленні аўтараў матэрыялаў і рэдактараў некарэктныя каментары і выказванні ў бок Апостальскага Адміністратара Мінска-Магілёўскай архідыяцэзіі біскупа Антонія Дзям’янкі, лічым неабходным удакладніць, што святая Імша падчас пастырскай візітацыі ў вёсцы Засвір па жаданні мясцовых вернікаў цэлебравалася на дзвюх мовах: польскай (парадак Імшы) і беларускай (уступнае слова, літургія слова, гамілія), а малітва асвячэння мемарыяльнай дошкі адбывалася на беларускай мове. У малітве, між іншым, гучалі такія словы: «Усёмагутны вечны Божа (…) благаславі гэтую памятную дошку па ксяндзу Канстанціну Стэповічу, каб кожны, хто згодна з Тваёй воляй будзе ўваходзіць у гэтую святыню, убачыўшы гэты знак, маглі аддаць пашану гэтаму святару ў малітве і праз гэта ўзрасталі ў веры, а ад Цябе атрымлівалі дапамогу і апеку».
З нагоды асвячэння мемарыяльнай дошкі ў шэметаўскім касцёле спадарыня Іаланта Валуевіч, краязнаўца з вёскі Спонды (Астравецкі р-н), ініцыятар і выканаўца ідэі ўшанавання памяці знакамітага земляка, прадставіла даклад, прысвечаны асобе і жыццёваму шляху Казіміра Сваяка. Словы з гэтага даклада пра тое, што «цяпер, як і пры жыцці, у Казіміра Сваяка шпурляюць камяні» былі спекулятыўна выкарыстаны ў згаданых публікацыях. Вырваныя з кантэксту, гэтыя словы дэзарыентуюць чытача і з’яўляюцца абразаю памяці святара і паэта Казіміра Сваяка, асоба якога была годна ўшанавана падчас згаданай візітацыі.
