Моцная ўсё ж штука – пульт дыстанцыйнага кіравання. Адным націсканнем кнопкі магчыма пачаць вайну ці падоўжыць Алімпіяду…
«Да пайшлі яны ўсе на…! – раздражнёна кінуў прыяцель і ўзгадаў прыказку пра куслівае насякомае, што лёгка пераскоквае з аднаго цёплага месца на іншае. – Зараз лягу і буду глядзець Алімпіяду…»
Эпізод тычыцца падзей шасцігадовай даўніны – расійска-грузінскай вайны. Я падумаў тады: як далёка мы ад вайны! Дакладней, далёкія…
Сёння вайна на расійска-ўкраінскім парозе. На адлегласці кроку. Але мы па-ранейшаму далёкія ад яе.
Па-ранейшаму паміж намі і тым, што адбываецца насамрэч, Вялікая Хлусня. Якія там «падвоеныя стандарты»!
Гэта толькі падаецца, што мы кіруем кнопкай. Гэта яна кіруе намі, робіць з нас не толькі ўдзельнікаў інфармацыйных войнаў, але спрэс іх ахвяр.
І вось ужо спрачаемся — да хрыпаты, да кідання слухавак, да разрыву сяброўскіх адносін!
«Бачыў, як «Беркут» стаіць на каленях? Такая знявага!» – «Дык гэта ж ён сам прасіў у людзей прабачэння» – «А як губернатара прыкавалі кайданкамі да слупа… Табе падабаецца?» – «Не, не падабаецца. А хто сказаў, што рэвалюцыя павінна падабацца?» – «Якая рэвалюцыя? Дзяржаўны пераварот…»
І гэтак далей і далей…
Напрыканцы ХІХ стагоддзя, падчас англа-бурскай вайны, свет быў куды бліжэй да праўды, чым сёння, ва ўладаранні Кнопкі.
І вось ужо страляніна з-за вугла завецца «абаронай роднага дому», а смяротнае скавытанне «Града» – «абаронай тэрытарыяльнай цэласнасці», знішчэнне гарадоў і вёсак — «навядзеннем канстытуцыйнага парадку», а вайна на чужой тэрыторыі – «прымушэннем да міру»…
Сёння да расійскай прапагандысцкай тэрміналогіі часоў вайны з Чачнёй і Грузіяй дадаліся «неафашысты» ў Кіеве і «руская кроў» у Крыме…
«Колькі рускай крыві праліта за вызваленне Крыма!» – «раве та стогне» Валянціна Мацвіенка. Імаверна перад тым, як на «мэрсе», ці там на чым, адправіцца на чарговы масаж… Трэцяя, дарэчы, асоба ў расійскай дзяржаве.
Вы што-небудзь чулі ад «фашыстаў» з Майдану пра «ўкраінскую кроў»?
Пра нацыянальную рэвалюцыю – так. Пра «ўкраінскую кроў» – не…
Але віск на ўвесь свет: фашысты… антысеміты… рускія перамаглі нацызм, астатнія служылі ў тылавых войсках… дзяржавы «Украіны» няма… украінскай мовы няма…
Гэта Жырыноўскі. Клоўн, скажа нехта. Але «клаўнаду» транслюе дзяржаўнае расійскае тэлебачанне,
ці не з гадзіну дазваляе ліцца бруду і атруце, за якія ў любой цывілізаванай краіне – краты. За распальванне міжнацыянальнай варожасці і заклікі да вайны…
І гэтак бліжэй і бліжэй…
І вось ужо гіне на гэтай вайне «нябесная сотня» – каб назаўжды вырваць краіну з імперскіх ці то абдымкаў, ці то кіпцюроў…
Але нам па-ранейшаму падаецца, што вайна немагчымая, што Пуціну хопіць розуму, каб не ставіць свет на край непрадказальнай па маштабах і наступствах катастрофы.
Пакуль што Пуціну хапае розуму збольшага маўчаць.
Навошта гаварыць, калі «фігуру змаўчання» надзейна агучаць мацвіенкі, жырыноўскія, думцы, палітолагі невядома з якіх «няўрадавых» цэнтраў, так званыя «рускамоўныя» ды іншыя «верныя ленінцы», дый простыя падманутыя людзі, якім нагадалі пра «голас крыві»…
Навошта гаварыць, калі «фігуру змаўчання» надзейна агучаць прапагандысты з дзяржаўных СМІ «дэмакратычнай» Расіі – спрэс наўмыснае маніпуляванне фактамі дый наўпрост фальсіфікацыі… Адзенне скінута, кароль голы.
Навошта гаварыць, калі «фігуру змаўчання» надзейна агучыць нехта з мясцовых т.зв. лідараў з паводзінамі падсадной качкі. Дакладней, таго разняшчаснага пацанчыка, які па падбурхтоўванню дарослых бандытаў у патрэбны момант пракрычыць: «Нашых б'юць!»
«…калі грамадзянін Ізраіля недзе трапляе ў бяду, альбо грамадзянін ЗША, там падключаецца ўся дзяржаўная машына ў абарону гэтага чалавека». Гэта зноў Мацвіенка.
Засталося толькі зрабіць «нашых» грамадзянамі Расіі. Што няцяжка, нават новапрызначаны з дапамогай «калашнікавых» крымскі прэм’ер якраз яе грамадзянін.
…Учорашнія падзеі на Каўказе і сённяшнія вакол Крыма, ды ўвогуле Украіны, нават больш яскрава (для нас, ва ўсякім выпадку), чым колішнія падзеі ў Югаславіі, высвецілі адну з самых небяспечных традыцый у суіснаванні народаў і дзяржаў – традыцыю легалізаванага забойства, якім з’яўляецца вайна. Традыцыю, ад якой, здавалася, назаўсёды адвярнулі крывавыя катастрофы ХХ стагоддзя.
Не адвярнулі. Больш за тое, яна працягваецца з новай жахлівай сілай і ў новым «цывілізаваным» выглядзе, намагаецца састроіць з сябе ўвасабленне высокай маралі. І самая цынічная частка гэтага падману – закліканне да «гістарычнай справядлівасці», што набывае цяжкія формы шавіністычнага псіхоза і істэрыі.
Кожны раз, калі палітыкі енчаць пра «гістарычную справядлівасць», чакайце загаду на распачынанне новай вайны.
І не шукайце справядлівасці – яе ў гісторыі проста няма. Ёсць гістарычны досвед, які немагчыма засвоіць без гістарычнай праўды.
Гэты досвед і гэтая праўда наўпрост лямантуюць супраць адраджэння ў Расіі імперскага духу.
Нагадаю, дарэчы: матрос Кошка, самы знакаміты герой колішняй Крымскай вайны, быў украінцам.
Па крыві.
