Рыгора Барадуліна не стала…
Беларусь страціла найвялікага свайго паэта…
Найгоднага сына…
Нацыянальнага генія…
Некалі я напісаў яму на кубку, падараваным на дзень народзінаў:
Атруту часу піць —
Не мёд на бараду ліць.
Дай Божа вечна жыць
І вечна барадуліць!
Не выйшла вечна… Фізічна не выйшла… Але ён стварыў несмяротную паэзію - і ў ёй, у несмяротным беларускім слове, у несмяротным беларускім духу Барадулін будзе вечна.
Яго не стала ў Даравальную нядзелю…
Даруй, Рыгор… Мне, тваім неабачлівым сябрам, разумнікам і дурням, беларусам, якія аглухла не чулі цябе, прарока праўдзівага, а слухалі прарокаў ілжывых, - усім нам даруй…
А калі некаму й не даруеш, дык што ж — ты меў заўсёды на тое права зямное, а цяпер маеш і права нябеснае…
Мне нясцерпна будзе не хапаць цябе… Невыносна…
