Вясеннім вечарам, пасля працоўнага дня, я няспешна ішоў у кіно. На дварэ было цёпла, і сонца вось-вось збіралася схавацца за гарызонтам. Да пачатку сеанса было яшчэ шчат часу, таму я вырашыў па дарозе зайсці ў краму па марозіва.
Раптоўна з аркі акурат перад мной выскачылі два мужыкі: адзін высокі, другі нізкі. Апранутыя яны былі ў працоўнае. Самыя звычайныя будаўнікі. Як большасць грамадзянаў нашай краіны яны абмяркоўвалі украінскія падзеі:
— Не магу зразумець, — казаў высокі, — чаму ні Расія, ні Еўропа, ні Амерыка не супакояць гэтых бэндэраўцаў, якія жыць не даюць нармальным людзям ў Кіеве. Зусім разыйшліся!
— Ага, — падтакваў малы, — яны ж ўжо і Вярхоўную Рады таго.
— Таго-не таго, а я наогул не разумею, як можна быць нацыяналістам! Любым! Нацыяналізм — гэта ж крайняя ступень дэградацыі асобы! — сказаў, як адрэзаў, высокі і яны зайшлі ў краму. Мне стала цікава, і я пайшоў за імі. Мужыкі адразу ж скіравалі ў віна-водачны.
— Дзевачка, міленькая, што з гарэлачкі сёння ёсць айчыннай? — падлізваючыся, спытаў у прадавачкі малы.
- Сёння толькі гродзенская, — без асаблівых эмоцый адказала не зусім ужо маладая тлуставатая прадаўшчыца.
— Э не, мы ж з Брэста, гродзенскую піць не будзем! Давай што іншае! — голасам заканадаўцы пастанавіў высокі будаўнік.
