Касьцёл. Рэшткі… Засталіся адны вонкавыя сьцены, некалькі перагародак. Відовішча звонку сумнае, але як толькі трапляеш праз галоўны уваход у былую касьцёльную залю, то адразу ўяуляеш хараство і прыгажосьць, якія тут калісьці былі. На дзьвюх вокнах захаваліся краты, дзе‑нідзе засталіся рамы вакон, на уваходзе яшчэ вісіць правая палова брамы, у паветры нейкім цудам вясёлкай вісяць танюсенькія як павуціньне рэшткі дахавых скляпеньняў…
 |
Але больш за усё уражвае скульптура Маці Божай, яна засталася зусім некранутай, над ёй толькі буслава гняздо, каваны крыж над былым дахам й наша сумнае ліцьвінскае неба… Пры гэтым увесь фасад касьцёлу ў драбінах куль й асколкаў можа з апошняй вайны, а можа з гвалту расейска‑бальшавіцкага 20‑х гадоў…
 |
Вакол касьцёлу могілкі, ад могілкавай агароджы засталося 7‑8 мэтраў каменнага плыту ад вуліцы… Могілкі ўражваюць, нагадваюць сцэны з «Дзікага паляваньня», уражваюць даўніной пахаваньняў, пайшоўшымі у зямлю крыжамі ды помнікамі. Прадзіраючыся праз бэз ды іншы хмызьняк, якім парасьлі ўсё могілкі, разгортваючы ад помнікаў кучы сьмецьця, якім завалілі ўсю прастору вакол касьцёлу «благодарные потомки», заўважаешь даты пахаваньняў: 1833, 1810, 1795… Уражваюць прыгожыя, поўныя гонару і павагі імёны нашых продкау (ніякіх там Воваў, Дзімаў ці Сярожаў), яшчэ засталіся адзінкавыя рэшткі каваных агароджаў, уросшыя у зямлю, матэрял помнікау ня толькі з палёў — ёсьць нават белы італьянскі мармур, дзівіць якасьць працы майстоў — літары на вялікіх помніках ідэальныя, можна мець думку, што рабілі іх сучаснымі прыладмі, а не рукамі, але не…
 |
Але, як і усё вакол, могілкі зьнікаюць, зарасцаюць хмызьняком і сьмецьцем, помнікі ўсе ў сьлядох гвалту, так нават з правага боку ад касьцёлу паверх магільных камянёу пакладзены асфальт і калісьці была зроблена пляцоўка. Мясцовыя жыхары цягнуць камяні помнікау дзеля гаспадарчых патрэб, а назад валяць тонны сьмецьця, на могілках пасуцца коні, каровы, куры…
