Піша Павел Шарамет.
«Дзіўна, але да гэтага часу многія гадаюць, чаго хоча Пуцін у адносінах стаўленні да Украіны. Задаюцца дзіўнымі пытаннямі: ну навошта Пуціну бедны Данбас? Крым зразумела, а Данбас-та навошта? Напэўна, каб павысіць стаўкі перад перамовамі ў Жэневе. Гэта самая папулярная версія.
Палітолагі высмоктваюць з пальца складаныя схемы, якія тлумачаць, чаго хоча Пуцін і чаго яму хацець не варта. Гэта самападман альбо спроба выдаць жаданае за сапраўднае.
Ужо відавочна, што мэта Пуціна і цяперашняй расейскай ўлады — расчляненне Украіны. І чым раней ва Украіне уявяць сабе маштаб пагрозы, тым меншыя будуць страты.
Ёсць людзі ў Расіі, якія лічаць, што «ўкраінскі паход» супярэчыць расейскім інтарэсам і прывядзе краіну да найцяжэйшага крызісу і, магчыма, новага распаду. Але да таго часу, як гэта адбудзецца, напрыклад, гадоў праз 5-10, дзяржава Украіна наогул можа знікнуць з карты Еўропы. У цяперашніх межах дык дакладна.
Паглядзіце на першы малюнак. Калі вы ў пошукавых сістэмах заб'еце «План Пуціна па Украіне», то вам сістэма выдасць сярод першых менавіта гэтую карту.
Чырвоным адзначаныя рэгіёны Украіны, якія могуць адысці да Расіі. Напрыклад, у выглядзе Паўднёва-Усходняй рэспублікі або ў якасці новых расійскіх губерняў, якія далучацца да Расіі праз спецыфічны рэферэндум.
Ёсць больш сціплы варыянт — малюнак № 2.
Пуціну не патрэбныя толькі тры вобласці на ўсходзе Украіны, ён паспрабуе забраць увесь паўднёва-ўсходні пояс з выхадам на Малдову і Прыднястроўе. Гэта фактычна паўтор паходу Кацярыны Вялікай з некаторымі карэкціроўкамі.
Узяўшы Украіну сярпом знізу, Расія ўразаецца ў цела Усходняй і Цэнтральнай Еўропы. Цалкам кантралюе Чорнае мора, Малдову, выходзіць на Балгарыю. Украіна ператвараецца ў трэцярадную, з усіх бакоў адсечаную дзяржаву без якога-небудзь сур'ёзнага эканамічнага патэнцыялу.
Вы думаеце, Пуціна стрымліваюць санкцыі Еўропы і ЗША? Згубная саманадзейнасць!
Пасля Крыма, які дастаўся Маскве не проста лёгка, а узбуджальна лёгка, Расія проста праводзіла перагрупоўку сіл. І ударыць у любы момант.
Першы крок — дэстабілізацыя ва ўсходніх рэгіёнах Украіны. І мы цяпер усё гэта бачым у поўны рост.
Другі этап — не выключана ўвядзенне абмежаванага кантынгенту для абароны мірнага насельніцтва ад «бЕндэраўцаў». Напрыклад, 10-11 мая, калі ў розных гарадах Украіны нацыяналісты «зладзяць напады» на ветэранаў Вялікай Айчыннай вайны. «Нашы дзяды абаранілі нас ад фашызму, зараз мы абавязаныя абараніць!» — Чым не выдатны лозунг для маштабнай аперацыі.
Таму ва ўсіх расійскіх медыях раскручваецца любая навіна пра апаганены помнік ці сарваны чырвоны сцяг. Гэтаму падыгрываюць і па-прарасейску настроеныя жыхары паўднёвага ўсходу Украіны.
Усе, хто пераконвае нас у несур'ёзнасці гэтых планаў, альбо дурні, альбо агенты.
Расійскае грамадства знаходзіцца ў мілітарысцкім экстазе. Пуцін і Расія спыняцца роўна там, дзе гэта дазволяць украінцы. Пакуль з Масквы здаецца, што спыніцца можна будзе ў Кіеве.
Ці ёсць у цяперашняй украінскай улады план? Палітычны, эканамічны, ваенны, ідэалагічны, нарэшце. Ці здольныя новыя ўлады Украіны пераламаць сітуацыю? Дзейнічаць на апярэджанне, а не рэагаваць бездапаможна на расійскі наступ?
Зараз Кіеў павінен паглядзець на сітуацыю цвяроза, ахапіўшы усё цалкам і не спадзявацца, што Масква раптам адступіць.
Неабходна адказаць сабе шчыра — ці гатовыя вы змагацца за ўсход і поўдзень Украіны? За поўдзень, быццам бы, гатовыя, а за ўсход? Даводзілася чуць і такую версію — што на ўсходзе ваяваць можа і не будуць, але вось Кіеў не аддадуць. Але ж ніхто і пытацца ўжо не будзе, пасля адрыньвання ўсходу!
Аддаўшы хоць пядзю сваёй зямлі, вы рызыкуеце страціць усё ці амаль усё.
Паглядзіце, як Расія трымаецца за Курылы. Падобна на тое, што ва Украіне цэлымі рэгіёнамі гатовыя раскідвацца. Можа, гэта вынік таго, што ўкраінская нацыя да гэтага часу не сфармавалася. Ёсць украінцы захаду, цэнтра і усходу, але разам яны яшчэ не нацыя, а так — супольнасць казакоў.
Няма яшчэ ўкраінскай нацыі, або яна не асэнсаваная ў існуючых межах, занадта вялікая гэта прастора, прастора сучаснай дзяржавы Украіна.
Магчыма, з гэтай вайны ўкраінцы выйдуць нацыяй. Пашанцуе — можа, захаваюць і цяперашнія межы. Але для гэтага трэба скокнуць літаральна вышэй за галаву, напружыць усе інтэлектуальныя і фізічныя сілы народа.
Усход хоча сабе гарантый і дадатковых правоў. Так размаўляйце з людзьмі, не вылазьце літаральна з Данецка, Луганска, Харкава, Адэсы, Херсона. Тлумачце, што аддаеце амаль усю ўладу ў рэгіёны. Слухайце, пераконвайце, угаворвайце, тлумачце людзям, што вы хочаце зрабіць і як, каб яны не палохаліся і ня беглі ва ўсе бакі.
Адчуваеце сваю сілу — змагайцеся! Не — тады здавайцеся і адыходзіце на загадзя падрыхтаваныя пазіцыі.
Толькі не гуляйце ў палітыку, не інтрыгуйце адзін з адным. Гэта ўсё дзіцячыя гульні ў пясочніцы. Стаўкі ўжо больш, чым жыццё.
Не важна цяпер, хто будзе прэзідэнтам Украіны, прынцыпова — ці будзе Украіна наогул.
Украіна па ўсіх франтах прайграе інфармацыйную вайну Расіі. Расійская прапаганда пануе не толькі на ўсходзе Украіны, але і ў Еўропе.
Хопіць гандляваць пасадамі і прызначаць ідыётаў на пасты толькі толькі таму, што яны «є справжніми патріотами». Заўтра не будзе чым гандляваць.
Не хапае талковых кадраў? Смялей падцягвайце моладзь. Асабліва ў ваеннай справе. Не хапае інтэлектуальных рэсурсаў? Прыцягвайце для штодзённага аналізу спецоў з боку, журналістаў, актывістаў, вузкіх спецыялістаў.
Зараз не час для капрызаў і адпачынку. Засталося ў краіны ўсяго нічога, месяц-паўтара.
І калі Украіна адзіная, то вазьміцеся за рукі, знайдзіце адзін аднаго на захадзе і ўсходзе, тэлефануйце адзін аднаму, з'ездзіце ў госці. Бо была ж такая спроба перад анексіяй Крыма, але чамусьці забыліся пра яе, мабыць, вырашыўшы, што самае страшнае ўжо мінула.
Бо ўсё толькі пачынаецца.
