Стала вядома, што на 52 годзе ад сардэчнага прыступу сышоў з жыцця філолаг, перакладчык з польскай мовы Алег Дышлевіч. Смерць напаткала яго ў сне.
Сярод ягоных перакладаў — Генрык Ржавускі «Успаміны Пана Севярына Сапліцы, чашніка парнаўскага».
Славамір Адамовіч назваў Алега Дышлевіча «натуральным нашамоўным інтэлігентам-ліцвінам, які вырас у белмоўным асяроддзі (сям'і), а не мусіў навяртацца да беларушчыны ў дарослым веку праз свядомы выбар».
Паэт Міхась Скобла ўзгадвае вучобу з Алегам Дышлевічам на філфаку: «Ён быў старэйшы за мяне на 2 гады. Алег быў для нас сапраўдным прыкладам інтэлігента-беларуса. Ён быў заўсёды стылёвым і насіў гальштук з арнаментам. Даваў нам розную цікавую гістарычную літаратуру, якую было складана знайсці. А яшчэ ён займаўся самвыдатам, перапісваў каштоўныя на той час кнігі і даваў іх чытаць нам.
Для нас ён быў старэйшым братам і дзякуючы яму мы прайшлі кароткі, але самы лепшы курс беларускага мовазнаўства».
У апошнія гады свайго жыцця Алег Дышлевіч даглядаў сваіх старых бацькоў у вёсцы Вялікія Нястанавічы ў Лагойскім раёне. Пасля іх смерці ён застаўся жыць у вёсцы і да апошняга займаўся перакладамі.
