Ля чыгуначнага вакзалу
я падносіў бабульцы сумкі,
і бабулька раптам сказала:
«Пазьбягай недарэчнай думкі,
быццам сьвет табе вінны нешта:
людзі — жмінды, слова жабрачкі!
Блазнаватым — дробная рэшта,
хоць пужай іх пеклам да ўсрачкі,
быццам ты на сваім гарышчы
апынуўся бліжэй да неба…
Што? Ня верыш? Пагавары яшчэ!
Дай авоську. Грошай ня трэба…»
0
0
0
0
0
0
