1. Нізкі прэстыж прафесіі выкладчыка
Праца выкладчыкаў, як і іншых бюджэтнікаў, у Беларусі аплочваецца паводле астаткавага прынцыпу. Суадносна, паводле астаткавага прынцыпу абітурыенты выбіраюць педагагічныя спецыяльнасці. Адсюль хранічны недабор і нізкі прахадны бал. У выніку маем выпускнікоў са слабым узроўнем ведаў і, як следства, якасць выкладання, якая падае з года ў год. Замкнёнае кола.
2. Нямэтавае выкарыстанне навучальных гадзін
Усім добра вядомая практыка: замест тых ці іншых заняткаў студэнты (часта на чале з выкладчыкам) у дабравольна-прымусовым парадку ідуць ствараць масавасць на хакей/парад/канцэрт, удзельнічаюць у суботніках і іншых дзяржаўных мерапрыемствах. Ці паспее выкладчык вычытаць праграму, мала каго хвалюе.
3. Дыплом «за заслугі перад ВНУ»
У кожным універсітэце ёсць студэнты, якіх практычна не бывае на парах. Але калі выкладчык аб’ектыўна не мае за што паставіць такому студэнту нават чацвёрку, яго выклікаюць у адміністрацыю і шматзначна кажуць: «Ну, вы ж разумееце…»
4. Платнікі, якія прыйшлі па «корачку»
Часты выпадак: поўная адсутнасць матывацыі да навучання і ведаў у галаве. Але ж ён плаціць грошы!.. І атрымлівае роўна такі самы дыплом, як яго аднагрупнік, які сумленна ўсё вучыў і здаваў.
5. Праграмы навучання
Альбо яны маральна састарэлыя, і студэнты вывучаюць прадмет па падручніках 50-гадовай даўніны, альбо настолькі новыя, што матэрыялаў па іх няма ў прынцыпе. За 3 гады выкладання профільнага прадмета ў мяне не было ніводнага падручніка, якім можна было б скарыстацца пры падрыхтоўцы да заняткаў – толькі напрацоўкі калег і свае ўласныя. Студэнты ў той час выдаткоўваюць вялізныя сумы на раздрукоўкі. Гэта, вядома, тычыцца не ўсіх прадметаў і не ўсіх вну, але з’ява ўсё ж распаўсюджаная.
