Раз іх запрасіў Праляскоўскі, значыць, улады неабыяк маюць патрэбу ў іх. З добрае душы гэты не пакліча. Гадамі выразалі любую згадку пра Вольскага, пісалі пасквілі, а тут расчуліліся. Кракадзілавы сьлёзы! Напэўна, значным тут быў чыньнік «Белсату». Лукашэнкаўцы сьвята вераць у магічную сілу ТВ. Хутка свабодныя музыкі стануць ня толькі чутныя, а й бачныя беларусам.
Пры таталітарным рэжыме любы зварот да ўладаў павышаў ступень абароненасьці дысыдэнтаў. Большасьць людзей у Беларусі працягвае дзейнічаць у праекцыі на савецкі час. Вось жа, музыкі пайшлі да чалавека, які ўзначальвае неканстытуцыйную, нават антыканстытуцыйную «ідэалягічную вэртыкаль» — фактычна, сыстэму сачэньня за грамадзтвам, здушэньня іншадумства і абслугоўваньня інтарэсаў аднае палітычнае групоўкі, фінансаваную зь дзяржаўнай кішэні.
Запрошаныя музыкі маглі дыктаваць свае ўмовы, ставіць любыя патрабаваньні. А яны разгубіліся перад псыхолягам з КГБ. Які ўжыў тактыку, правераную яшчэ на савецкіх дысыдэнтах: спачатку давесьці да роспачы, на тры гады пазбавіць легальнага заробку, а пасьля прапанаваць «дыялёг». Чалавек растае перад такой адэкватнасьцю…
Ды толькі ня ўсё, што спрацоўвала ў савецкі час, працуе ў эўрапейскай Беларусі. Грамадзтва ўспрыняло візыт музыкаў да Праляскоўскага зь вялікай цікавасьцю. Кракадзілавым сьлязам даўно ніхто ня верыць. Камэнтары аб тым, што ўлады захацелі дыялёгу, але апазыцыя на яго ня здольная, нікога не ашукаюць. А вось факт чарговага падману: паабяцаць дазвол канцэртаў і заціснуць — будзе мець водгук. Больш за тое, кожнае такое спатканьне навучае беларускіх дзеячоў мудрасьці і прадбачлівасьці, здольнасьці адэкватнага дзеяньня. Яны разьвітваюцца з уласнымі комплексамі.
Калі дзьверы Праляскоўскага замкнуліся, самі музыкі і іхныя прад’юсэры сталі асэнсоўваць: што ж адбылося.
Паўсталі рэфлексіі, цікавыя часам культурна, а часам і палітычна. Віталь Супрановіч: Ніколі не кажы ніколі. Лявон Вольскі: Ніхто з музыкаў на гандаль ня пойдзе … Аляксандар Кульлінковіч: На нас вылілі багата г..на
