Спыніўся я ў пераходзе ля чаргі з кветкамі. Групоўка на падпітку выбірала ружы. У кожнага па пляшчы піва ў руцэ. Выбіраць кветкі з мабілаю ў адной і бутэлькаю ў другой руцэ — цяжка. Законна ў аднаго зь іх бутэлька высьлізвае і паўлітра аб мармур у друзачкі. Усе азіраюцца, смурод стаіць прыўкрасны. Прадавачка ж, дзябёлая кабета гадоў сарака пяці, закручвае букет руж і кажа хлопцам: «Ну нічо, можна і пагуляць — жыцьцё кароткае!» Адзін зь іх: «Канечне, гульнуць заўсёды трэба!»
Нельга было не далучыцца да такой гаворкі, і я ўлез-такі. «Дык а колькі гуляць жа можна? — зьвярнуўся я да аднаго, — гэта ў 20 гуляць яшчэ па прыколе, але ў 30 трэба ўжо пра іншыя рэчы думаць».
«Пра якія ж?» — абурыўся суразмоўца.
«Ну хаця б пра сям’ю», — адказаў я, мяркуючы распачаць дыскусію на маральна-духовую тэматыку.
Аднак суразмоўца зь нечаканага боку нечакана мяне абламаў: «Вось ты, — зьвярнуўся ён да мяне нахабна, — галасаваў за гэтага ўдода, і тут цяпер мне нешта ўціраеш?!»
Першы раз у жыцьці я апынуўся ў найжахлівейшай сітуацыі — мусіў камусьці даказваць, што за ўдода я не галасаваў.
«Дык ні разу я не галасаваў за яго!» — абурыўся я, маючыся падлічыць колькасьць год праведзеных у зоне за тое, што не аддаваў свой голас за ўдода.
Але трыццацігопнік слухаць мяне і не зьбіраўся: «Ну, расказвай нам цяпер, што не галасаваў! Галасаваў дакладна, а нам тут пляцеш цяпер!»
Да таварыша падцягнуліся яшчэ двое — групоўка з трох чалавек атачыла мяне з усіх бакоў. Непрыемнае адчуваньне пракацілася зьверху ўніз. «Зара як надаюць па пысе за тое, што за ўдода галасаваў — і думай потым як апраўдвацца перад жонкаю за засіненую морду».
«Паслухай мяне, а ты не думаў, што ўдод — костка ад косткі нашага народа? Усе ж спакойна ходзяць, п’янствуюць і толькі на кухнях удода праклінаюць», — паспрабаваў я хоць нейкім бокам павярнуць дыскусію да ўнутраных духовых прычынаў жыцьця. Няхай гэтым разам і не асобна ўзятага чалавека, а цэлай супольнасьці.
«Як прыемна чуць, што чалавек на роднай мове размаўляе! — заплятаючыся, выдаў той, што справа. - Маладзец! А вось я, хоць на беларускай мове школу скончыў, не размаўляю…»
«Ну не расстройвайся, у цябе ўсё наперадзе», — з усьмешкаю супакоіў я і падумаў: «Ад сечы сёньня пранесла».
«Маладзец!» — пацьвердзіў ён яшчэ раз і працягнуў мне руку, якую я і паціснуў.
Разьвіталіся мірна і зычліва. Хаця, канечне, калі б начысьцілі мне пысу за тое, што я нібы ўдодавец — гэта быў бы яшчэ той нумар.
Прыйшоў дахаты і прачытаў зь Вікіпэдыі: «Паводле беларускага мiфу, удод быў некалi царом птушак. Але яму захацелася стаць птушыным богам. За такое зухвальства Бог пакараў яго, сказаўшы: «Не быць табе богам, быць табе сьмярдзючым удодам». Ад колішняга царскага ўбору заўстаўся ва ўдода толькі чуб — напамінак пра карону».
«Не, — падумаў я, — каб атрымаць па пысе за тое, што галасаваў за ўдода, калі ты за яго не галасаваў — гэта верх мастацтва!»
Але, дзякуй Богу за матчыну мову — пранесла!
