Трэба, неабходна напісаць штосьці годнае маштабу Пятра Марцава, таму што сышоў чалавек-эпоха, чалавек-легенда беларускай журналістыкі. Трыумфальны і трагічны. Публічны і самотны. Адзін такі.
Столькі ўсяго разам перажыта — таго, што ўвойдзе ў падручнікі па гісторыі журналістыкі, але сёння гэта не здаецца важным. Плачу і чамусьці ўзгадваю нейкія неістотныя для гісторыі глупствы.
Памятаю, у мяне захварэў сын. І я, не дачакаўшыся пакуль газету адправяць у друкарню, з'ехала дадому. Назаўтра «БДГ» выйшла з белымі плямамі на месцы, дзе павінны былі быць табліцы. Ганебны, недаравальны пракол, за які трэба адразу звальняць. «Ды нічога, — сказаў Пеця. — Як сын?»
А калі ў мяне рухнула вялікае каханне, ён, зразумеўшы, што мне зусім кепска, сказаў: «Мы едзем на Нарач».
— Нікуды я не паеду.
— Паедзеш.
— Не паеду.
— Хутка збірай рэчы, альбо я палезу па шафах і зраблю гэта сам.
І мы паехалі. І ён выгульваў мяне двое сутак. На трэція стала лягчэй.
Самае памятнае віншаванне з днём нараджэння — таксама Пеця. Ён тады ляжаў у лякарні і прыйсці не мог. Аднак акурат а 00.01 у мяне пачуўся званок у дзверы. На парозе стаяў Пецеў кіроўца з букетам, неверагоднага памеру. «Было строга загадана патэлефанаваць роўна ў адну хвіліну — ні пазней, ні раней. Паспеў?»
А яшчэ памятаю: нас з ім праняло на Земфіру і «Неба Лондана». Кампанія была вясёлая. «Неба Лондана» — сумнае. У выніку мы сустракалі світанак пад вішнямі, пад Земфіру разглядаючы неба.
…Разумею, што нясу нейкую сентыментальную лухту. Але чамусьці сёння не памятаю Марцава-выдаўца, бізнэсмэна, строгага шэфа. У маім калейдаскопе сюжэтаў ён зусім не начальнік і зусім ня пафасны. Ён дзіўны, утрапёны і чалавечны.
Божа, ну чаму?!.
