Улетку мяжу з Украінай перайшоў старшы лейтэнант памежнай службы ФСБ Расіі Ілля Багданаў.
Ён уступіў у шэрагі аднаго з добраахвотніцкіх батальёнаў і ўдзельнічаў у баях супраць узброеных сіл ДНР. У інтэрв'ю Ілля Багданаў распавёў пра стаўленне да Расіі і Пуціна і пра тое, чаго на справе вартае заключанае ў пачатку верасня перамір'е.
— Калі вы перайшлі мяжу?
— Мяжу я перайшоў у пачатку ліпеня. У мяне як раз пачаўся адпачынак. Я прыйшоў з камандзіроўкі, быў 36 сутак у моры. Я працаваў дзяржінспектарам па дзяржаўным кантролі ў сферы аховы марскіх біялагічных рэсурсаў. Яшчэ зімой я хацеў паехаць у Кіеў і ўдзельнічаць у падзеях на Майдане Незалежнасці, але не дазваляла дзяржаўная служба і наяўнасць дзяўчыны на той момант. Да Масквы я даляцеў за кошт дзяржавы, па воінскіх перавозачных дакументах (яны кампенсуюць праезд, калі едзеш у адпачынак), а далей цягніком у бок мяжы. Мяжу я перасёк легальна і паехаў у Кіеў. Мяне ніхто не сустракаў і знаёмых ва Украіне не было, таму ў Кіеве я зняў кватэру на суткі і пайшоў шукаць штаб батальёна «Азоў». Яго я абраў, таму што ультраправы батальён, свая кампанія. Я яго не знайшоў, кантактны тэлефон, які я адшукаў, не адказваў.
— Як знайшлі пункт запісу добраахвотнікаў?
— Я прыйшоў на Майдан, праходзіў там паўдня ў пошуках да каго падысці, але там быў кантынгент выключна з кончаных маргіналаў. У выніку ўсё-ткі падышоў да палаткі з надпісам «штаб». Там адбылася размова з нейкімі псеўдалідарамі, у іх хапіла мазгоў выклікаць СБУ. Мяне забралі і праверылі шчырасць. У СБУ гутаркі прайшлі нармальна, спакойна. Затым я ўсё-такі знайшоў штаб «Азова», за мяне паручыліся з Расіі правыя, Раман Жалязноў, які таксама цяпер ва Украіне, але ўсё роўна мяне не ўзялі. Я пайшоў у іншы батальён служыць, неафіцыйна.
— Батальёны — гэта прафесійныя вайскоўцы?
— У батальёнах гэтых ёсць прафесіяналы, але ў асноўным добраахвотнікі. Я тут бачыў шмат мужыкоў, якія з грамадзянкі прайшлі падрыхтоўку, абкатаныя ў баях і цяпер дадуць фору прафесійным вайскоўцам тым жа, калі яны без баявога вопыту. Ні капейкі за службу я не атрымаў. Апрануцца мне дапамаглі валанцёры. Цягну на адпускных з Расіі. З ежай усё нарм, хапае. Цяпер мяне наогул перавялі ў вайсковыя падраздзяленні. Мяне тут аднавілі ў званні. Я гэтак жа нашу старлейские пагоны.
— Вы паспелі паўдзельнічаць у баявых дзеяннях?
— У баі быў, уражанні як і раней. Гэта маё, мне гэта падабаецца. Пры АТА запомнілася, як вывезлі з Новакацярынаўкі і Камсамольскага чалавек 170 вайскоўцаў, якія адыходзілі купкамі з-пад Ілавайска. Калі ездзілі па нас мінамёты, і мы нават да Новакацярынаўкі не маглі заехаць. Запомнілася бязграматная Нацгвардыя ў Камсамольскім — гэтыя ваякі, што кідаюць зброю, тэхніку і форму, бягуць хто куды. У акружэнні не быў, вельмі хацеў туды трапіць, я наогул імкнуся ў любы … патрапіць, але не лёс. А вось палон непажаданы, таму як гэта прыніжэнне і ўсё такое. Лепш смерць. Смерць — лепшая дарадчыца, матыватар жыцця і наогул нармальны працэс. Памёр у свой тэрмін і пайшоў далей развівацца ў космасе. Я веру, што ўсё адбываецца своечасова, і смерці не баюся.
— Наколькі бакі канфлікту выконваюць перамір'е?
— Перамір'е не выконваецца абсалютна. Хутка зноў пачнецца актыўная фаза баёў, я думаю, мой батальён будзе абараняць Днепрапятроўск праз пару тыдняў у кастрычніку
— Многія казалі, што іх прымусіла паехаць ваяваць за ДНР і ЛНР гісторыя ў Адэсе, а што прымусіла вас?
— Гісторыя ў Адэсе мяне асабліва не кранае, спалілі шавак і заслужана. Але вось маё атачэнне, нават мой самы блізкі лепшы сябар, ваююць зараз за ДНР. Шчыра кажучы, пасля яго паведамленняў у меня дах канчаткова і сарвала, і я ўжо на 100% зразумеў, што паеду ва Украіну. Я зразумеў, што гэта шлях майго сэрца. А так гэта іх выбар, я нікога не асуджаю, проста зараз мы не маем зносінаў.
— А хто менавіта ваюе ў ДНР з Уладзівастока?
— Мой лепшы сябар Федзя і Алег, з якім я таксама меў зносіны з чэрвеня, ваююць за сепаратыстаў. Мы сябравалі з 14 гадоў. Разам марылі аб рэвалюцыі. Хацелася б з імі сустрэцца, хоць ведаю, што размовы не выйдзе, а будуць трупы. Хоць яшчэ месяц таму маглі тэлефанаваць. Яшчэ там жа ваяваў той хлопец, які мяне ў «дзвіжуху» прывёў. Ён вельмі расчараваўся. Цяпер вярнуўся, я яго клікаў са мной ехаць, але ён з казакамі паехаў, яны яму і праезд аплацілі.
— Вас не бянтэжыць перспектыва забіваць сваіх землякоў?
— Перспектыва забіваць землякоў-ідыётаў мяне прыцягвае больш, чым сепаратыстаў з Украіны, паколькі найміты з Расіі больш усведамляюць свой выбар і нясуць большае зло.
— Чым вы займаліся да Украіны?
— Я вучыўся. Потым служыў оперупаўнаважаным у Рэспубліцы Дагестан і дзяржаўным інспектарам у Прыморскім краі. У Дагестане займаўся аператыўнай працай, хадзіў у памежныя нарады, на блокпастах старэйшым заступаў, у розных спецухах прымаў удзел з узаемадзейнымі органамі і спецназам. Я служыў на баявой заставе ў гарах. Удзельнічаў у КТО. У мяне ёсць пасведчанне ўдзельніка баявых дзеянняў. Потым будаваў кар'еру. Працаваў дзяржінспектарам РФ па дзяржаўным кантролі ў сферы аховы марскіх біялагічных рэсурсаў уладзівастоцкай спецыялізаванай інспекцыі. Я скончыў Хабараўскі пагранічны інстытут федэральнай службы бяспекі РФ. Па спецыяльнасці я аператыўнік ФСБ, проста калі па сувязях перавёўся ў Прымор'е, памяняў пасаду па сваім жаданні.
— Як вы ставіцеся да Пуціна і да Расіі?
— Пуцін — антынародны царок, а Расія мая любімая краіна, Радзіма. Але на дадзены момант яна вялікі кавалак бескарыснай тэрыторыі. Рускія — народ з вялікім патэнцыялам, якія дзейнічаюць ад сэрца, але зноў жа на дадзены момант гэта вельмі замбаваная, дэградуючая маса.
— Чаго чакаеце ад канфлікту ва Украіне?
— Тое, што Украіна пераможа, я ўпэўнены, гэта факт. Ад гэтага канфлікту я чакаю зараджэння новай дзяржавы і згуртавання нацыі, у агульным — пазітыву і развіцця. Вайна ва Украіне — гэта далёка ідучы працэс, гэта зараджэнне чагосьці новага, чаго яшчэ не было ў гісторыі. Пасля вайны хачу сям'ю, дом, дзяцей замуціць, усё наладзіць і далей ваяваць. Геаграфія канфліктаў шырокая, але найлепш, вядома, супраць саўковай Рашкі. Не думаю, што тут усё скончылася. Майдан быў лютаўскай рэвалюцыяй, наперадзе кастрычнік.
— Вы лічыце, што вы здрадзілі прысязе?
— Пляваць я на яе хацеў. Я і даваць яе не хацеў. Я ў 2005 годзе вельмі веруючым чалавекам быў. Мяне нават «клянуся» бянтэжыла. Пасля таго як я з'ехаў, родных выклікалі ў ваенную пракуратуру і ФСБ. Ператрусаў не было, але ў іх пазабіралі мае рэчы, пасведчанне забралі.
