Ірына Казуліна памерла ўчора. Сьмерць заўжды нечакана і несвоечасова. Сьмерць сур’ёзна закранае тых, хто застаўся. Сёньня я набрала нумар тэлефона Ірыны, і ў глыбіні душы прамільгнула думка, а раптам здарыцца цуд і я пачую ейны голас, як заўсёды. Цуд ня здарыўся.
Калі прапаў мой муж Анатоль Красоўскі, я чакала яго кожны дзень, кожную хвіліну. Я чакала і спадзявалася, а раптам здарыцца цуд і ён вернецца. Цуд ня здарыўся. Ня здарыўся цуд і для жонак, дзяцей, мацярок Віктара Ганчара, Зьмітра Завадзкага, Юрыя Захаранкі. Ня здарылася і правасудзьдзя — дакумэнты, сьведчаньні, справаздачы і рэзалюцыі, якія даказваюць датычнасьць тых, хто кіруе краінай, да гэтых зьнікненьняў, ня маюць сілы ў краіне, дзе няма закону і справядлівасьці, а ёсьць страх і сьляпое падпарадкаваньне.
Апошні раз я сустракалася зь Ірынай ў кастрычніку. Мы пілі гарбату гаварылі пра ўсё – пра палітыку, дзяцей, дыеты, будучыню. Але яна верыла, як і мы ўсе, што дачакаецца Аляксандра. Цуд ня здарыўся. Цуду не далі здарыцца — у дыктатурах надзею забіваюць. Забіваюць подла, не задумваючыся ні пра ўласную душу, ні пра адказнасьць перад уласнымі дзецьмі, перад уласным народам, ні перад будучым.
Усё яшчэ многія палітыкі ў Эўропе спадзяюцца на цуд у Беларусі — а раптам у адзін цудоўны момант дыктатар стане дэмакратам ці анёлам. Але як мы ўжо бачылі — ня стане. Цудаў пры дыктатуры не бывае.
У свае апошні дні Ірына казала: я ўсё чакаю цуд, а цуд чамусьці не здараецца. Напэўна, зараз ёй сьветла і лёгка — яна дапамагла многім з нас зразумець сэнс жыцьця і каханьня. Цяжэй нам, тым, хто застаўся. І хоць цудаў пры дыктатуры не бывае — ва ўсялякай дыктатуры ёсьць канец.
