Паціскаем рукі і гаворым:
— Іван.
— Васіль.
— Гэта вы тутыка купіўшы?
— Эгэ.
— Ммм… і Мечыкаву хату?
— Ну.
— А быў у нашым калхозі найлепшы трактарыста, жыццё во ні ўдалося…
— Я ў курсі.
— Вы нейкі нашанскі.
— З Маладэчнага.
— А дык чую!
— Слухайця, ці маіця вы пачку папіросэ?
— Зара у свайго хлапца папрашу, бо я нікурашчы, а ён смаля.
— О! О! Папытайціся, а то б..ь за гэтым трактарам і пойлам німа калі ў магАзін адскочыць… бляха…
— Зара… Ваадзіім! Дай ты дзядзьку пачак папіросэ!
— Наце Вам!
— Ооо! Ну дык спасіба на разе! Вот вам грошы.
— Іван! У нас тутыка ні магАзін! Будзіця ехаць з пойлам каровам, дык аддайця чалавеку!
— А, бляха, вы талковыя хлопцы, віджу. Я вамыка зара яблыкаў даўнейшых прынясу. Гэта са старых футароў, я там ваду каровам чарэпаю.
Прэ з трактара торбу салодкіх смачных яблык…
* * *
Ааа! Падкалоў суседа!
Раніца, футар, дождж, настрой такі ж. Кава з батонам з маслам, беленая козім малаком. З Браніславычам, нешта балбоча і балбоча… Як яго разыграць, каб самому весялей стала?
Паказваю пальцам на дарогу з гары і пытаю:
— Стась!
— Га?
— А хто там ідзе?
— Дзе? — глядзіць у далячыню на пустую дарогу.
— Ну вуныка!.. Хто там ідзе?
— Дзе ты што відзіш?
— Ну ты што, ні бачыш!? Ун! Уу агромістай такой грамадзе?
— Бляха… Нешта мне нічога ні відна. Куды ты паказваеш? На равок? — прыўстаў і прыгнуў, як пёс, галаву, каб змяніць лінію пагляду.
— А што яны нясуць на худых плячах, беларусы?
— Нешта пруць? … Што ты выдумаў?.. Васіліч, ты што!? Нікога тамыка німа, ніхто ні ідзе і нічога ні прэ! Даядай і ўспакойся! Тут во — мы, беларусы, сядзём спакойна і батон з маслам ядзём! Ні дуры галавы! Ха-хаа!
…Хаця перастаў языком малаціць у вуха… Стала спакайней.
