Кіно з Бандэрасам хочацца глядзець заўжды як трапляецца ў праграме, нават калі атрымліваецца трэцім-чацьвертым разам. Вялікі гітарны футарал са зброяй... Чаму ты некалькі разоў глядзіш гэты баявік з Бандэрасам? Калі нават на сур’ёзнае кіно трэба часам настройвацца нібы на раман. Бо ўсё астатняе цябе проста не цікавіць. Усялякія ток-шоў, іхнія навіны, зробленыя на машыне часу, і сэрыялы, іхняя папса, іхняя тэлечарка са скваркай.
А вось жа сімпацяга з гітарай дасягае можна сказаць тэрапэўтычнага эфэкту: глядач штораз бачыць, як плахітасы казырацца, брыдка лаюцца, паляць бязладна, як умеюць, але ім капцы, у Бандэраса ў футарале цэлы арсэнал і ён не пудлуе, адно націскае на цынгель ды зьмяняе набойні. Мой прыяцель таксама глядзеў Desperados, ён кажа: аб трыё гітарыстаў можна толькі марыць… Эфэкт узмацняецца яшчэ тым, што плахітасы чулі пра гітарыста-стралка, яны баяцца загадзя, яны трымцяць. Нашыя ворагі таксама трымцяць, даволі пераканаўча кажа мой прыяцель, хацелася б верыць яму.
О, мужык-беларус, хочацца выгукнуць агульна, безасабова, а каго баішся ты, праз каго трымціш? І як даеш сабе рады з гэтым? Ці засталося ў цябе бог-вед-як-колішняе, агучанае паэтам (ці прыдуманае ім?) жаданьне, нават, баццам бы, прага звацца чалавекам не другога гатунку? Не другога гатунку, зазначым: зусім не на галерах, ня ў катаржных капальнях, ня ў шахтах Данбасу, не на лягерных будоўлях камунізму, а ў сябе дома, у матчынай хаце.
У мінулыя часы, калі ў скрынцы яшчэ трапляліся розныя твары, а не адзін-аднолькавы, добры чалавек усё нешта апраўдваўся, усё сьпяваў аднастайную песьню “дружба-фройндшафт”, гледачы кіпяціліся перад экранам: дайце гэтаму кату Леапольду азьвярыну!! Але ў жыцьці азьвярын спажываюць іншыя, пяціхвілінкі нянавісьці ператвараюцца ў пяцігодкі, не расслабішся. Застаецца адно кіно з Бандэрасам.
Няхай. Пойдзеш возьмеш з шафкі пляшачку Desperados з-за калючага дроту, араматызаваную пад тэкілу, прачытаеш: зроблена ў краіне заходняй дэмакратыі. Да кіна з Бандэрасам цяжка ўявіць штось больш адпаведнае, прызабытую пляшачку, набытую яшчэ да шэнгенскіх абмежаваньняў. Сам ён якраз у рэклямных паўзах зьяўляецца са сваёй парфумай: мужны выгалены мужчына, рамантычная жанчына, пахкія бурбалкі ў паветры. А потым зноўку — стужка з плахітасамі, якімі кіруе жорсткі, бязьлітасны Буча. Яны яго самі баяцца як агню! Чамусь усплываюць радкі паэта: “У нашым краі пануе чужак…”
